[Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Serweryn przez moment spoglądał na towarzysza i już otwierał usta, by mu odpowiedzieć, ale nie zdążył; rozległy się nieme krzyki, eksplodujące w głowie Mariusza niczym całe tony dynamitu.
Czekamy! Błagamy! Czekamy! Błagamy!

Słyszał chór, ale także każdy, pojedynczy ryk i płacz. Były ich tysiące, w jednej, koszmarnej całości. Młodzi, starzy, kobiety, dzieci i mężczyźni. Wszyscy jednakowo zrozpaczeni i zdesperowani, setkami szturmując wrota umysłu Szprycera.

Oboje padli na kolana, na zimną posadzkę, Serweryn rozpaczliwie próbował zasłonić swoje uszy, to podnosił twarz.
— Biblia! Biblia! Podaj! — Wrzeszczał, z trudem przebijając się przez upiorną harmonię duchów.

Mariusz mógł uciec, jeszcze nie było za późno, jednak mógł także zaufać towarzyszowi. Musiał podjąć decyzję.

[Dark_Dante]

Rzucając masę przekleństw na prawo i lewo, z trudem rzucił mu swój plecak, po czym przytknął czoło do zimnej szyny.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T -10 (Wydarzenie)]

Gdzie byliście?! Gdzie jesteście! Otwórzcie nam wrota! Otwórzcie! Nam! Wrota! Powietrze zabija!

Plecak opadł bezwładnie na podkład, a Serweryn wytężył wszystkie swoje siły by sięgnąć po niego dłonią. Jednym ruchem rozpiął go i wyszarpnął księgę z wnętrza.

W tym momencie upiorna harmonia przerodziła się w przeraźliwy, jednostajny wrzask, zadający fizyczny ból Mariuszowi. Czuł, jakby ściany jego czaszki stanowiły kruszący się mur, szturmowany przez tysiące demonów. Już, już tylko chwila, a chwiejne cegły runą w dół, dewastując wszystko pod sobą. Co za huk!

Serweryn już nawet nie zatykał uszu, tylko raz po raz walił głową w posadzkę, przysuwał Biblię do siebie milimetr po milimetrze, z wielką trudnością, tocząc z siebie siódme poty. W końcu postawił ją przed swoimi oczami i zaczął w panice wertować, po kilka kartek naraz. Zatrzymał się na jednym fragmencie i przycisnął foliant pięścią.
— Pan jest mym pasterzem… nie brak mi niczego… — Zasapał z bólem.
Głosy gwałtownie przybrały na mocy, jakby sprzeciwiając się. Jerychońska pieśń wybrzmiewała niczym orkiestra nuklearnych eksplozji.
— Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach… — Wdech, wydech wysokiego. — …Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę… —
Mariusz czuł tysiące rozgrzanych do czerwoności szpilek w jego mózgu. Umiera.
Serweryn padł na posadzkę, nie wypuszczał Pisma z rąk. Wentylował się, jęcząc jakieś słowa. “Wie… Wie… Wie…” I ucichł, zamknął oczy. Czasem nie warto jest próbować.
I wtedy wrzasnął głośniej, niż cały chór przeklętych.
— Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię! Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! —
Głosy cofnęły się, jakby zlęknione. Biły się, ale na to wybrzmiały kolejne słowa psalmu.
— Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza! Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity! —
Głosy przeszły w totalny odwrót. Zmieszały się, przestały stanowić harmonię, każdy wrzeszczał swe skargi każdy z żalem, jakby błagały o łaskę i litość. Serweryn nie miał litości.
— Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy! — Koniec psalmu Dawidowego z szczególną mocą poniósł się po spękanych ścianach tunelu, rezonując na każdym jego metrze. Usłyszały go stare podkłady, zwisający lamy, szczeliny w ścianach i mieszkające w nich szczury. Usłyszały go tunelowe kuny mutanty, brudne kałuże, a nawet mieszkańcy Szkolnej i poturbowany urzędniczek przy wrotach prowadzących na powierzchnię.

Głosy odeszły. Nastała cisza, niemalże zupełna cisza, mącona wyłącznie podróżującym w oddali echem i rzadkim werblem kropli, które zbierając się u stropu, miarowym tempem odrywały się od wilgoci i opadały, uderzając w beton. Piękna cisza.

Serweryn zaległ, ciężko dysząc. Jego pierś podnosząc się przypominała plastikowy woreczek, raz po raz nadmuchiwany przez podekscytowane dziecko.

[Dark_Dante]

- Gówno, nie wiara… - Wysapał Aleksander - Pierdolony szajs, kiedyś tego nie było… Jestem już na to za stary…

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 9 (Wydarzenie)]

— Ale działa! — Serweryn roześmiał się kasłającym, przytłumionym śmiechem. Po kolejnej chwili leżenia podniósł się do półsiadu i zaczął rozcierać skronie. Betonowa posadzka odbiła ładny ślad na jego czole…
Mariusz także z wolna wracał do siebie. Jego tętno zwolniło, ustał huk pulsującej w potylicy krwi. Tak, było dobrze. Chyba nie umarli.

[Dark_Dante]

- Było mi zdechnąć na górze… Ale nie, zachciało się łazić po tunelach… - Podniósł się do pozycji leżącej i sprawdził, czy posiada w ciele tę samą ilość otworów, co dziesięć minut temu.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 9 (Wydarzenie)]

— Jakbym miał wybierać… — Odezwał się siedzący obok Serweryn. — To też wybrałbym śmierć na górze, ale tylko z ładnym pogrzebem w pakiecie. Ciekawe jak dzisiaj wygląda cmentarz i kaplica…—
Liczba dziur okazała się być taka sama jak ostatnim razem, gdy Mariusz sprawdzał ich ilostan.

[Dark_Dante]

- Jak zwyczajny kurwidołek, nie ma tam czego szukać - Spróbował wstać przy pomocy ściany.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 9 (Wydarzenie)]

— Tak myślisz? Hmm, może. — Powiedział Serweryn, podnosząc się z ziemi równie nieporadnie co niemowlak po wypiciu flaszki wódki.
Znalezienie stalowej belki wystającej z ściany znacznie ułatwiło sprawę. Szprycer podniósł się do pionu, jeszcze tylko przez chwilę czując, jak cały świat lekko chybocze się pod jego nogami. Potem wszystko wróciło do normy, jaką mężczyzna znał od dwudziestu dwóch lat.

[Dark_Dante]

- Ja to wiem. Miałem nieprzyjemność tam być - Ruszył przed siebie, tym razem bardziej wyczulając się na podświadomość, która mogła mu dać ostrzeżenie o kolejnym takim ataku, niż skupiając się na ochronie przed mutantami czy najgroźniejszymi stworzeniami powojennego świata. Ludźmi.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Tym razem (i na całe szczęście) jedynymi z towarzyszących mu dźwięków był tupot stup, krople odrywające się od stropu i rzadkie odgłosy przemykających tu i ówdzie szczurów, choć widać ich nie było. Minęli kolejną wnękę, do końca tunelu pozostały jeszcze tylko dwie, z których jedna prowadziła do wspomnianego przez towarzysza Mariusza włazu.
— Hmm, razem z rządowymi Łazikami? — Zapytał Serweryn, który od czasu ucieczki głosów nie wypuszczał Biblii z dłoni.

[Dark_Dante]

Zatrzymał się raptownie. Zamiast odpowiedzieć, spojrzał na towarzysza nieufnie. Nigdy mu nie mówił o konotacjach z rządem, poza znajomościami z kilkoma Gwardzistami. Wysuwa zbyt daleko idące wnioski, i to nad wyraz trafne.
- Rządowi nie spoufalają się z wolnymi.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Serweryn także stanął, spoglądając dziwnie na towarzysza.
— Wiem to, po prostu trasa rządowych przebiega niedaleko kaplicy, dlatego założyłem, że byłeś z nimi. Czemu się zatrzymujemy?

[Dark_Dante]

- Żeby pójść dalej - Uciął temat i podjął marsz. Obecnie towarzystwa było dla niego coraz bardziej niewygodne.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

— Hmm. — Odmruknął niejednoznacznie Serweryn i ruszył w ślad za towarzyszem.
Po pokonaniu kolejnego odcinka, dotarli w miejsce, gdzie tunel kończył się.
Wszędzie zalegał stary sprzęt budowlany. Dawno przerdzewiałe lampy wciąż tkwiły na swoich stojakach, spoczywały maszyny do odwiertów i dłuta, oparte o surowe ściany. Przekrzywiona drezyna techniczna stała obok toru, dumnie prezentując pozostałe na platformie pamiątki tamtych czasów. Komórka, para roboczych rękawic, latarki, a nawet pudełko śniadaniowe wraz z swoim kompanem - termosem. Gdy w mieście zawyły syreny, pracowników od razu ewakuowano. Nigdy nie powrócili na swoje stanowiska.
U wylotu tunelu znajdowała się prosta plomba, która służyła do tego, by deszcz nie zalewał podstępującej budowy. Z czasem utworzyły się w niej szczeliny, z których bił lodowaty powiew. Było też przejście na otwartą część, prosty właz, nieznacznie uchylony.
Oboje byli dosyć zmęczeni, nie tylko długim marszem i pośpieszną ucieczką z Szkolnej. To… zjawisko, którego doświadczyli jeszcze kilkaset metrów wcześniej również silnie ich zmęczyło. Serweryn wprost usiadł pod ścianą, by nieco odpocząć.

[Dark_Dante]

- Odpoczniesz w mogile, my nie mamy czasu do stracenia - Warknął i podszedł do drezyny. A nuż przerdzewiała na tyle, by stracić dość wagi i dać się pchnąć. Będą mieli niezły podest do wydostania się na zewnątrz. Przy okazji zlustrował manele robotników, może coś jeszcze da się uratować po tylu latach.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Choć Mariusz naprężał się z całych sił, to zastała drezyna nie miała ochoty się ruszyć. Dopiero z milczącą pomocą Serweryna udało im się przesunąć wagon. Mechanizmy przeraźliwie jęknęły, z wózka odpadł potężny płat rdzy, ale w końcu stalowe koła leniwie potoczyły się przed siebie.
Robotnicze rękawice, poza truchłem myszy w jednej z nich, prezentowały się całkiem nieźle. Pozostawione kaski ochronne też były w dobrym stanie, choć towarzysz Wolińskiego przywłaszczył sobie jeden. Pudełko śniadaniowe było w dużej części pokryte jakimś grzybem, zaś termos pokrył się rdzą i raczej nie będzie z niego wielkiego pożytku. Komórka nie nosiła na sobie żadnych śladów uszkodzeń, ale było oczywiste, że raczej nie przetrwała dwóch dekad. narażona na warunki panujące w tunelu. Z lamp może dałoby się wykręcić sprawne żarówki, a ich długie stojaki także mogły okazać się cenne, często wykorzystywano takie elementy przy budowie stacyjnych baraków. Uwagę Mariusza zwróciły gogle ochronne, leżące zaraz przy plombie. Choć były zakurzone i porysowane, to górnicy na pewno zrobiliby z nich użytek, w końcu nikt nie lubi odłamków skały w oku.

[Dark_Dante]

Wrzucił do plecaka na szybko gogle i rękawice, wyrzucając resztki myszy, po czym zaczął się gramolić na górę. Najwyższa pora zastawić zapyziałe metro, z tym jego Dyktatorem, za sobą.

[Radiotelegrafista]

// Rozumiem, że przechodzisz przez właz w plombie?

[Dark_Dante]

//Owszem.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Fabuła będzie kontynuowana w temacie [Powierzchnia] Siny Las.

[Radiotelegrafista]

Maruder [T-7(Wydarzenie)]

Pościg dotarł na Stację Szkolną w względnie krótkim czasie i nic w tym dziwnego: podróż tunelem przebiegła sprawnie i poza kilkoma spotkaniami z niepokojącymi odgłosami, nic nie spowalniało ich marszu.

Za legitymacją Kulpeckiego przeszli przez rozświetlony i nadzwyczaj bogaty w załogę posterunek. Po krótkiej wymianie słów okazało się, iż nie spodziewano się żadnego zagrożenia z zewnątrz, a bardziej liczono na to, że dodatkowa straż zatrzyma pewnego kryminalistę przy próbie opuszczenia stacji. Po tym, jak załoga podała rysopis delikwenta szybko okazało się, że chodzi o tą samą osobę, za którą podążali; Mariusz Woliński.

Mariusz miał pewien czas temu przybyć na stację i “zniknąć” z niej na zaledwie kilka godzin przed pojawieniem się pościgu na peronie Szkolnej, W tym krótkim czasie zdołał, wedle tego co niosła plotka, sterroryzować urzędnika, pobić nastolatka oraz wywołał niewielki pożar, w wyniku którego dwójka młodych ludzi została dotkliwie poparzona, a trzeci zmarł.

Chwilę po rozmowie z strażnikami, Sierżant zaciągnął wszystkich na bok, najwidoczniej by ustalić plan działania.

— Dobra, słuchajcie. Po Wolińskim ani widu, ani słychu, więc mamy tyci problem, ale po to tu jesteśmy, by te problemy rozwiązywać, w ten czy inny sposób, nie? — Chrząknął. — Rozdzielimy się, na dwójki. Woliński prawdopodobnie wciąż jest na stacji, a sami widzicie, jak niebezpieczny jest. Panna, euh… — Zmieszał się, patrząc na pokrytą naroślami twarz stoickiej najemniczki. — Panna… Grzybnia pójdzie z szeregowym Kotuńskim. Przejdźcie się po wschodniej części stacji i piwnicach gimnazjum, popytajcie ludzi, przyciśnijcie ich, jeżeli trzeba. Musimy go znaleźć.

Kobieta oraz młodzieniec równocześnie spojrzeli na siebie. Chłopak uśmiechnął się niepewnie, lecz zaraz odwrócił głowę, spotykając się z zupełnym brakiem reakcji.

— Co do was… — Kulpecki odwrócił się do łowcy nagród i wyraźnie nie ukrywającego swego znudzenia oraz niesmaku żołnierza. — Udacie się w okolice rynku i baraków w ślepym tunelu, pytajcie, gadajcie, bawcie się w dobrego i złego glinę, potrzebuję informacji. Nie obchodzi mnie jak to zrobicie, ale jak za trzy godziny nie będę wiedział, gdzie ten gnój się zaszył, to… Do cholery, dowiecie się co wtedy. Wszystko jasne?

[Kubeł1001]

//Jakbym się gdzieś walnął to upomnij mnie poza grą, bo nie pamiętam za bardzo wszystkiego, co ta postać do tej pory zrobiła, zamiast robić to w ramach fabuły.//
- Zapłatę dostanę niezależnie od tego czy będzie żywy oraz cały i zdrowy albo zmaltretowany czy nawet martwy? Czy jednak ma być mimo wszystko żywy? - zapytał, bo w ciągu swojej kariery wykonywał wiele podobnych misji i czasem zleceniodawcy było obojętne, czy dostanie kogoś żywcem, czy sam jego łeb. Kiedy indziej zadania były ściśle sprecyzowane i cel mógł być tylko żywy lub miał być tylko martwy. A czasem zostawiano co prawda wolny wybór, ale za martwego lub, choć to drugie dużo rzadziej, żywego dawano o wiele mniejszą niż w drugim przypadku.

[Radiotelegrafista]

Maruder [T-6(Wydarzenie)]

— Na moje mógłbyś go przynieść mi nawet w kawałkach i plastikowym worku. — Westchnął.

— Kapralu, z cał… — Wtrącił Pogodzik.

— Ale gdyby poszedł do gleby z twojej ręki. — Kapral uciął młodszego wojskowego. — Mogłyby z tego wyniknąć problemy, bo chociaż oficjalnie jesteś uczestnikiem misji, to oficjlem państwowym już nie jesteś i władza nie byłaby zadowolona z takiego obrotu sprawy. A ja prędzej posunę mutanta, niż będzie mi się chciało ruszyć dupę, by ratować twoją dupę. Grzybnia, Ciebie też się to dotyczy. No i dowództwo ma chcicę na publiczny proces, więc chcąc nie chcąc, wypadałoby odprowadzić go na Perłę żywym.

Maruder zauważył, że dopiero słysząc ostatnie słowa kaprala, Pogodzik powrócił do swojej standardowej, stoickiej miny.

— A jak nie pójdzie tak jakbyśmy chcieli, to przynajmniej niech załatwi go ktoś z licencją na zabijanie. Czytaj ja, Plutonowy albo kolega Kotuński. — Najmłodszy gwardzista ożywił się, słysząc swoje nazwisko i spojrzał z zdziwieniem na dowódcę. — Wszystko jasne? — Skończył Kulpecki.

//Jasne. //

[Kubeł1001]

- Ma pan talent do przemawiania równie mądrze i zwięźle, co pięknie, oficerze. - odparł Maruder i skiną na przydzielonego mu trepa, kierując się w stronę rynku i baraków, jak mu polecono, aby od razu wziąć się za wykonywanie zadania.