Hrabstwo Nagren
-
Yama
Podróżowała skrajem lasu.
-
//Jeśli piszę coś w ukośnikach, to możesz odpowiadać również w ten sam sposób, to mi wystarczy.//
Twoja świta, przynajmniej w większości, dość sprawnie maskowała się wśród drzew, a poza tym nikt nie jechał ani nie szedł traktem, który biegł obok was. W końcu dotarliście na miejsce, czyli do prostego, wiejskiego sioła, z drewnianymi chatami krytymi strzechą, przydomowymi ogródkami, małą karczmą i kilkoma większymi budynkami, pełniącymi zapewne rolę spichlerzy. Poza tym kurniki, obory i tym podobne. Chłopom trzeba przyznać, że nie kłamali, wioska była pusta, nie było tam żadnego człowieka, ani nawet zwierzęcia, które żołnierze ewakuowali zapewne z wraz z majątkiem, jeszcze nim chłopi opuścili swoje domostwa. -
– Pójdem z nią pogadać. Będzieta czegoś potrzebować, to mnie wołajta.
Poprawił pas u spodni i poszedł odwiedzić tę rudą szmatę, którą to niedawno złapał.
-
Yama
- Mówiliście prawdę.
Zdziwiła się licząc na pułapkę w postaci zbrojnych żołnierzy.
- Nie mogę was puścić wolno i tak powiecie o mnie w pobliskim mieście, a na to nie mogę pozwolić.
Przerwała dramatycznie i pociągnęła korzenną uprząż.
- Od teraz należycie do mnie.
Spojrzała na drzewce i podała jednemu z nich smycz.
- Zostańcie tu i pilnujcie ich, a ja poszukam śladów z powietrza. W razie próby ucieczki zakończcie te bluźniercze żywoty.
Powiedziała i pogłaskała Abbe, wsiadła na latającego bizona i wzniosła się w przestworza w poszukiwaniu śladów, obozowisk oraz tym podobne. -
Zohan:
Była pilnowana, tak jak wtedy, gdy ją tu zostawiłeś. Zastałeś ją w środku, związaną i zakneblowaną, tak jak do tej pory, choć była przytomna, a patrzyła na ciebie z mieszaniną strachu, odrazy i nienawiści w oczach.
Jhinhaza:
Chłopi ani myśleli uciekać, przynajmniej nie teraz, gdy byli tak czujnie pilnowani. Wzlatując w niebo na bizonie co prawda miałaś szansę zobaczyć dużo więcej, ale i ciebie było łatwiej zauważyć, więc powinnaś liczyć się z tym, że ściągniesz na siebie uwagę. Niemniej, z tego miejsca na niebie nie widziałaś nic interesującego, głównie lasy, pola uprawne i drogi. Nieco dalej był zabudowania kolejnych wsi, a w oddali - miast. -
Te ludziki to zawsze takie pizdy, co się wszystkiego boją. Eh, czas pogadać z nią, ale na spokojnie, żeby tej pizdy nie przestraszyć. Zdjął jej szmatę z pyska i posadził ją na dupie.
– Chcesz wody albo coś do żarcia? – zapytał najłagodniej i najspokojniej jak tylko potrafi, ale jest Orkiem, więc i tak ta pizda jeszcze bardziej przestraszona będzie. -
Zawahała się na chwilę, ale po namyśle pokręciła głową. Była to cała jej odpowiedź, choć mogła teraz mówić, to widocznie nie miała takiego zamiaru.
-
Yama
Polatała po okolicy w promieniu kilku kilometrów, aby zobaczyć więcej.
-
Jak udało ci się zauważyć, kolejne wsie również były opuszczone, nigdzie nie widziałaś zwierząt gospodarskich ani chłopów. W miastach zaś było ich pełno, tam ciągnęli wszyscy z okolicy, eskortowani przez milicję i cesarskich żołnierzy. Latając tak, zauważyłaś jednak coś ciekawego, a przynajmniej coś, czego nie było nigdzie indziej, a więc duże ilości wilków, ptaków i rozmaitych padlinożerców, którzy otaczali pobojowisko nieopodal lasu, jakieś pół kilometra od kolejnej wioski. Z tej wysokości ciężko było ci jednak stwierdzić, czyje trupy padły łupem ścierwojadów.
-
— Nie to nie, ale pewnie któryś z moich pobratymców będzie musiał cię siłą napoić i nażreć. Ale jak ty tam se, kurwa, chcesz. — wziął głęboki wdech, a następnie wypuścił powietrze nosem. — Coś ty za jedna? Nie wyglądasz jak te chłopki z wiochy.
-
- Bo nią nie jestem, ty… Ty… - mruknęła w końcu ze złością, na chwilę wstrzymując oddech i słowa w daremnej próbie uspokojenia się. A potem wybuchła: - Jestem Kina Wim, córka barona Sumeina Wima i masz mnie natychmiast wypuścić ty głupi, zielony, prymitywny i brudny stworze!
-
— Wypuszczę i co? Co zrobisz? Spierdolisz sobie gdzieś hen daleko, a potem twój tatko przyjdzie tu z całym wojem?
-
- Zagwarantuję wam, że nie zginiecie z rąk mojego ojca lub jego ludzi, jeśli mnie wypuścicie. - odparła wyniośle. - Ręczę za to honorem moim i mojego rodu.
-
— Najpierw zeżresz coś i wypijesz wody, a potem pogadamy o wypuszczeniu ciebie, dobra?
-
Zawahała się na dobrą chwilę, ale w końcu kiwnęła głową.
- Zgoda. -
Założył jej znowu knebel na mordę i samemu wybrał się po jedzenie i wodę dla niej. Wie, że ludzie wybrzydzają i surowego mięsa nie wpierdolą, ale poszukał czegoś bardziej ludzkiego, czyli jakiś chleb albo owoce i do tego kufel czystej wody.
-
Mruknęła coś w odpowiedzi, oczywiście nie zrozumiałeś co, ale to i tak bez znaczenia. Kwestia zaprowiantowania się byłaby kłopotliwa, gdyby nie to, że w wiosce znaleźliście jedzenie, którego żaden szanujący się Zielonoskóry by nie tknął, chyba że będą na skraju śmierci głodowej. Do takich produktów należały między innymi owoce i warzywa, chleba niestety nie znalazłeś. Wody zaś możesz nabrać z wioskowej studni, licząc na to, że żaden z twoich skretyniałych kompanów nie wpadł przy tym na to, żeby wysrać się do środka.
-
Nasrał czy nie nasrał, lata mu to koło chuja jak muchy koło gówna. Ważne jest, aby coś zjadła i się napiła, a jeżeli się pochoruje to już nie jego sprawa. Wziął w swe zielone łapy jakiś worek czy coś i włożył do niego parę sztuk owoców i warzyw. Wody zaś nabrał do dzbana lub kufla. Następnie zaniósł tej babie te wszystkie fanty i zaczekał, aż je zje.
-
- Więc? - zapytała od razu, gdy tylko zaspokoiła głód i pragnienie, nawiązując do twoich słów: po posiłku mieliście porozmawiać o wypuszczeniu jej.
-
— No? Wiesz, że honorki rodzinki i inne takie bzdety można sobie w dupę wsadzić?
