Hrabstwo Nagren
-
— Wołają na mnie Narhbub, a inni Ludojad, bo lubię wpierdalać ludzinę. — przedstawił się. — A chuj wie, czy dalibyśmy sobie radę, ale dobrze, że żeś przylazł, Orgundzie.
-
- No ta. - skomentował krótko i skrzyknął swoich wojowników, aby ograbili zwłoki, a nawet wzięli je ze sobą, po czym skryli się w wiosce. Wojacy Agraga z kolei zabrali łupy z obozu, a wraz z nimi katapultę, która napsuła wam tyle krwi, z zapasem polnych kamieni w charakterze amunicji.
- No, te runde wygralim. - stwierdził Wybebeszacz, gdy większość Orków skryła się za wioskową palisadą. - Ale oni pewno znowu przylezo. Cho no, Narhbub, trza uczcić, żeśmy wygrali, i obgadać, co dalej. -
Katapulta dobra rzecz, może się przydać nawet na rozpałkę, ale lepiej się nadaje do miotania kamulcami i głazami.
— Ano, trza uczcić! Ale nie za bardzo, bo wątróbsko nam pierdolnie! — powiedział głośno i ruszył za Agragiem. -
Orkowie niezbyt przejęliby się takimi słowami i właściwie od razu zaczęli huczną ucztę, dobierając się do resztek zapasów wieśniaków, samych wieśniaków przypiekanych za twoim pomysłem na ruszcie żywcem, oraz tego, co znaleźli w obozie przeciwnika, zakrapiając to sporą ilością alkoholu, tak własnego, jak i zdobycznego. Wystawiono co prawda warty i wciąż pilnowano jeńców, ale nie ma co ukrywać, że gdyby niesolidny łomot, jaki dostali tamci, zapewne na drugi dzień by wrócili, a skacowani Orkowie nie są w walce więcej warci od śpiących. Ale kolejny atak wam, póki co, nie grozi. Po wypiciu i zjedzeniu z innymi, Agrag ruszył wciąż prostym krokiem do jednej z chat, największej i najbogatszej, należącej zapewne do sołtysa, gdzie to urządził sobie swoją kwaterę, a gdzie czekał na was też już Orgund Trzy Piąchy, z którą siłą rzeczy musicie podzielić się dowództwem, z racji tego, że was w końcu uratował i miał pod sobą sporą ilość wojowników.
-
Żarcie i picie, żarcie i picie, żarcie i picie. Każdy dzień to żarcie i picie. Musi w końcu odstawić alkohol na tydzień, może dwa, aby trochę odpocząć od niego.
— Wiesz może, co się stanęło z sołtysem, który mieszkał w tej chacie, Orgundzie? — zapytał go, ale odpowiedział, zanim cokolwiek ten mu powiedział: — Przywiązałem tego spasionego kurwia do rożna i się smażył żywcem, a ja sobie podjadałem z jego tłustego sadła. -
Orgund, podobnie jak Agrag, zaryczał donośnym śmiechem. Ten makabryczny czyn, który pośród innych ras wywołałby tylko zgorszenie, dla Orków, Goblinów i może Ogrów był nadspodziewanie dobrym kawałem.
- Dobre, dobre. - skomentował krótko Trzy Piąchy, klepiąc cię po plecach. - No, pośmialim siem, pogadalim, ale trza by było coś w kurwę jędzę pomyśleć, co dalej, bo ześmy se wygrali bitwe tera, ale wojne to my jeszcze bendziem toczyć. -
— Ja najchętniejko bym już spierdolił stąd i dostał złota od tych chujów ludzików, zjadł jakie dobre mięcho, odpoczął, a potem znowu bym wyruszył. Jak chcemy tu zostać, to trza bramę wzmocnić i najlepiej wysłać kilku chłopa na zwiad, aby zobaczyć co i jak.
-
Pokiwali głowami, nie był to bowiem błyskotliwy plan, ale stwierdzenie faktów, jednak zgadzali się z tym w zupełności.
- Weź no z czterech jełopów i idź. - rzucił Agrag. - Tera albo jutro, ale dzisiaj to ostro zachlejem pałę, to jak wyjdzieta z wiochy i nie zrzygacie się jeden na drugiego to ja to już uznam za dobry zwiad. -
— A co z tą rudą szmatą? Siedzi cały czas ze związanymi ręcoma i pyskiem. Zgwałcić nie możemy, zjeść też nie, więc co z nią?
-
- Poślem tam jakiego rozgarnientego albo i dwóch. Wcześniej chcieli nam dać złota, żeby ją oddać i spierdalać, to jeszcze ją potrzymamy, może znowu przylezo. A jak nie to pierwszy możesz ją wygrzmocić, w końcu ty ją złapałeś, nie? Ale na razie trza ją nakarmić i trzymać, póki siem może przydać.
-
— Hehe, no! Chłopy potem sobie poużywają, a na sam koniec ją się wpierdoli żywcem, a łeb nabije się na bal, jak będziemy stąd spierdalać. Niech te kurwiki ludzkie wiedzą, że z nami to nie ho, ho!
-
Również zaśmiali się paskudnie, co człowieka przyprawiałoby o ciarki na plecach lub zwyczajny zawał. Ale trwało to krótko i wrócili do omawiania strategii, nie poświęcając ci już uwagi. Czyli powinieneś się już zbierać i iść na ten zwiad, a im szybciej, tym większe szanse, że załapiesz się jeszcze na chlanie z okazji zwycięstwa.
-
Zatem wyszedł z chaty i rozejrzał się po wsi. Ma być to zwiad, a nie jakaś wyprawa, więc trzech lub dwóch jakiś chłopaków się nada. Poszukał kogoś, kto potrafi się obchodzić z łukiem lub kuszą, i jakiś dwóch innych Orków. Ważne, aby byli w miarę trzeźwi albo chociaż byli dużo bardziej przytomni od swoich pobratymców. I gdy zebrał swoją drużynę oręża, wyruszył na zwiad.
-
Wszyscy już zdążyli nieco umoczyć pyska, ale nie każdy na tyle, żeby się najebać, nie było nawet odpowiednio dużo wystarczająco mocnego alkoholu. Niewielu chciało się zabrać na zwiady, gdy tam mogli zginąć albo się wynudzić, a tu mogli żreć, chlać i gwałcić, więc skompletowanie oddziału przyszło ci z trudem. Ostatecznie znalazłeś łucznika, oszczepnika i typowego napierdalaka, wszyscy byli z bandy Agraga, bo jedynie twoje popisy w boju sprawiły, że szanowali cię na tyle, aby odpuścić sobie przyjemności i pójść na zwiady.
-
Skoro ma drużynę, to pora na zwiad. Ale przed wyruszeniem, wszedł na mur i rzucił okiem na okolicę. Jeżeli nie widzi czegoś, co jest podejrzane, nie widzi żadnych ruchów ludzkich i tak dalej, to wylazł z chłopami na zwiad.
-
Ciemne chmury zakryły niebo, zapowiadając solidną ulewę. Zauważyłeś kołujące nad okolicą stada wron, kruków i innych ptaków, zwabionych świeżymi trupami. W oddali wyły wilki, nie powinny jednak być dla was wielkim zagrożeniem. Opuściwszy wioskę, należy odpowiedzieć na jeszcze jedno kluczowe pytanie: gdzie właściwie poprowadzisz grupę na zwiad?
-
Może w kierunku, z którego przyszły te wojaki? Zobaczyłoby się skąd przyszli i czy coś ciekawego spotkają po drodze.
-
- Lasem? - zapytał jeden z towarzyszących ci Orków, gdy obraliście już kierunek. Zwiad zajmie wam w ten sposób dużo więcej czasu, ale mniejsze szanse, że was wykryją. Szanse te wzrosną, jeśli wybierzecie podróż traktem lub polami, ale w ten sposób szybciej będziecie mieć to za sobą.
-
— Lasem, bo może upolujemy co, a na pewno te ludzkie jebaki nas tak łatwo nie zobaczą. Nie ociągać się i gadajta o wszystkim, co zwróci waszą uwagę. No, idziem. — rzekł i ruszył przed siebie w las.
-
Gęste, przeważnie świerkowe lub dębowe lasy rzeczywiście zapewniały sporą ochronę, ale zwierzyny nie znaleźliście prawie wcale, nie licząc kilku ptaków i wiewiórek, które uciekły, zanim mogliście im cokolwiek zrobić. Przedzieranie się przez te chaszcze nie należało do przyjemnych, ale szybko zrozumiałeś, że to był co najmniej dobry pomysł, gdy usłyszałeś tętent kilku koni gnających przez gościniec. Wieści o waszym zwycięstwie zapewne szybko się rozchodzą. Tak czy siak, skraj lasu był przed wami, ale drzewa kończyły się na szczycie niewielkiego wzniesienia. Miałeś stąd dobry widok na wijącą się w dole rzekę, otoczone murami miasto oraz położone dużo dalej wioski.
