Galera

[Dark_Dante]

Kilka osób tam zostało, barykadując się coraz bardziej. Za wami ruszyło jeszcze kilka osób, chociaż zmęczenie było równie dobrze widoczne, co słońce na pustyni. Przy przejściu serwisowym i drabinie na dach zrobiło się trochę tłoczno.

[Radiotelegrafista]

Mar nie zamierzał nigdzie się pchać na hama, odczekał aż ruch przy drabinie nieco zelży i dopiero wtedy sam wszedł do góry.

[Dark_Dante]

Na dachu polepionym z różnych badziewi, aby tylko nie kąpało na łeb, biegało kilka osób, próbując jakkolwiek zapanować nad tym bałaganem. Krzyki i ponaglania Owcy niewiele w tym pomagały.

[Radiotelegrafista]

Marley na moment zignorował ten cały chaos i podszedł bez pośpiechu do krawędzi. Jak wyglądała sytuacja w okolicy? Widać gdziekolwiek ludzi Powały?

[Dark_Dante]

Widać było jedynie grzbiety ruchomej masy ciał, które ciężko było określić inaczej, niż po prostu żywa biomasa. Ten gon był sporo większy, niż w ciągu ostatnich lat, takie skupisko mutantów dawno nie zostało zaobserwowane. A przecież inne frakcji razem zabiły sporo więcej tego ścierwa, niż Galera w ciągu dzisiejszego dnia.

[Radiotelegrafista]

-- Jak “Wędrowiec nad Morzem Mgły”… – Stwierdził w zadumie, widząc kotłujące się pod nim tysiące zmutowanych ciał. Z góry wyglądało to… inaczej. Pomimo wszystkiego, co przyniosła z sobą Apokalipsa, zdeformowana, poraniona natura wciąż potrafiła zapierać dech w piersiach swoim majestatem, nawet jeżeli ten był zabójczy dla człowieka.

[Dark_Dante]

- Pierdolety - Mruknął Mały, po czym westchnął ciężko - Za stary już na to jestem… Na następny gon chyba się gdzieś zaszyjemy ze Śledziem. Już nie wyrabiam.

[Radiotelegrafista]

// Myślałem, że to Śledź jest starszy. //

-- Miałbyś pozbawić się takiego widoku? – Odparł Marley, wciąż podziwiający gon. – Jeszcze powalczymy trochę. Tak trzeba.

[Dark_Dante]

- Kolejny narwaniec - Pokręcił głową - Łap się za swoją pukawkę, może wreszcie odpuszczą - I sam podszedł do krawędzi, przy której ustawiono skrzynkę z kilkoma granatami ręcznej produkcji.

[Radiotelegrafista]

-- Może. – Stwierdził.
Ukląkł na jedno kolano i zajął się kolejno przeczyszczeniem lufy i załadowaniem pocisku. Bez pośpiechu.

[Dark_Dante]

W tym czasie kilka strzał, bełtów, oszczepów i ładunków zdążyło polecieć w dół. Kwik mutantów zrobił się straszliwy, ich wściekłość od odnoszonych ran i niemożności odwetu, wprowadzał ich w ogromną furię.
- Dajcie szkło! - Ktoś krzyknął mocno ochrypniętym głosem.

[Radiotelegrafista]

Szkło? Już chciał strzelać w masę na dole, ale obejrzał się, by zobaczyć o co chodzi.

[Dark_Dante]

Lodołamacz wpatrywał się w skupieniu w masę, musiał się siłą wyrwać z punktu medycznego, bo miał na sobie tyle bandaży, że wyglądał, jakby się przed chwilą przebrał.

[Radiotelegrafista]

Ten to miał zaparcie. Mar ponownie spojrzał w dół. Wzrokiem poszukał największego bydlaka. Nie zamierzał stracić kuli na byle maleństwo, a i bydlę dawało ku większą szansę na trafienie.

[Dark_Dante]

Wyglądało na to, że jakiś żubr planował właśnie staranować główne wejście.
- No chuj mu w dupę i kawałek szkła… - Jęknął Lodołamacz, patrząc w dal przez lornetkę, którą ktoś mu właśnie podał.

[Radiotelegrafista]

Marley przykląkł i ścisnął obrzyna w dłoniach. Wycelował prosto w kark żubra. Ręka stabilna, oby kula trafiła. Strzelił.

[Dark_Dante]

I weszła, zabijając zwierzę w pędzie.
- Powała walczy w koło… A nie! Przedziera się do bloków! Co on znowu kombinuje? - Informował wszystkich Lodołamacz.

[Radiotelegrafista]

Podniósł głowę. Powała żył, ba, wciąż jeszcze walczył. Być może chciał dotrzeć do bloków, ażeby zabarykadować się w którymś z nich i tam przetrwać Gon. Byłoby to sensowne, choć Marley wolałby uniknąć sąsiedztwa kultystów.
Przeczyścił wyciorem lufę i zabrał się za ładowanie kolejnego pocisku. Po tym wszystkim trzeba będzie sypnąć groszem na uzupełnienie amunicji…

[Dark_Dante]

Zgraja mutantów powoli rzedła, gon uderzał na Brandwicę, w szaleńczym pędzie nie zwracając uwagi na nic. Przy rondzie było widać już znaczne odstępy między potworami, niektóre się zatrzymywały, żeby posilić się padłymi towarzyszami. Jednak to wcale nie zwiastowało końca atrakcji, ziemia zaczęła mocno drżeć. Musiało się zbliżać coś dużego.

[Radiotelegrafista]

-- Idzie jakieś wielkie świństwo! – Zakrzyknął, czując jak podłoże drży mu pod stopami. Przyspieszył z ładowaniem, cokolwiek to było, wolał nie zastać tego z pustą lufą.