[Deravierres] Sektor Velmer

[Wiewiur]

Hans
Nie ma co zwlekać. Chwilę po okrzyku oficera, również wyrwał sznurek ze swojego granatu, czekając kilka sekund, z perspektywy Hansa, trwających typową całą wieczność. Dopiero kiedy ujrzał dwa kolejne granaty, dorzucił do nich swój, w końcu nie ma czasu do stracenia. Zaraz po rzucie, chwycił w swe wciąż trzęsące się ręce karabin, czekając na dalsze rozkazy.

[Vergest Ist Deith]

Ines
Zielone ściany krzaków poruszały się łagodnie, smagane delikatnymi powiewami chłodnego wiosennego wiatru, który lekko świszczał w uszach, w akompaniamencie bicia jej serca. Na tron ponownie wspięła się martwa cisza, jeszcze parę chwil temu zrzucona z niego przez ogromny hałas zakończonego w oka mgnieniu starcia z Imperialistami. Chyba naprawdę ją zgubił. Albo tylko czeka na odpowiedni moment, jak cierpliwy drapieżnik. Obserwuje ją zza któregoś krzaka, nie spuszczając z niej wzroku choćby na ułamek sekundy i rzuci się na nią jak wygłodniały zwierz, kiedy tylko spostrzeże, że poczuła się zbyt bezpiecznie i wystawiła się na atak. A któż wie, co się stanie, gdy dojdzie do takiej sytuacji. Imperialiści mieli, mimo wszystko, dobrą renomę, jeśli chodzi o zachowanie się żołnierzy. Najpoważniejszymi zbrodniami, jakie popełnili, były serie skoordynowanych działań rabunkowych na rolniczych terenach Hellere, które zostały porwane w złodziejski wir na ponad tydzień. Ale któż wie, czy wojskowy, za którym rzuciła się w pogoń, nie był podłym odstępem od poprawnie zachowujących się Imperialistów? Czy nie był tym przysłowiowym wilkiem w owczej skórze, wykonanej z raportów o rycerskości Imperialowiku, a kiedy uda mu się ją podejść, zabije ją z zimną krwią albo zrobi coś jeszcze gorszego? Coś po chwili wyrwało ją z postawy godnej łowczego. Chyba dostrzegła jakiś gwałtowny ruch za grupą krzaków po jej prawej stronie…

Hans
I młody rzucił swym granatem, który nie poleciał już tak finezyjnie jak poprzednie, dwukrotnie ociężale odbijając się od parapetu, jakby do trzonka przywiązane były dwie ciężkie cegły i ślamazarnie się przeturlał, po czym wybuchł prawie równomiernie z resztą, nawet nie wpadając do wnętrza okopu.
- Do ataku! - ryknął groźnie oficer, rzucając się naprzód z pistoletem, kiedy reszta oddziału zrobiła to samo.

Oficer zastopował gwałtownie przy samym wejściu, wpuszczając dwóch innych żołdaków, wchodząc dopiero za ich plecami, rozpoczynając wymianę ognia z Imperialistami, którzy jakkolwiek uniknęli niszczycielskiej siły rażenia granatów trzonkowych, kierując się na lewą stronę okopu, ignorując prawą.

[Wiewiur]

Hans
No cóż, młodzieniec starał się nie przejmować swoim słabym rzutem, z pewnością jeszcze nabierze wprawy! Oby były te następne razy, bo trochę głupio ginąć zaraz po tak marnym rzucie bez szansy na poprawę, choćby dla swojej własnej satysfakcji. Z tych jakże ciekawych, pasjonujących rozmyślań, dziwne że w ogniu wojny miał na nie w ogóle czas, ale cóż, mózg ludzki zdolny jest do wielkich rzeczy, wyrwał go okrzyk oficera. Szybko powrócił do tej ponurej rzeczywistości. Ponownie, setny już chyba raz, ach cudownie będzie wyglądać wnętrze jego dłoni po bitwie, ścisnął swą broń i ruszył do okopu za pozostałymi, zachowując czujność i na jakikolwiek widok żywego przeciwnika otwierając ogień. Starał się wyłączyć myślenie o tym że są to ludzie, tak będzie łatwiej jeśli jakaś kula sięgnie celu kiedy ten będzie jeszcze żywy.

[Vergest Ist Deith]

Hans
Wpadł do okopu jak bomba, od razu odbijając w lewo, za resztą. Przed nim wbiegło dwóch żołnierzy, którzy na jego oczach zostali w kilka sekund ścięci przez ustanowiony na podłodze imperialny rkm, którego operator leżał na samym środku, skutecznie przyszpilając atakujących. Jeden z nieszczęśników został prawie przecięty wpół, a jego ziemistoszara kurtka polowa intensywnie zaczęła się czerwienić w okolicach przeszytego przez kilka rozpędzonych kawałków metalu podbrzusza. Drugi natomiast padł na bezwładnie na twarz jak worek cegieł, a pod jego torsem zaczął tworzyć się staw gorącej krwi, mieszającej się z mętną wodą. Hans pewnie skończyłby ponownie, gdyby nie atak wręcz jednego z żołnierzy, kryjącego się za wcięciem, który wbił leżącemu statycznie jak kłoda Imperialiście nóż w skroń, nim ten w ogóle zdążył drugi raz pociągnąć za spust, posyłając kolejną serię, po czym ponownie skrył się w głębi wcięcia, przylegając do niego plecami.

Skraj lewej części okopu wyglądał jak wymyślna sala tortur, która już skończyła z kilkoma klientami, pozostawiając ich w przerażającym stanie, jak i nią samą. Przez kilkukrotne, anihilujące życie eksplozje granatów ściany rozpadły się w proch, odsłaniając w pół płynną, mulistą ziemię, która zdawała się przechylać do jego wnętrza, usiłując pogrzebać je w błocie. Na pozostałościach kładek leżały szczątki desek, przypominające teraz połamane sztachety, aż szare od nieciekawej zawartości tutejszego bajora. Jeżeli deski nie zostały rozerwane, to wyglądały teraz jak jeże, ze sterczącymi z nich odłamkami. W kącie leżały porozwalane krzesła i przełamany na środku stół. Jedną nienaruszoną częścią były charakterystyczne wcięcia po bokach, stanowiące prowizoryczne osłony, umożliwiające ataki z zaskoczenia na adwersarzy wewnątrz. Jednak to niegdysiejsza część żywa była najgorsza.

Za zabitym klingą operatorem erkaemu leżało kilka innych zwłok, z czego większość była poszatkowana jak na tarce - na schodku strzelniczym leżał trup w ciemnozielonym płaszczu z dziurą na samym środku klatki piersiowej wielkości pięści dorosłego człowieka, z poplamioną posoką szarą papachą, która zasłoniła zmarłemu patrzące w otchłań oczy. W prawej dłoni wciąż trzymał swój karabin dźwigniowy, którego nie puścił nawet wtedy, gdy jego serce i żebra zostały przeżarte przez kawał żelaza. Na kładce leżał wojskowy bez głowy, z którego szyi nadal lała się jasna jucha, lejąca się wprost w kałużę, kiedy po jego boku na wznak leżało ciało kobiety bez połowy twarzy. Prawa strona trzewioczaszki po prostu zniknęła, razem z nosem i gałką oczną. Jedynym, do złudzenia żywym okiem zdawała się wpatrywać wprost w Hansa. Na jej nogach zalegał sołdat pozbawiony obu nóg na wysokości kolan. Strzępy jego spodni były czerwone od krwi.

Gdy Hans ujrzał niesamowicie brutalne skutki rzutu infiltracyjnego, poczuł okropny ucisk w żołądku, kuląc się pod jego naporem. Czuł, jak wymiociny podchodzą mu do gardła, kiedy dostrzegł imperialnego żołnierza, wychylającego się zza ściany. Chwycił karabin mocniej i spróbował pozbyć się obezwładniającego uczucia, unosząc go i przyłożył do ramienia, oddając strzał.

Wróg od razu skrył się za nią ponownie, aczkolwiek Hans widział, jak z czubka jego głowy odlatuje charakterystyczna imperialna czapka z daszkiem, która uniosła się kilka metrów w górę, jakby miała skrzydła i zniknęła z jego pola widzenia. Wtem usłyszał:
- Schroń się za wcięciem, a nie stoisz na samym środku!

[Maxwell]

  Miło, że natura była tu nieskalana wojną i walkami, ale obecnie wolałaby spaloną i gołą glebę, łatwiej o odstrzelenie uciekiniera. No, w dosłownie obecnej sytuacji to ona byłaby na odstrzał, ale chyba wiadomo o co chodzi…
  Na Stwórcę! Skup się, Ines! Nie daj się rozproszyć, nie daj się zajść! Broń w gotowości, wycelowana przed siebie, załadowana. Oglądaj się we wszystkie strony, stąpaj cicho, nasłuchuj. Cholerny, partyzantki mu się zachciało. Nie przyjmowała w ogóle do świadomości faktu, że mógł zwyczajnie uciec. O nie. Pół biedy, że to nie wydaje się możliwe dla imperialnych, bardziej ją obchodzi jej własna duma. Sama się na niego rzuciła, wzięła go na siebie i co? Nic! I to jest problem! Nic, do cholery! Łazi tu i łazi, jak durna celując w puste krzaki. Może czas sobie dar…
  Zaraz, co to? Ruch? Oooo, zaczyna robić się ciekawie! Nie wypali jednak od razu. Nie chodzi tu o zerową dokładność strzału, co możliwość zranienia lub chociaż oddania strzału w kierunku sojusznika, co wydawało jej się o wiele gorsze, niż wpadnięcie w zasadzkę. Wtedy by przynajmniej umarła, a tak to żyłaby z tą hańbą. Z tego powodu ostrożnie podchodziła do miejsca ruchu, uważając na co stąpa. Rzecz jasna miała tam wycelowany karabin z palcem na spuście. Starała się podejść z takiej strony, aby mniej więcej zobaczyć kto mógł się tam poruszyć. Patrzyła też czasami w kierunku możliwej dalszej drogi owego ruchu, jakby chciał ją zaskoczyć.

[Vergest Ist Deith]

Ines
Dziewicze zarośla zaszeleściły głośno, jakby próbowały ją przed czymś ostrzec. Imperialista ewidentnie kopał sobie grób hałasem i chyba zdawał sobie z tego sprawę. Przez chwilę wyglądało to tak, jakby specjalnie chciał zwrócić jej uwagę, bo czeka, ukryty jak skrytobójca, a za plecami ma gromadkę swoich dzielnych kolegów, których zdążył ostrzec, a teraz wszyscy mają ją na muszce. Krzaki ponowiły swój skryty apel, kiedy jakiś ciemnozielony kształt wychylił się lekko spomiędzy nich.

Z roślinnej peleryny coś wychyliło swój długi pysk, do złudzenia przypominający krokodyli, z obnażonymi, przypominającymi stożki ostrymi jak brzytwa zębami. Stworzenie zrobiło dwa kroki do przodu, przy pomocy swoich długich, umięśnionych czteropalczastych łap, zakończonych długimi pazurami, odsłaniając smukłe ciało i trzy rzędy stojących na baczność kostnych wyrostków, długich na jakieś dziesięć centymetrów i przypominających żywe ciernie. Istota zatrzymała się nagle, widząc, jak coś pojawiło się na jego drodze. Ines poczuła na sobie nieprzyjemny wzrok dużych błyszczących, bladożółtych gadzich ślepi, przypominających tarcze księżyca z czarnymi bruzdami na środku. Stworzenie na czterech nogach było niewiele niższe od niej. Gdyby nagle ustało na tylnych, z łatwością osiągnęłoby prawie trzy metry.

Zwierzę wydało jej się dziwnie znajome. Cholera, to symarys! Lądowo-wodny drapieżnik podobny nieco do krokodyla. Widywała takie na zdjęciach, a teraz ta zwinna bestia wyrosła zupełnie znikąd i stała teraz kilka kroków przed nią, nie ruszając się, jakby zamieniła się w kamień. Drapieżnik obserwował ją uważnie, ale nie atakował. Stwórca wie, czy ocenia swoje szanse, czy liczy na to, że zejdzie mu z drogi. Symarysy rzadko rzucają się na ludzi. Muszą być albo bardzo głodne, albo ktoś nieproszony wszedł na ich teren i zignorował ostrzeżenia. Ten jednak nie wyglądał na rozjuszonego, ale obnażone zęby, odrywające pokaźne kawały mięsa jednym kłapnięciem i miażdżące kości jak cienkie patyki nie wyglądały zachęcająco.

[Wiewiur]

Hans

Z pewnością widok nie był dla młodzieńca jednym z tych przyjemniejszych, zresztą świadczy chyba o tym to jak zareagowało na to jego ciało, które też go omal nie zabiło, wystawiając go na wrogi ostrzał. Na szczęście zdążył w porę zareagować i odeprzeć przeciwnika, ale nie wątpił w to, że odparł go na krótko. Szybko wykonał wydane mu polecenie, przylegając do najbliższego niego wcięcia, jeśli oczywiście jakieś znajdowało się w jego polu widzenia.
Dobra, jest już bezpieczny, więc w końcu jego mózg może zacząć analizować ujrzany wcześniej obraz, w końcu wcześniej nie miał na to czasu, bo był za bardzo skupiony na przetrwaniu, ocierając się przy tym o śmierć. I dopiero teraz, we w miarę bezpiecznym miejscu, doszło do niego, jaką masakrę ujrzał. Co prawda mógłby to jeszcze jakoś znieść, uspokajając się myślą, że przecież Ci ludzie nie wahaliby się robić z niego podobną sieczkę, o czym przekonał się już dwukrotnie w tym okopie. Ale najgorsze jego było to jedno oko patrzące się wprost na niego, zupełnie tak jakby to on zabił, w co mocno wątpił. I chyba to ono będzie jego koszmarem przez najbliższe noce, jeśli w ogóle dane mu będzie zasnąć, w co w obecnej sytuacji wątpił.
Teraz pozostało mu oczekiwać dalszych ruchów, zarówno sojuszników jak i wrogów.

[Vergest Ist Deith]

Hans
Hans wpadł do wcięcia, w którym schronił się nożownik, ciągle ukradkiem wystawiający głowę zza osłony. Poza nim był jeszcze oficer, który jeszcze kilka minut temu dzielnie prowadził ich do walki, a teraz leżał, zdruzgotany pod ścianą. Czerwonymi od krwi silnie drgającymi dłońmi trzymał się za prawą stronę klatki piersiowej. Dyszał ciężko, a zaczerpnięcie kolejnego oddechu sprawiało mu ból. Jego twarz, wykrzywiona przez więzy cierpienia, była biała jak ściana.
- Sanitariusza… - wycharczał nieprzytomnie, coraz mocniej uciskając zranione miejsce. - Sanitariusza…

Do okopu wpadła kolejna część na szybko zwołanej drużyny uderzeniowej, która, wnioskując po niedalekich wystrzałach i krzykach, wpadła w sam środek imperialnej odsieczy z prawej części okopu. Głuche odgłosy kul rwących deski i potępieńcze krzyki rozniosły się migiem po okopie, trafiając wprost do jego uszu. Wtem do tego samego wcięcia wpadł inny sołdat i wnet przykleił się do ściany, pod którą siedział ranny feldkomendant, ale klej przestał działać, gdy tylko usłyszał jego świszczący oddech i zobaczył w jakim jest stanie. Po chwili Hans dostrzegł kolejną dwójkę, która wpadła do wcięcia położonego po drugiej stronie. Jeden nie zdążył skryć się w porę i oberwał w ramię. Szkarłat bryznął na ścianę, zostawiając na niej podłużną plamę, jak za pociągnięciem malarskiego pędzla. Upadł na deski, wrzeszcząc opętańczo, kiedy drugi wciągnął go za nogi do wnętrza kryjówki.

- Wzięli nas w dwa ognie! - powiedział niewyraźnie żołnierz, który przed chwilą wpadł we wnękę. - Reszta jest nadal w okopie komunikacyjnym, Imperialiści nie pozwalają im się wbić!
- Cholera… - wysapał posępnie nożownik. - Zbyt wielu Imperialistów się tutaj wdarło. Trzeba przebić się dalej. Zostań z oficerem. - rozkazał mu, po czym spojrzał się na Hansa. - Masz jeszcze jeszcze jakiś granat?

[Maxwell]

  A więc tam się kryjesz podły imperialisto? Niech no tylko cię kropn… Chwila, co on tak głośno? Czyżby zasadzka? Hmm… szkoda, że nie wie jak są tu rozłożone ich posterunki… chociaż czy naprawdę byłby w stanie tak bezszelestnie się zakraść wraz z jakąś grupą na jedną, samotną dziewczynę? I skąd by wiedział, że tu jest, skoro poruszała się tak samo jak on? Coś tu nie gra…
  To coś w krzakach najpewniej wyczuło podejrzliwość dziewczyny, bo postanowiło wyskoczyć z krzaków. Do tego, jak się szybko okazało, nie było to byle co. No no, nie spodziewała się, że w wojsku są też praktyki przyrodnicze… Żałowała, że nie wiedziała jakoś wybitnie wiele o symarysach - dodatkowa wiedza bardzo by jej pomogła w tej sytuacji. No dobra, pozostaje więc improwizorka.
  Oczywiście kiedy wyskoczył, wycelowała w niego odruchowo, ale teraz zjechała trochę na bok. Niezbyt daleko oczywiście, żeby w razie czego wykonać krótki ruch ręką i strzelić. Wycofywała się ostrożnie przodem do stworzenia, we wspomnianej wcześniej pozycji licząc, że taktyka jak na psy zadziała. Miała nadzieję, że nie weszła za głęboko na jego teren, a wszelkie pogonienia z jego strony będą subtelniejsze i możliwie nie do pomylenia z próbą ataku… Ciekawe ile pocisków położy to monstrum…

[Wiewiur]

Hans
Tyle się zadziało w tej jednej chwili, że zanim Hans w ogóle przysporzył zaistniałą sytuację, ta natychmiast się zmieniała, ciężko więc mówić o jakiejkolwiek reakcji z jego strony, przynajmniej na początku… Co i rusz ktoś wpadał we wcięcia, całkowicie odmieniając jego pogląd na zaistniałą sytuację, utrudniając mu jakiekolwiek podjęcie działania. Ale po kolei, jak nie reakcje, to można zawsze przedstawić myśli na zaistniałe sytuacje, prawda?

Młodzian od razu po skryciu się, nieco pożałował obranej kryjówki, kiedy ujrzał kogoś zdecydowanie bardziej doświadczonego od niego, kto właśnie umierał, w tym zdawałoby się, bezpiecznym miejscu. Zdecydowanie jego morale poszybowały skutecznie w dół, zwłaszcza, że nie miał czasu nawet na pomoc oficerowi, bo do okopu wdarli się kolejni goście, przynosząc ze sobą jedynie potępieńcze krzyki i jęki, czyli nic dobrego i szczególnie miłego dla początkującego żołnierza, kto wie czy nawet dla tych nieco bardziej doświadczonych? Czy mogło być coś jeszcze gorszego, co równie skutecznie zaatakowałoby jego ducha walki?

Zdecydowanie! W końcu nie ma nic lepszego, niż dwóch żołnierzy, jeden ucieka, a drugi obrywa i musi być wciągany, prawda? Jedynie po to, by nauczyć Hansa jaka to ruletka panuje w tym cudownym środowisku. Zwłaszcza, że przecież z nim równie dobrze mogło być podobnie. Zależy to w końcu tylko i wyłącznie od szczęścia, z rzadka od umiejętności. Do takich zresztą wniosków zaczął dochodzić młody żołnierz. Żołdak, który wybrał zdecydowanie najbardziej pechowe miejsce na odpoczynek, co prawda nie wyglądał źle, ale przyniósł ze sobą niezbyt radosne wieści… No cóż, nie było to nic dobrego.

W odpowiedzi na pytanie nożownika, jego twarz wykrzywiła się w przerażeniu, w końcu nie miał żadnego… Ale szybko rzucił się w stronę oficera, by przeszukać i jego. Zważywszy na jego stan, nie zrobiłby z niego zbytniego użytku…
- Jeszcze nie - odparł tylko, podczas nurkowania w stronę ciała. Że też sam wyposażył się tylko w jeden… Liczył że chociaż oficer lepiej się wyposażył na ewentualny bój.

[Vergest Ist Deith]

Ines
Symarys dyszał lekko i wciąż stał w tym samym miejscu, jakby go ktoś przykleił do mokrego podłoża. Obserwował podejrzliwymi, drapieżnymi oczami każdy jej ruch, choćby najmniejsze drgnięcie ciała, gotowy, by nagle przełamać impas i bez ostrzeżenia rzucić się na nią. Gdyby tak ruszył, jej szanse byłyby małe, jeśli nie minimalne. Ale kiedy odsunęła się kilka kroków w tył, uśpił nieco swą czujność i nareszcie wycofał się. W kilka sekund zniknął za zielonym płaszczem krzewów, machając jej nerwowo grubym ogonem na pożegnanie. Któż wie, czemu ten wielki gad nagle się tutaj zjawił. Zwierzęta wolą unikać kontaktów z ludźmi, a co dopiero, kiedy jest on posłańcem wojny. Być może ściągnęły go tutaj strzały i eksplozja znad rzeki i niesiony lekkim letnim wiaterkiem metaliczny zapach krwi? Kto wie.

Może jednak powinna złożyć i broń i wrócić do swoich? I tak głęboko się już zapuściła, a Imperialista jakby wyparował. Nagłe spotkanie z Symarysem dało mu jeszcze więcej czasu i z całą pewnością siedzi u swoich kumpli, pośpiesznie zdając im raport, o mało nie umierając ze zmęczenia? Bądź wykrwawia się za którymś z krzaków, bo miał mniej szczęścia do Symarysów niż Ines? To wielka niewiadoma. Może nawet zbyt wielka…

Hans
Oficer chyba zdawał sobie sprawę z tego, co Hans chciał zrobić. Odsunął się lekko w bok, jakby chciał nieco utrudnić mu zadanie, ale nie stawiał żadnej zakrojonej formy oporu. Uniósł tylko lekko w głowę i spojrzał mu prosto w oczy smutnym, mętnym wzrokiem, z którego uciekało życie. Widać było, że jedną nogą znajduje się już na tamtym świecie. Suchymi ustami wyszeptał tylko cicho:

• Pomóżcie… mi…

Otworzył lekko usta, z których gwałtownie wypłynęła cienka strużka ciemnej posoki. Jęknął jeszcze nieprzytomnie, zanim opuścił bladą głowę i całkowicie zwiotczał. Martwy już oficer nie miał przy sobie żadnego ładunku wybuchowego. Swój jedyny musiał rzucić podczas manewru rozpoczynającego walkę. Jasny szlag. Nagle poczuł uderzenie w boczną część hełmu i kątem oka dostrzegł turlający się leniwie podłużny kształt, którego jeden koniec zakończony był sporej wielkości szarym, chropowatym zgrubieniem. Czy to naprawdę to, co mu się zdaje, czy może tylko jakiś odłamek? Nie, nic mu się nie zdaje, to cholerny imperialny granat!

• Ja pierdolę! - krzyknął jeden z żołnierzy w przestrachu. - Wypierdalać stąd!

[Maxwell]

  O, udało się. Może jeśli ją teraz wywalą za jej niepowodzenie, znajdzie pracę jako pogromczyni symarysów?
  .
  .
  .
  Nawet o tym nie myśl, głupia! Nie stracisz tej fuchy, nie ma co! Dobrze się spisałaś z tym granatem i podejściem! Do tego, skoro tak długo Cię nie ma, mogli już założyć niepowodzenie i się przygotować. Do tego zawsze możesz powiedzieć, że symarys wyskoczył dużo wcześniej i o wiele dłużej się z nim męczyłaś. Nikt poza tobą nie musi znać prawdy, racja? No, to teraz do roboty.
  Zaczęła powrót, dalej mając się na baczności. Nie była w żaden sposób zła, a już na pewno nie po ustaleniu w głowie wersji zdarzeń. Jeden żołnierzyk jej uciekł, wielkie halo - to jedyna ujma na honorze. Zmaże ją krwią imperialistów, tak jak powinno się to zrobić. Pięciu powinno starczyć, aby wyrównać szalę. No, nie tyle wyrównać, co przechylić ją w kierunku szanowanego żołnierza, a nie nieudaczniczki, co nie potrafi jednego tchórza dorw… Ugh, po prostu idź, nie myśl już o tym.

[Wiewiur]

Hans
Cóż, jeśli chce się walczyć na froncie trzeba sobie wyrobić pewnego rodzaju znieczulicę, czy się tego chce czy nie. Inaczej po prostu w pewnym momencie oszalejesz. I chyba powoli ta znieczulica zaczęła dotykać już młodego Anschreita. Zwyczajnie nie chciał patrze mu w oczy, by nie ten nie prześladował go każdej nocy. I tak już dorobił się wystarczającej liczby sennych koszmarów, po co mu więcej?
Przeklął w myślach nie znajdując przy podoficerze niczego ciekawego, starając się zignorować jego błagalny i przykry ton. To już byłoby dla niego za wiele. Na szczęście, bądź nie, z rozmyślań wyrwało go uderzenie w głowę. W końcu coś innego na czym mógłby zawiesić swoje myśli, ciekawe co to… Szlag, granat! Natychmiast zerwał się na równe nogi, chwytając swoją broń, jeśli nie miał jej przy sobie. Skoczyłby za swoimi kompanami nawet i w ogień, bo w takich chwilach nie myśli się zbyt jasno, liczy się tylko przetrwanie. A jeśli oni nigdzie nie skakali, celem było przeciwległe wcięcie.

[Vergest Ist Deith]

Ines
Jak to niekiedy mówią, czasami trzeba przegrać bitwę, żeby wygrać wojnę. Zawróciła i przeszła kawałek, gdy do jej uszu wdarł się charakterystyczny dźwięk - gdzieś w oddali ochoczo pohukiwała artyleria, ale na jej szczęście, nie zsyłała deszczu żelaza w okolice jej pozycji. A przynajmniej tak jej się wydawało… Nie licząc uroków frontowej orkiestry, co chwilę coraz bardziej dogorywającej, jakby od tego występu zależało jej życie, na swojej drodze nie spotkała ani symarysów, ani uciekających Imperialistów, którzy mogli znikać w krzakach jak duchy. Szła, dopóki jej uwagi nie przykuła mała grupa pięciu żołnierzy po jej lewej, z prawdopodobnie jej grupy, czyhająca pod jednym z drzew z rozłożonym i gotowym do oddania precyzyjnych serii przestarzałym ręcznym karabinem maszynowym wz.1903/1912. Wyglądało to tak, jakby zakładali tutaj wysunięty posterunek ogniowy.

Hans
Nożownik wyskoczył jako pierwszy, zaraz po nim wyszedł przybyły i Hans, tuż za jego plecami. Imperialiści tylko na to czekali. Kiedy tylko pająk poczuł, że mucha desperacko próbuje wyrwać się z jego sieci, wbił w nią swoje jadowe kły. Nożownik najpierw oberwał w łydkę a w ułamku następnej sekundy w klatkę piersiową. Bryznęła krew. Żołnierz zwalił się na deski jak ścięte drzewo, zanim w ogóle zdążył wydać z siebie jakikolwiek dźwięk, otwarcie sygnalizujący trafienie. Gdy postrzelony upadł, Hans ujrzał dwóch nieprzyjacielskich strzelców, którzy wystrzelili ponownie, ale pociski nie trafiły nikogo.

Drugi piechur w połowie drogi do przeciwległego wcięcia dosłownie rzucił się na brzuch i w oka mgnieniu znalazł się za osłoną. Zanim zrobił to Hans, Imperialiści zdążyli już zaryglować swoje karabiny i wycelowali wprost w niego. Zaklął w duchu, kiedy któryś w końcu wystrzelił… I jeden z nich oparł się o ścianę okopu z dobrze widoczną dziurą między oczami, z której zaczęły wypływać strugi juchy. Drugi strzelec próbował wstać i rzucił się do ucieczki, ale i jego dosięgnął pocisk, który posłał go na ziemię. Rzucił swój karabin i upadł boleśnie. Ale nie zginął od razu - gdy zetknął się z ziemią, zaczął się czołgać w stronę zakrętu, zostawiając za sobą smugę świeżego szkarłatu.

- Oddział, ruchy! - usłyszał nagle za swoimi plecami. - Czyścimy te imperialne brudy!

[Wiewiur]

Hans
Widząc pierwszego trupa, Hans odkrył jak bardzo nienawidzi Imperium. Zabawne, że to postrzeganie zmieniło się tak nagle w ciągu chwili? A to głównie za sprawą tej jakże, jego zdaniem, chamskiej zagrywki. Skoro oni tak grają, to on będzie równie niemiły i dla nich! Żałował tylko, że był zdany na ich celne oko… Albo i nie, najwyraźniej całą wojnę przeżyje ślepym fartem… Szkoda tylko, że nie miał szans im odpłacić. Chociaż, ten czołgający się, wydaje się całkiem ciekawym celem. Nabuzowany złością, wstaje z ziemi i chwyta swój karabina, za cel obierając tylko i wyłącznie rannego imperialistę, nie zważając na otaczający go świat. Liczy się obecnie zemsta, za ten chwyt. Skoro chcieli ich tak pozabijać, czas odwrócić role.
- Tak jest! - Krzyknął tylko i ruszył za śladem krwi.

[Vergest Ist Deith]

Hans
- Odsuń się, gołowąsie! - ryknął wściekle mężczyzna za nim. - Wjebaliście się prosto z odnogi na imperialny erkaem, i to jeszcze masą. Niczego się nie nauczyłeś, dzieciaku?
Ranny Imperialista zdążył się znaleźć za zakrętem, gdy jeden z potencjalnych wybawców Hansa odepchnął go lekko do tyłu i przywarł do czerwonych od krwi, zabłoconych desek ściany przy zakręcie. Nie był umundurowany i wyposażony jak zwykły żołnierz Ansheeru - jego bluza polowa była wyraźnie ciemniejsza, nosił szaroniebieskie bandoliery z amunicją do karabinu, do lewego boku miał przytroczoną parcianą torbę na granaty, z kolei w rękach dzierżył niepospolity karabinek powtarzalny Wz.1899(L). Jego hełm również był godny uwagi, wszak był on pomalowany w nieregularne brązowe, jasnożółte i szarozielone czworoboki, tworzące niebanalną kompozycję, której nie powstydziłby się żaden malarz abstrakcyjny. Patka kołnierzowa, oznaczająca przynależność dywizjonalną, przedstawiała skrzyżowany granat i bagnet w kolorze białym na czarnym tyle, co nieco budziłło skojarzenie z atypową flagą piracką.

Żołnierz wychylił się lekko zza osłony i schował się po sekundzie, po czym powiedział z triumfem:
- Czysto! Imperialiści się wycofali!
Gdy pałający żądzą mordu Hans poszedł po rannego Imperialistę, nie zatrzymał go ani mężczyzna z tyłu, ani niezwykły żołnierz, który przykleił się do desek okopu i nie opuścił ich nawet wtedy, gdy Imperialistów już w tym okopie nie było. Odbił na prawą i dostrzegł swój cel. Imperialiści uciekali w takim popłochu, że zostawili swojego na pastwę Anschreitów. Czołgał się z wyraźnym trudem. Lewa strona jego bluzy mundurowej była prawie czerwona od krwi, a jego ręce były aż czarne od wszechobecnego błocka. Dopiero, kiedy jeszcze bardziej skrócił dystans, dostrzegł, że to kobieta.
- Nie zostawiajcie mnie tutaj! - krzyknęła ponuro, z wyraźnym smutkiem w głosie. - Przyjaciół się nie zostawia, wy parszywi, podli kłamcy! Nie wybaczę wam tego nigdy!

Nie przestawała się wić i rzucać na wiatr bluzgami nawet wtedy, gdy padł na nią cień Hansa. Ta wciąż parła do przodu, z desperacką zaciętością. W końcu wyjście z okopu było na wyciągnięcie ręki, tak blisko…

[Maxwell]

  Słysząc artylerię, od razu chwyciła pewniej za broń, kucnęła na jedno kolano i wycelowała w miejsce, skąd dochodziły dźwięki. Kiedy zdała sobie sprawę, że jest obecnie bezpieczna, nieco się rozluźniła i ruszyła dalej. Przynajmniej jest pewna, że odruchy działają jak należy.
  Kiedy w końcu spotkała swój oddział, odetchnęła. Żyją, a skoro nie walczą, to i ten imperialista jakoś niewiele zdziałał. Od razu stanęła przed odpowiednią osobą na baczność, zdając raport.
   – Niestety, ale nie dogoniłam go. Przeszkodził mi symarys. Udał mi się mu umknąć, ale zgubiłam jednocześnie cel. Czekam na nowe rozkazy – dodała na koniec.

[Vergest Ist Deith]

Hans
Żołnierze odwrócili się nagle, gdy tylko usłyszeli, że ktoś coś do nich mówi. Ku jej nieszczęściu, nie byli to żołnierze z jej oddziału. Były to zupełnie inne twarze, których Ines jeszcze nie widziała - cztery młode kobiety, prawdopodobnie w takim samym wieku co ona i wysoki, barczysty mężczyzna z podłużną szramą na prawym policzku. Nie przykuli większej uwagi do jej raportu i zajęli się swoimi własnymi sprawami, poza jedną z wojskowych, którą była niewysoka, szczupła szatynka z prostymi włosami, które dosięgały ramion i z szarymi, smutnymi oczami skrytymi za prostokątnymi okularami korekcyjnymi o smoliście czarnych oprawkach. Słuchała jej z uwagą.

- Spocznij - powiedziała z powagą, gdy raport dobiegł końca. - Nastała zmiana planów. Nie atakujemy już imperialnych fortyfikacji. Do naszego dowódcy przyszła wiadomość z kwatery głównej, która mówiła, że nasza linia została przydzielona do wsparcia operacji ofensywnej 120 Batalionu Szturmowego. Trochę potrwa, zanim się tu pojawią, dlatego kazano nam umocnić zajęte pozycje. Minverldt wydzielił dwie mniejsze grupy i polecił ustawić wysunięte punkty obronne, bo znając życie, Imperialiści będą chcieli dokonać kontrataku, a że ten Imperialista ci uciekł, to zrobią tak prawie na pewno. Jeśli chcesz przejść do pełnoprawnej linii defensywnej, nie będę cię zatrzymywać. Uważaj tylko, żeby przez przypadek nie odstrzelili ci głowy. Ale możesz też zostać z nami. Dodatkowy karabin to większa siła ognia - uśmiechnęła się lekko.

[Wiewiur]

Hans
Nie odpowiedział, ani nijak nie zareagował na reprymendę od tego nieznajomego. W końcu miał rację, niepotrzebnie się pchali wprost na nich, w dodatku jeszcze dali się złapać w pułapkę, gdzie do wyboru mieli śmierć od granatu lub od kul. Oj, już on pokaże tym podłym imperialistom, że nie warto stosować tego typu sztuczki.
Gry tylko został utwierdzony w przekonaniu, że droga jest czysta, ruszył nią bez wahania, skupiając całą swą uwagę na czołgającym się imperialiście. Widząc jego stan postanowił się ponapawać tym, że to on wyszedł z tego starcia zwycięsko.
Odkrycie płci oponenta nieco zbiło go z tropu, szybko jednak wziął się w garść, przypominając sobie, że to równie dobrze ta babka mogła zadać mu śmiertelny cios. Podszedł do niej, nadeptując jej na dłoń, mocno wgniatając ją w ziemię. Wycelował karabinem prosto w twarz i strzelił, jeśli oczywiście nikt i nic by mu nie przeszkodziło. Dokona zemsty i poczuje się lepiej, w takim zresztą żył w przekonaniu, nabuzowany jeszcze tymi pierwotnymi emocjami i uczuciami. Chwila robi swoje jeśli chodzi o postrzeganie rzeczywistości, dobra i zła. Poznęcałby się jeszcze na niej, gdyby chciał czemuś takiemu poświęcać swój czas.

[Vergest Ist Deith]

Hans
Spisane w “Kodeksie Prowadzenia Wojny” prawa uznawały dobijanie rannych, którzy mają szansę na rewitalizację i kontynuowanie normalnego życia jako zbrodnię wojenną. Podobnie zresztą jak zabijanie żołnierzy, którzy się poddali lub nie mają broni w rękach i nie stanowią żadnego zagrożenia. To samo tyczy się cywilów. Ale czym są one wobec piekła? Czy ktokolwiek jest w stanie ich przestrzegać?

Gdy Hans z całej siły nastąpił na jej brudną od błota dłoń, ta zawyła przeraźliwie, jakby była obdzierana ze skóry. Rozejrzał się jeszcze na moment, by upewnić się, że nikt nie został tutaj przyciągnięty tymi opętańczymi wrzaskami. Poza nią i nim, w tym segmencie nie było nikogo. Pewnie próbują ogarnąć sprawę z rannymi. Zanim strzelił rannej prosto w twarz, ukradkiem spojrzał prosto w jej przestraszone oczy, wyraźnie błagające o litość.
- Ni… - wyjęczała, zanim strzał nagle przyćmił wszystko.

Kula trafiła prosto w nasadę nosa, z taką siłą, że niemal kompletnie go oderwała, a następnie wyszła tyłem głowy na wylot. Padła resztkami jej twarzy na deski, a spod jej głowy zaczęła powoli tworzyć się kałuża krwi, zmieszana z przejrzystym płynem. Potem nastała już tylko cisza.