Los Angeles [USA]
-
Drugie najludniejsze miasto w Stanach Zjednoczonych, ważny ośrodek kultury, edukacji i turystyki oraz węzeł komunikacyjny. Miasto przez wiele lat było uważane za niezwykle niebezpieczne, ze względu na wysoki współczynnik przestępczości. Według danych miejscowej policji, w mieście istnieje 450 gangów, które zrzeszają około 45.000 członków. A tak przynajmniej było, ponieważ kilkanaście lat temu sytuacja uległa drastycznej zmianie. Coś, co policjanci uznali za zwykłe gangsterskie porachunki, zmieniły się w prawdziwą wojnę półświatka. Nikt nie czuł się wówczas bezpiecznie, w celu stabilizacji sytuacji wysłano do Los Angeles posiłki składające się z policjantów i antyterrorystów z całego kraju, zaangażowała się nawet Ogólnoświatowa Agencja Bezpieczeństwa. Gdy kilka lat temu sytuacja się w końcu uspokoiła, z tak wielu gangów pozostało co prawda około 80 drobnych, nie reprezentujących sobą żadnego większego potencjału. Tych kilka większych, które mogą coś zdziałać, jest jednak w stanie ciągłej wojny ze Szkarłatnym Kolektywem, to on bowiem rozpoczął wojnę gangów (korzystając ze słabości lokalnej rodziny mafijnej, która na dobrą sprawę nie stawiała żadnego zorganizowanego oporu i szybko włączyła się w struktury Kolektywu) i on ją zakończył, gdy zaczął sprawować kontrolę nad niemal całym lokalnym światem przestępczym, będąc obecnie na ostatniej prostej zwalczenia lub wchłonięcia tych nielicznych gangów, które wciąż stawiają opór. Mówi się, że wielu lokalnych biznesmenów wspierało Kolektyw w tych działaniach, wierząc, że zaprowadzi to spokój na ulicach, co rzeczywiście się stało, ale czy było to warte swojej ceny? Ogólnoświatowa Agencja Bezpieczeństwa uważa, że zdecydowanie nie, stąd wzmocnienie garnizonu jej placówki oraz budowa dwóch kolejnych. Żołnierze Agencji regularnie wspierają lokalne siły policyjne i antyterrorystyczne w walkach z gangsterami, chcąc w ten sposób osłabić Kolektyw i może nawet kompletnie usunąć go z miasta, jednak aby to zrobić, muszą przejść jeszcze długą, bez dwóch zdań usianą trupami, drogę. Stąd apel Agencji o pomoc, skierowany do Ligii Herosów i Ligii Młodych Herosów, jednak ze względu na to, że ich członkowie są nieliczni i muszą działać na całym świecie, Agencja musi polegać na sobie oraz tych nielicznych bohaterach, którzy walczą z przestępczością na własną rękę.
-
Ten post został usunięty! -
Ten post został usunięty! -
Ten post został usunięty! -
Ten post został usunięty! -
David rozciągał się po długiej podróży pociągiem do Kaliforni. Jego cały dobytek znajdował się w jego kieszeni i nic go nie ograniczało, czuł się wolny ale też nieco tą wolnością przerażony. Po raz pierwszy od wielu lat nie miał konkretnego celu. Jedyne co widział jako jakiś mglisty zalążek planu to spotkanie innych ludzi obdarzonych tak samo jak on, ażeby dowiedzieć się jak wygląda ich świat. Ciekawość nowego miejsca spierała się z ciekawością innych utalentowanych. Postanowił coś zjeść i udać się do jakiegoś miejsca z fast foodami.
-
Los Angeles było z pozoru spokojne, ale nie potrzeba było twoich zdolności, aby czuć, że to tylko maska, strach był niemal namacalny. Nie ma co się dziwić, jeszcze na uczelni słyszałeś w radiu i telewizji o walkach policjantów i antyterrorystów z gangami, które zwalczały się też nawzajem, a później o interwencjach Agencji i bohaterów, którzy reagowali, gdy jasnym stało się, że w sprawę wmieszał się Szkarłatny Kolektyw. Kolektyw zakończył co prawda wojnę gangów, ale podporządkował sobie większość z nich, co nie może jednak oznaczać spokoju i stabilizacji na dłuższą metę… Z tymi, dość ponurymi, myślami w głowie zawitałeś do najbliższej tego tupu restauracji, wybór padł na KFC, choć pewnie nie minęłoby wiele czasu, aż znalazłbyś coś innego.
-
David, ominął to miejsce, raczej myślał o jakiejś budce z hot dogami czy miejscu gdzie pracowali by miejscowi od których mógłby dowiedzieć się czegoś ciekawego o tym miejscu, restauracje gdzie pracowali jakieś studenciaki raczej go nie interesowały.
-
Nie musiałeś szukać daleko, na dworcu było ich sporo, oferujących tak poszukiwane przez ciebie hot-dogi, jak i inne fast foody, do wyboru, do koloru.
-
David zamówił jedzenie i gdy jeden ze sprzedawców przygotowywał jedzenie zapytał- Dzieje się coś ciekawego w mieście, przyjechałem pozwiedzać i jestem dosyć ciekawy. -
-
Tamten wzruszył obojętnie ramionami, szykując ci jedzenie.
- A skąd mam wiedzieć? Stoję tu od szóstej rano do dwudziestej, jak wrócę do domu nie mam czasu zastanawiać się, co dzieje się w tym gównianym mieście. Gdybym mógł, pracowałbym jeszcze więcej, żeby tylko uzbierać kasę i się stąd wynieść. -
- Aż tak źle tu się dzieje? - Udał zdziwienie. - W telewizji trąbią jak to OAB przeprowadza udaną akcje za udaną akcją. - Wzruszył ramionami, udając że coś takiego słyszał.
-
- A widzisz ich tu gdzieś? - burknął, po chwili wręczając ci zamówienie. - Dolar pięćdziesiąt się należy.
-
Wyjął banknot 200 dolarowy i podał sprzedawcy. -Nie mam jak rozmienić same duże pieniądze. - Powiedział to dosyć ostentacyjnie w sumie zależało mu na uwadze. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że to wszystko propaganda, nie chciałbym popaść tutejszej mafii, Jeśli AOB nie ma tu zbytniej kontroli to troszkę te moje wakacje mogą nie wyjść. -
-
Zawahał się, jak to uczciwy obywatel, ale w końcu przed chwilą sam wspomniał ci o tym, że chce zarobić jak najwięcej, więc zabrał banknot.
- Za wcześnie, mały ruch miałem, nie mam jak wydać… - odparł, choć nie byłeś pewien, ile w tym prawdy. - Nie mówię, że nic nie robią. Oni, policja i chłopaki w rajtuzach coś próbują, ale to jak z tą… No… Tą, co miała kilka głów. Jakiś smok czy co. Utniesz jedną głowę, wyrastają następne. To tu tak samo jest z gangami. -
- Nigdy się tym szczerze nie interesowałem, myślisz że te całe AOB jest warte swojej roboty, jakoś nigdy nie miałem zaufania do służb rządowych, z drugiej strony mafia też nie wydaje się czymś dobrym. A ci złole w rajtuzach też nic ciekawego nie przedstawiają, chciałbym sie temu przyjrzeć z bliska,chodza plotki o jakichś akcjach? -
-
//*OAB.//
- Robi czy nie… Dopóki żaden dupek z mocami nie wysadzi mi mieszkania albo tej budki to uznam, że robią to, co trzeba. Widziałem kiedyś jednego z nich, w dziwnym stroju, z działkami na łapach. Policja nic mu nie mogła zrobić. Nie żeby ci cali ludzie Agencji coś mogli, ale oni chociaż go pogonili zanim zrobił większą demolkę. - odparł i nagle ściszył głos do konspiracyjnego szeptu, uprzednio wyciągając szyję, aby rozejrzeć się wokół budki. - O czym dokładnie myślisz? -
Sam zniżył głos do konspiracyjnego szeptu. - Sam nie wiem, trochę zawsze trzymałem się z dala od tego bagna i jestem ciekaw jak to naprawdę wygląda, bo póki co widzę głównie odklejonych od życia facetów w rajtuzach. A że mam czas chciałbym zobaczyć jak żyją z tym normalni ludzie, nie za bardzo chce mi się wierzyć telewizji. -
-
- Wystarczy chodzić i się rozglądać. To miasto jest chore, nie minie dzień, a będziesz mieć okazję wpakować się w niezłą kabałę.
-
- No cóż to i tak więcej niż się spodziewałem, dzięki i powodzenia w przeprowadzce. - Pożegnał się ze sprzedawcą i zaczął zwiedzać miasto, być może w międzyczasie zobaczy coś ciekawego.
-
Również się pożegnał i od razu odwrócił do kilku klientów, którzy zajęli twoje miejsce. Co do ciekawych rzeczy, to musiałeś przyznać, że nie widywałeś tak często policyjnych patroli, czy to radiowozów, czy chodzących parami lub trójkami funkcjonariuszy. Raz nawet minęła cię opancerzona furgonetka antyterrorystów. Poza tym jednak nic szczególnego nie przykuło twojej uwagi.
-
Lue
Australijczyk stanął na chodniku przed lotniskiem. Rozejrzał się dookoła. Był tutaj. Wreszcie, po kilku godzinach lotu, był tutaj! Zaciągnął pełną pierś powietrza i… Zakaszlał, nieprzyzwyczajony do takiej ilości spalin w powietrzu.
— Crikey. — Mruknął do samego siebie, odsuwając ramię od ust. — I to jest miasto!
Na dobry początek wypadałoby zgłosić się gdzieś, jako niezależny bohater. Hmm… Mógł to przemyśleć nieco lepiej. Ale hej, od czego są punkty informacji turystycznej i nie wiem, policjanci? Na pewno oni mu z tym pomogą.
Tak myśląc, wziął swoją torbę pod pachę i udał się pieszo w kierunku centrum, wypatrując miejsca lub osoby, u której mógłby zasięgnąć informacji.
-
Funkcjonariusze ochrony i zwykli policjanci kręcili się na lotnisku w o wiele większej ilości, niż w Australii, ale nie wiedziałeś, czy jest tak w każdym mieście w USA, czy może tylko tutaj. Tak czy siak, mogłeś zapytać o drogę któregoś z nich, ale już na lotnisku odnalazłeś tak biuro informacji, zawierające ogólne wskazówki dla podróżnych, oraz małą budkę z typowo turystycznymi mapami, broszurami i tym podobnymi.
-
Czyli dokładnie to, czego potrzebował! Udał się do budki, siadając w środku i zabrał za przeglądanie ulotek, mając nadzieję, że któraś z nich powie coś na temat spraw bohaterstwa w mieście. Jeżeli nie znalazł tego w ulotkach, spojrzał na mapę. Może z niej dowie się czegoś więcej.
-
Niestety, superbohaterzy nie byli tu atrakcją turystyczną, a budka oferowała tylko i wyłącznie tego typu materiały, więc ta próba znalezienia informacji spaliła właśnie na panewce.
-
— Bugger. — Wymruczał do siebie pod nosem, odkładając ulotki. Udał się w takim razie do biura informacji turystycznej.
-
Nie było ono szczególnie oblegane, więc nie czekałeś długo, aż przyjęła cię całkiem ładna, młoda blondynka z szerokim uśmiechem na ustach. Pewnie obdarzała nim każdego, a lata praktyki sprawiły, że wyglądał prawie jak autentyczny.
- Dzień dobry panu. Witamy w Los Angeles. W czym mogę pomóc? -
— Cóż, na sam początek mogłaby mi pani powiedzieć gdzie w Los Angeles jest jakiś… urząd? Siedziba? — Pstryknął palcami. — Pal licho co, ale jakieś miejsce, w którym facet może zgłosić się do walki z przestępczością.
-
Przekrzywiła lekko głowę i zamrugała kilkakrotnie. Zdziwienie malujące się na jej twarzy z pewnością było o wiele bardziej szczere, niż uśmiech.
- Cóż… Nie dostaję zbyt często takich pytań, ale mogę pana zapewnić, że nasze służby doskonale sobie radzą, choć z pewnością doceniliby pana… pomoc. -
— Też tak myślałem, w końcu gdyby było inaczej, to ta cała Agencja nie prosiłaby o pomoc, nie? — Zaśmiał się. — To gdzie mam iść?
-
//Jak rozumiem gość nie załapał aluzji i dalej drąży ten sam temat, tak?//
-
// Tak jest. Chyba. ale tak. //
-
- Tak jak mówiłam, nasze służby porządkowe i funkcjonariusze Agencji radzą sobie dobrze. - powtórzyła, z nieco większym naciskiem. - Ale jeśli potrzebowaliby pana pomocy, na pewno by się odezwali.
-
— Oj, ale skoro o Agencji mowa - przecież sama apelowała o pomoc. Widziałem na własne oczy, w internecie!
-
Z westchnięciem, które miało oznaczać, że cierpliwość się jej kończy, wręczyła ci jeden z przewodników turystycznych, na których zaznaczyła coś wcześniej długopisem.
- To, z tego, co mi wiadomo, główna siedziba Agencji w mieście. Proszę tam iść i z porozmawiać właśnie z nimi. - powiedziała. -
— No, o to chodziło, dzięki! — Zasalutował żartobliwie z uśmiechem na ustach, wychodząc z biura informacji turystycznej. — Do zobaczenia!
Gdy tylko stanął na zewnątrz zbadał przewodnik i spróbował zorientować się w terenie, by następnie udać się w kierunku siedziby Agencji.
-
Dobrym punktem wyjścia będzie opuszczenie lotniska. Później możesz udać się na miejsce pieszo, to około trzy, może trzy i pół kilometra, ale nic (poza ograniczonymi funduszami, które na obecną chwilę posiadasz) nie stoi na przeszkodzie, żeby skorzystać z miejskiej komunikacji albo złapać taksówkę, zwłaszcza, że zarówno autobusy jak i taksówki odjeżdżają spod samego lotniska.
-
Taksówka to, autobus tamto… Miał parę nóg, to ich użyje, pieniądze jeszcze się przydadzą. W końcu to nie tak, że obtarcia wywrą na nim wrażenie, nie? Wrzucił uśmiech na usta i najpierw postarał się opuścić lotnisko, a później ruszył w kierunku swego celu.
-
Około połowę drogi przebyłeś spokojnie, całkiem solidnym tempem, a ładna pogoda tylko utwierdzała cię w przekonaniu, że to był doby wybór. Spokojną atmosferę przerwało nagłe wycie syren, które pochodziło od kilku gnających ulicą radiowozów lokalnej policji. Minęły cię, a ludzie wokół zdawali sobie nic z tego nie robić, więc to nie może być nic poważnego… Prawda?
-
Nic poważnego?! Przecież nie widział takiej ilości radiowozów od lat (choć to raczej miało związek z tym, że większość życia spędził na odludziu), coś na pewno się stało! Tym bardziej biorąc pod uwagę, że właśnie Los Angeles było miastem, w którym sytuacja nie była prosta. Pobiegł za radiowozami, przeczuwając, że może będzie to sytuacja, w której jego para rąk się przyda.
-
Radiowozy szybko zniknęły ci z oczu, nie żebyś miał kiepskie tempo, ale policjanci nie oszczędzali swoich maszyn, co utwierdzało cię w przekonaniu, że może rzeczywiście jest to coś ważnego. Po jakimś czasie uznałeś, że pojazdy musiały się zatrzymać, bo dźwięk syren przestał się oddalać. Jakby tego było mało, zdałeś sobie sprawę, że jesteś jedynym, który kieruje się w ich stronę: ludzie i samochody ruszyli w drugą stronę w niemałym pośpiechu lub chowali się w budynkach.
-
W głowie Lue pojawiła się sugestia, że miejscowi chowali się nie bez powodu. Czy w Los Angeles rzeczywiście było aż tak źle? Może wybieganie na środek tego wszystkiego nie było najmądrzejszym co mógłby zrobić… Ale przecież po to właśnie tutaj przyjechał! By pomóc! Nie po to wydał całe swoje oszczędności na bilet w jedną stronę, by teraz się wycofać! Przeszedł do szybkiego marszu, ale wciąż kierował się w stronę radiowozów.
-
Droga lekko się wznosiła, więc na pewnym etapie dotarłeś na niewielkie wzniesienie terenu, z którego miałeś dobry widok na to, co dzieje się na dole. Poza uciekającymi lub kryjącymi się w budynkach cywilami, ulicę zajęły pojazdy policyjne: nie tylko trzy jadące tu radiowozy, ale też dwa kolejne oraz dwie opancerzone ciężarówki należące do formacji SWAT. Policjanci ustawili się za swoimi samochodami, celując do jednego z budynków ze służbowej broni krótkiej, antyterroryści zajęli również pozycje wokół samochodów, ale jeden oddział okrążał też budynek, a na dachach budowli w okolicy rozstawiono snajperów. Poza tym kilku policjantów usiłowało przegonić stąd gapiów i pierwszych reporterów, którzy nie kierowali się instynktem samozachowawczym jak pozostali i zamiast uciekać, woleli zostać i obserwować całe zajście.
-
To wyglądało na… grubszą sprawę niż Lue początkowo podejrzewał. Czy nie porywał się z motyką na słońce? Nieco zwątpił w swoje siły, czując strach powoli zbierający się w jego żołądku. Postanowił na razie czekać na wzniesieniu i obserwować rozwój zdarzeń.
//Dwa pytana: Czy chciałbyś tutaj drugą postać z mojej strony, a jeżeli tak, to czy miałbyś jakąś propozycję jaka miałaby być to postać i gdzie ją umieścić? Mam na myśli tylko ogólniki.//
-
//Pogadamy na PW.//
- Jesteście otoczeni! - krzyknął przez megafon do zgromadzonych w budynku ludzi, kimkolwiek byli, jeden z policjantów. - Dobrze wiecie, że jesteście w złej sytuacji! Tylko jeśli się poddacie i wyjdziecie ze środka nieuzbrojeni, z rękami w górze, macie szanse na przeżycie i sprawiedliwy proces!
O dziwo, okazałe drzwi rzeczywiście się otworzyły i powoli wychodziło nimi kilka osób z rękoma w górze. Z tym, że nie wyglądali na groźnych i po chwili zdałeś sobie sprawę, że w rzeczywistości nie byli, bo dopiero gdy osiem osób opuściło budynek, za nimi ustawiło się trzech mężczyzn w czarnych mundurach, dobrze uzbrojonych, celujących do zakładników.
- Wyjazd albo ich rozwalimy! - krzyknął jeden z nich, dla potwierdzenia swoich słów wbijając lufę w kark jednego z zakładników. -
O… Ożesz ty w mordę. Lue bezwiednie postawił krok naprzód. Nie tego się spodziewał, zupełnie nie tego! Przecież nawet z jego zdolnością, w tej sytuacji był na nic, absolutnie na nic! A Ci biedni ludzie zaraz mogą stracić życie z rąk kogokolwiek, kto wziął ich na zakładników. Co policja z tym zrobi?! Podszedł o kilka kroków przed siebie i z zapartym tchem, bijącym w klatce sercem obserwował, mając nadzieję że nie dojdzie do najgorszego.
-
Policjant usiłował jeszcze negocjować, ale przerwał w chwili, gdy strzał z karabinka szturmowego trzymanego przez jednego z napastników trafił w głowę zakładnika. Trup zwalił się na schody prowadzące do budynku, a strzelec jeszcze w tym samym momencie, gdy naciskał spust, odbił w bok, chowając się za resztą zakładników.
- Wypierdalać! Raz! - krzyknął, a rozstawieni za radiowozami policjanci rzeczywiście zdawali się cofać… Do momentu, gdy usłyszałeś odgłosy strzelaniny w budynku: antyterroryści, którzy usiłowali wkroczyć od tyłu, właśnie to zrobili. Później nastąpił jeden wielki chaos, gdy zakładnicy rzucili się do ucieczki, a terroryści zaczęli strzelać tak do nich, jak i do ukrytych za samochodami policjantów. Ci trzej zostali jednak szybko unieszkodliwieni, gdy dwóch dosłownie nafaszerowano ołowiem, a jednemu policyjny snajper wsadził kulkę prosto między oczy. -
Choć karnacja Luego była dosyć ciemna, to ktokolwiek teraz widziałby jego twarz, mógłby bez problemu stwierdzić, że chłopak pobladł jak kartka papieru.
— Nie… Nie tak miało być… — To jedyne co zdołał z siebie mimowolnie wydusić, patrząc na rozgrywającą się niżej, makabryczną scenę. Usiadł, nie mogąc oderwać wzroku od tragedii w toku. -
Całe zajście zdało się zakończyć równie szybko, jak się zaczęło. Wszyscy trzej terroryści zginęli, poza nimi również dwóch policjantów oraz trzech zakładników, wliczając w to tego, którego napastnicy zastrzelili najpierw. Strzelanina w środku ucichła i wszystko wskazuje na to, że antyterrorystom udało się unieszkodliwić również wrogów w budynku.
-
Lue po prostu siedział, sztywny jakby na chodniku ktoś pozostawił marmurową figurę. Kiedy w Australii wsiadał do samolotu, inaczej to sobie wyobrażał. Chciał zatrzymywać bandytów napadających na banki. Chciał zwracać staruszkom skradzione torebki i ratować ludzi stojących na drodze pędzącego samochodu. W jego wyobrażeniach nie było miejsca na mordowanie niewinnych ludzi, rozlew krwi i osiem trupów w ciągu kilku sekund. To… to nie tak miało wyglądać.
//Sorry za monotonne odpisy ale Lue ma teraz emotional momento //
