[Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -12 (Wydarzenie)]

Tym razem obyło się bez jakichkolwiek nieprzyjemnych niespodzianek. Po krótkiej chwili marszu, podczas którego często musieliście przeciskać się między ścianami baraków, a tunelu, udało wam się przedostać na obszar, gdzie kończyła się zabudowa mieszkańców stacji, a zaczynał właściwy tunel. Za wami jarzyło się kilka słabych żarówek, nieoficjalna granica między Szkolną, a opuszczonym tunelem. Wiał z niego zatęchły, chłodny przeciąg, zapewne kolejny odcinek trasy powietrza, które tylko sobie znanymi ścieżkami krążyło po metrze. Z stropu raz po raz ściekały kropelki gromadzącej się na nim wody. Kap, kap, kap. W oddali, w ciemności tunelu coś chrobotało i piskało. Dobry znak, bo dzięki niemu było wiadomo, że to gryzonie, a nie sześciometrowy mutant czyhający na życie śmiałków.

Serweryn wyprostował się i przeciągnął, nabierając pełną pierś powietrza.
— Zawsze zastanawiało mnie, czemu ludzie się tu nie budują. My, górnicy, na taki kawał przestrzeni musieliśmy poświęcić miesiące pracy i od razu znajdowali się chętni na osiedlenie nawet w niewykończonych salach. A tu? Jak okiem sięgnąć solidny beton z każdej strony, nie inny niż ten za nami. Nie zrozumiem Szkolniaków. — Mężczyzna chwycił w palce małe, owalne pudełko w kolorze wyblakłej żółci, wielokrotnie ominięte taśmą. Wystawała z niego niewielka dźwigienka.

[Dark_Dante]

- Bo ludzie to zwierzęta stadne, nade wszystko ceniące sobie przestrzeń i prywatność - Powiedział filozoficznie i przeciągnął się, czując już w kościach znajomy przeciąg i dreszcz, jaki zawsze się pojawiał przed jego kolejnym wyjściem.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -12 (Wydarzenie)]

— Może i masz rację. — Odpowiedział, po czym zaczął energicznie, ale jednostajnie kręcić korbką. Z pudełeczka wydobył się snop niebieskawego światła, niezbyt silny i miękki. Oświetlał jedynie dwa, może dwa i pół metra przed idącym, ale najwidoczniej Serwerynowi to wystarczało. Ruszył przed siebie, maszerując po ogołoconej do cna posadzce.

[Dark_Dante]

- Ile drogi znasz? - Pozwolił sobie na moment rozluźnienia, skoro miał przewodnika jako wytrych.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -12 (Wydarzenie)]

— Teoretycznie znam cały tunel do końca, praktycznie tylko do wcześniej wspomnianej wnęki. —Odpowiedział, zaciekle kręcąc korbą. Z każdym krokiem na drodze Szprycera i Serweryna przybywało znaków niechęci mieszkańców pobliskiej stacji do tego tunelu. Początkowy odcinek został zupełnie ogołocony z wszelkiego metalu, rur i kabli, ale już kilkadziesiąt metrów dalej zaczęło ich przybywać. Wiele przedwojennego żelastwa leżało na posadzce, inne wciąż trzymało się w pękających ścianach.
— A ty? Byłeś kiedyś na… — Nagle twarz mężczyzny zmieniła się, a on sam stanął i zaczął rozglądać się dookoła. — Ciii, słyszałem kogoś. — Wyszeptał, wodząc wzrokiem po betonowej konstrukcji. — Ty też? —

[Dark_Dante]

Zrobił krok do tyłu, żeby zniknąć z obrębu światła, a nadal mieć mężczyznę w zasięgu włóczni. Odszedł trochę w bok i lekko się pochylił, samemu zaczynając teraz nasłuchiwać.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -11 (Wydarzenie)]

Woliński nie usłyszał zupełnie niczego, a Serweryn po chwili kręcenia się z dynamo w dłoniach ustał w miejscu.
— Dziwne. Normalnie jestem pewien, że ktoś szeptał zaraz przede nami… — Mruknął cicho, usilnie wpatrując się w czerń tunelu.

[Dark_Dante]

Wiedziony złymi przeczuciami, rzucił przed siebie rozpalonym koktajlem Mołotowa. Stary zaczął wariować albo mają tu do czynienia z jakimś psychicznym szajsem, który lepiej potraktować ogniem niż herbatką.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -11 (Wydarzenie)]

Butelka rozbiła się, rozświetlając płomieniami tunel. Nie było tam nikogo, a Woliński usłyszał jedynie cichy syk. Ogień drgał na posadzce, ukazując zwisający z stropu kabel i rzuconą na ziemię, pordzewiałą piłę. Wyglądało to tak, jakby ktoś przerwał swoją pracę i nigdy do niej nie wrócił.

Serweryn obserwował plamę ognia zamyślonym wzrokiem, co kilka sekund spoglądając wzrokiem w głąb tunelu.
— Pusto. Kompletnie pusto. — Mężczyzna mruknął do towarzysza.

[Dark_Dante]

- Nie świruj, tu może być pełno cholerstwa, a ty robisz w gacie przez kołyszący się kabel - Powiedział rozdrażniony, po utracie cennych zasobów i teraz sam ruszył przodem.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -11 (Wydarzenie)]

Serweryn nie odpowiedział ani słowem, jedynie trzymał się z tyłu. Minęli pierwszą wnękę, jednak to nie była ta, o której wcześniej mówił towarzysz Wolińskiego. Na tym odcinku tunelu coraz trudniej było znaleźć ślady człowieka. Często widzieli wciąż obecne ślady po pracach, jakie prowadzono tutaj dni przed Apokalipsą. Stare lampy, kaski, odzież rozszarpana przez stwory, których lepiej byłoby nie spotkać.

Po chwili marszu uwagę Szprycera zwrócił pewien odgłos. Ktoś albo coś przebiegło przez kałużę, której skrawek widział na kilka metrów przed sobą, po prawej. Nie mógł to być Serweryn, on od czasu bury trzymał się za Mariuszem, ale także uporczywie wpatrywał się w tamto miejsce, z resztą od dłuższego czasu wydawał się nieswój.

[Dark_Dante]

Zatrzymał się w pół kroku i powoli odstawił stopę, jednocześnie lekko się pochylając. Złapał lepiej włócznię, przygotowując się do bitki.
- Latarka w bok. Miało tu nikogo nie być - Powiedział dość cicho, nie odwracając głowy i uważnie wpatrywał się w tunel przed sobą.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Kompan posłusznie wypełnił rozkaz, ale uważne przypatrywanie i przysłuchiwanie się tunelowi nic nie przyniosło Mariuszowi, przynajmniej nie w pierwszej chwili. Dopiero dłuższe wyciszenie pozwoliło mu na wyłapanie nikłego szeptu, jakby niesionego wraz z przeciągiem.
Wpuść nas… Czekamy…

[Dark_Dante]

- Wracamy - Splunął gęstą śliną pod nogi i sam poświecił w głąb tunelu dla pewności.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Tunel był zupełnie pusty i stateczny, nic, prócz kabli kołyszących się w przeciągu, nie zakłócało jego ponurego spokoju.
— Czekaj. — Usłyszał szept Serweryna. — Podaj tą moją Biblię. —

[Dark_Dante]

- Jaja sobie robisz… Klepanie tych twoich paciorków nic nie da na jakieś psychotyczne gówno - Z niedowierzaniem spojrzał na faceta, którego mimo wszystko miał za rozsądnego.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Czekamy… czekamy… czekamy…
— Daj ją żesz, chociaż spróbujemy. — Warknął nieco głośniej, stawiając twardo na swoim. — Chcesz wrócić prosto w ramiona Gwardzistów?! —

[Dark_Dante]

- Wolę dać im się rozwalić tradycyjną pestką, niż iść tutaj i później do końca swojego, zapewne krótkiego, życia jedynie się ślinić.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Serweryn przez moment spoglądał na towarzysza i już otwierał usta, by mu odpowiedzieć, ale nie zdążył; rozległy się nieme krzyki, eksplodujące w głowie Mariusza niczym całe tony dynamitu.
Czekamy! Błagamy! Czekamy! Błagamy!

Słyszał chór, ale także każdy, pojedynczy ryk i płacz. Były ich tysiące, w jednej, koszmarnej całości. Młodzi, starzy, kobiety, dzieci i mężczyźni. Wszyscy jednakowo zrozpaczeni i zdesperowani, setkami szturmując wrota umysłu Szprycera.

Oboje padli na kolana, na zimną posadzkę, Serweryn rozpaczliwie próbował zasłonić swoje uszy, to podnosił twarz.
— Biblia! Biblia! Podaj! — Wrzeszczał, z trudem przebijając się przez upiorną harmonię duchów.

Mariusz mógł uciec, jeszcze nie było za późno, jednak mógł także zaufać towarzyszowi. Musiał podjąć decyzję.

[Dark_Dante]

Rzucając masę przekleństw na prawo i lewo, z trudem rzucił mu swój plecak, po czym przytknął czoło do zimnej szyny.