[Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna
-
Z wolna zaczął napinać i rozluźniać wszystkie mieście ciała po kolei, sprawdzając, co jeszcze mu pokiereszowali poza głową. Na razie zgrywał nieprzytomnego.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Wyglądało na to, że oprawca obszedł się z Mariuszem wyjątkowo łagodnie. Poza niegroźnie wyglądającym (choć wciąż cholernie bolesnym) guzem na głowie nie znalazł żadnej rany, a przynajmniej nie sprawiały mu bólu. Nie mógł ich wyczuć dłonią - spętano mu ręce w nadgarstkach. Sytuacja wyglądała podobnie u stóp, które zostały przywiązane do desek ponad nimi. Sznur nie był napięty i zostawiał Szprycerowi tyle miejsca, by mógł swobodnie wyczołgać się spod pryczy. Siedzący nad nim człowiek wciąż nie był świadom przebudzenia Łazika.
-
Na tyle, żeby nie powodować hałasu, sprawdził stan swojego sprzętu. Chociaż bez szaleństw, wolał już nie być pewnym, co ma po kieszeniach, ale się nie zdradzić przed dryblasem na górze.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Napastnik pozostawił Szprycera bezbronnego; nie miał przy sobie żadnej z swoich broni, jego kieszenie wydawały się lekkie, a plecaka nie było. Po chwili wodzenia wzrokiem, przez szczeliny w zasłonie z bluzy dostrzegł, że cały ekwipunek leżał całkiem niedaleko, w kącie pokoju. Widział swoją włócznie, plecak, a także łuk i oparte koło niego strzały.
-
Zatem spróbował po cichu sprawdzić, na ile ma swobody ruchów i jak mocna jest lina, którą go związano.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Właściwie, poza dłońmi i stopami, mężczyzna nie był jakkolwiek unieruchomiony, ale przez znajdującą się zaraz nad nim pryczę nie mógł nawet podnieść wyżej kolan. Jedyną drogą wyczołgania się spod desek było zrzucenie prowizorycznej zasłony i wyjście w tym kierunku. Sznur nie należał do najwytrzymalszych. Wyprodukowano go już po wojnie z skręconych razem włókien rzepaku. Nie oznaczało to, że Mariusz był w stanie ot tak go zerwać; chociaż linia nie umywała się do przedwojennych, to wciąż była na tyle silna, by z powodzeniem używać jej nawet przy budowach. Nie mógł uwolnić dłoni, ale może udałoby się z stopami. - odpowiednio mocny ruch mógłby zerwać pęta, ale przy tym narobiłby dużo zamieszania, o ile nie zerwał deski, do której przywiązano sznur.
Mariusz ponownie usłyszał dźwięk przewracanej kartki. -
Stopniowo naprężał wszystkie mięśnie, próbując rozerwać więzy samym rozciąganiem się. A nuż się uda po cichu i uda mu się zaskoczyć draba. Coś mu tu śmierdzi, wszyscy wiedzieli, że był w Gwardii, więc nikt z jego starych kumpli. Bandziory też musiałyby mieć długie łapska, żeby się porywać na coś takiego.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Możliwych tożsamości osoby, która pozbawiła Mariusza przytomności, było wiele. Równie dobrze Dyktator mógł uznać, że jego życie nie jest już dłużej pożądane i wydać na niego wyrok, Gwardziści w końcu wiedzieli więcej, niż zwykli obywatele powinni. Naprężanie nie przynosiło pożądanych efektów; co prawda kilka włókien sznura u stóp pękło, ale dalsze siłowanie się z nim mogło zwrócić uwagę siedzącej na pryczy osoby, która już teraz zrobiła podejrzanie długą przerwę między przewracanymi kartkami. Czyżby wiedziała, że jej “gość” jest już wybudzony?
-
Podciągnął się i naprężył, żeby móc szybko wierzgnąć, gdyby ten chciał go wyciągnąć spod łóżka.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Sekunda, cisza. Pięć sekund, cisza. Osoba nad Szprycerem dalej zdawała się nasłuchiwać. Dopiero po okołu czterdziestu sekundach znów usłyszał dźwięk przewracanej kartki. Porywacz wrócił do lektury.
// Nie wiem czy dobrze zrozumiałem twój odpis. Jak coś to edytniemy. //
-
Ten post został usunięty!
-
// Muszę Ci coś wskazać - łóżko, tudzież prycz, są deskami przymocowanymi do trzech ścian mieszkania. Nie mówię, że wyłamanie ich nie jest możliwe, ale na pewno nie przewrócisz go.
Patrz, nawet Ci narysowałem.
-
//Dobra, kumam. Nowa akcja.
-
Wykorzystując naciągnięcie wszystkich mięśni, wyrzucił się spod łóżka, celując w stronę łuku, by wydobyć strzałe, grotem rozciąć więzy i zdarzyć wycelować bronią w draba.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Mariusz żadnych problemów zerwał zwisające ubranie i niczym głaz wyrzucony z średniowiecznego trebusza wyleciał w kierunku kąta pomieszczenia. Pech, a może zamysł porywacza, sprawił, że upadł zaraz koło swego celu. Niemalże ocierał się nosem o strzałę, mógł chwycić ją ustami, ale skrępowane dłonie nie pozwalały na jej chwycenie.
Tymczasem usłyszał za sobą głos, spokojny, ale z nutą zaskoczenia: — Wystarczyło poprosić. — Po czym usłyszał odkładaną lekturę. -
Nie zważając na to, zajął się usilnymi próbami wyzwolenia się z więzów.
-
Mariusz “Szprycer” Woliński
Po kilku sekundach szarpania Mariusz zdołał zerwać sznur krępujący jego stopy; w tym samym momencie w betonową posadzkę zaraz obok jego głowy wbiło się ostrze, ale nie siekiery czy noża, ale… górniczego kilofa. Poczuł na twarzy kłujące odpryski.
— Słuchaj, ja Ci mówię. Możemy to rozwiązać jak cywilizowani ludzie. W końcu nie po to ratowałem Ci dupę przed Gwardzistami. — Głos za jego plecami był widocznie niespokojny, ale wciąż opanowany. Zbir chyba nie miał zamiaru zabicia Łazika. -
Ten post został usunięty!
-
- Ratowanie przed kumplami, dobre sobie… - Warknął - Pierdol się! Ze zbirami nie gadam!
Korzystając z okazji, rozciął więzy o wbity kilof, złapał swoje rzeczy i odskoczył w bok. A gdy tylko jako tako stanął, wziął go na cel wiatrówki. -
Mariusz “Szprycer” Woliński
Górnik najwyraźniej nie był przygotowany na taki obrót sytuacji, bo minęła sekunda, nim doszło do niego jak właściwie Szprycer uwolnił się z więzów. Zdążył tylko wyrwać broń z podłogi i wysunąć ją przed siebie, tak, że niemalże stykała się z lufą wiatrówki. Był wielki, na oko mierzył równe dwa metry. Jego sylwetka przypominała wąską trumnę. Z pewnością był w podobnym wieku co Mariusz, może starszy. Na prostokątnej twarzy miał chaotyczny, ale przycięty do rozsądnych rozmiarów siwiejący zarost, przypominający kozią bródkę. I okulary, z których wypchnięto jedno szkło, a drugie było niesamowicie przykurzone. Mężczyzna przez chwilę błądził wzrokiem, oceniając sytuację.
— Widziałem, jak bardzo zależało Ci na wyciągnięciu informacji o Mundurku. — Odezwał się po chwili, ponownie kierując wzrok na Wolińskiego: — Mamy wspólny cel. —
