Miasto Linest
-
- Emm…nie wiem. Dlaczego miałby? - spytała speszona, że nie zrozumiała od razu.
-
- Bo jesteśmy strudzonymi wędrowcami i chcemy chwilę odpocząć. - odparł i dodał ciszej: - I jeśli mamy się czegoś dowiedzieć, to chyba już tylko tam.
-
- Oh tak racjaaa - powiedziała porozumiewawczo. - Chętnie napije się czegoś, a karczmarz chyba nie będzie miał nic przeciwko kolejnej okazji do zarobku. Chodźmy. - Weszła do karczmy, zamówiła piwo i oczekując na zamówienie rozejrzała się po tym pomieszczeniu.
-
Zostawiwszy konie, twoi towarzysze również weszli do środka. Karczma swoją budową przypominała te z Linest, ale ogólny wystrój był inny. Rzecz jasna była ona o wiele mniejsza, zamiast podłogi miała klepisko, ilość stołów i krzeseł też była mniejsza, były również gorszej jakości. Za ladą stał posiwiały już mężczyzna ze sporą blizną przechodzącą przez twarz, w tym lewe, ślepe, oko. Za nim nie stała wielka szafka z trunkami, ale drzwi i okienko do małej kuchni. Same trunki były zapewne pod ladą, ale przeznaczone bardziej dla podróżnych, większość bywalców lokalu, czyli chłopi z tej wioski i może okolicznych pojedynczych gospodarstw, pili zwykłe piwo, jak i ty, które to nalewał do drewnianych kufli z jednej z kilku sporych beczek. Poza wami i karczmarzem na pewno był ktoś w kuchni, ale sama izba świeciła pustkami, co było zrozumiałe, większość osób pracowała i zauważyłaś tu jedynie kilku grających w kości starców i nieco młodszych lokalnych pijaków, kompletnie już urżniętych.
- Dwa srebra. - rzucił do ciebie krótko karczmarz, przerywając ci oglądanie jego przybytku, choć to i tak nie zostało wiele do oglądania. - Im też? - zapytał, ruchem głowy wskazując na twoich kompanów.
- Nie, podziękujemy. - odparł pospiesznie starszy mężczyzna, który może i sam z siebie by się napił, ale wiedział z doświadczenia, jak na taki trunek zareagowałby młody panicz, a awantura o nazywanie piwa szczynami nie pomoże wam w tym śledztwie. -
//Sory za zwłokę, zajmuję się zbyt wieloma rzeczami i to mi z głowy wyleciało ;-;
Ferled
Młodzieniec właśnie grał w kości z kilkoma ludźmi w jednej z tutejszych tawern. Umilał sobie tym zajęciem czas, oczekując aż Ristelo opracuje plan. Ostatnio mówił że czeka na powrót Durina z potrzebnymi do skoku informacjami. Nie wiedział ile mu to zajmie, więc rozkazał bandzie spędzić miło czas w mieście. Oczywiście każdy ma inną definicję “miło spędzonego czasu”. Dla niego jest to siedzenie w tawernach i zabawa z miejscowymi w hazard. Selena pewnie biega gdzieś po ulicy niedaleko tawerny ograbiając ludzi przy pomocy swojego zwierzyńca. Witold w razie czego siedział przy barze popijając piwo i zerkając ukradkiem w stronę Ferleda. A Gregory pewnie zarabia na życie najbardziej uczciwie. A, no i portal jest w zaułku pomiędzy dwoma domami tuż obok karczmy.
Była teraz jego kolej na rzut. Wrzucił kości do środka, upewniając się, że ścianki dotykające dna dadzą mu prowadzenie. Przykrył kubek ręką, magią grawitacji przykleił kości do dna i zaczął nim potrząsać, magią dźwięku emitując odpowiedni odgłos. Po chwili przestał to robić i postawił kubek na stole dnem do góry, opuszczając kostki przy pomocy magii.
- O cholera, nie spodziewałem się takiego wyniku! - Starał się wyglądać na szczerze zdziwionego i jednocześnie szczęśliwego. - O, patrzcie, wychodzę na prowadzenie - dodał. -
Było popołudnie. Gregory kończył zmianę w jednym z banków w Linest. Pracował w nim już paręnaście ładnych tygodni, bez ambicji, aby nie wzbudzać rozgłosu. Ot, zwykła osoba w okienku.
Po zmianie planował ruszyć do swojej drugiej pracy - do domu jakiegoś bogacza. Durin od jakiegoś czasu go nawiedział we snach. Pracujący tam wtedy od dwóch miesięcy Gregory zaproponował mu kuszącą propozycję pomocy specjalisty (psycholog, ale wątpię aby wtedy istnieli). Owym specjalistą był oczywiście ich krasnolud. I tak terapia ciągnie się już dwa miesiące. Durin pewnie rozmawiał z nim teraz w domu, zbierając ostatnie potrzebne informacje. Gregory miał go odeskortować do reszty przez gotowy portal w mieście, a potem zająć swoje stanowisko u bogacza, aby nie wzbudzać podejrzeń.
Do tej pory zaś wykonywał swoją pracę w banku. -
WIewiur:
Nikt nie lubi przegrywać, ale jeszcze nie wszystko było stracone, przynajmniej według tych, z którymi grałeś, bo w końcu nie wiedzieli, że przegrali już w tym samym momencie, gdy zgodzili się na partyjkę.
- Szczęście? - zapytał jeden z nich i wziął od ciebie kości i chuchnął w dłonie. - To teraz patrz na umiejętności! - dodał i rzucił.
//Zostawiam to tak, bo zakładam, że będziesz chciał jakąś wpłynąć na wynik jego rzutu.//
Max:
Miałeś to szczęście, że Linest rozwijało się dynamicznie, ale często brakowało fachowców, więc dla właściciela banku, Hobbita, byłeś niemalże wybawieniem. Nie miałeś co prawda wiele pracy, bo i ruch był niewielki, nie było to przecież miasto na miarę Gilgasz, dawnego Ruhn, Hammer czy innego. Zwłaszcza, że było i niewielu klientów, i niewielu pracowników, tylko ty, Hobbit i jakiś człowiek. Ale akurat teraz do środka weszło trzech mężczyzn, Goblin i Gnoll. Nie wyglądali na bogatych kupców czy mieszczan, którzy korzystali z usług banku najczęściej, ale nie byli też chłopami czy obszarpańcami. Właściwie na myśl przychodziło ci myśl, że to przedstawiciele jakiejś kompanii najemników, bo na takich wyglądali, choćby posturą, choć nie mieli przy sobie wiele broni, nie na widoku. Hobbit rzucił okiem najpierw na nich, potem na ciebie, a później na naładowaną kuszę pod ladą. Napady na banki zdarzały się rzadko, ale kto wie, czy to nie ten pierwszy raz? Rzecz jasna nie byliście zdani na siebie, Hobbit zatrudnił wcześniej najemnika, Krasnoluda, który miał wszystkich na oku, gdy tylko weszli do środka. -
Ferled
//Jeśli zrobienie tego jak chcę jest niemożliwe, zwyczajnie to zignoruj.//
Nic nie odpowiedział, zamiast tego wolał działać. Zaklęciem, oczywiście w niewidoczny dla nich sposób, chciał by jedna z losowych kostek oponenta miała środek ciężkości położony w takim miejscu, by szansa na wypadnięcie przydatnej liczby była wysoka. I chciał by to zaklęcie utrzymywało się cały czas. Sam nie chce oszukiwać zbyt często i zamierza teraz pilnować by przepaść punktowa nie była zbyt wysoka. Da nawet wyjść oponentowi na prowadzenie. Albo spróbuje złapać go teraz na “oszustwie”. Uzależni to chyba od reakcji przeciwnika na rzut. -
Aż żal byłoby zostawić tutejszych bankierów, skoro tak marnie z nimi. Do tego, skoro skok się zbliża, więc nie zdąży wyszkolić nowego…
Wtem, do banku weszła podejrzana grupa. Początkowo miał ich za lichwiarzy, ale faktycznie, bliżej im do najemników… Cały czas trzymał ręce pod ladą, aby mieć łatwy dostęp do kuszy, gdyby jednak bliżej mi było do bandytów. Do tego, wyciągnął dyskretnie nóż spod koszuli, na dole jednego z dwóch pasów, aby nie było za bardzo widać (jeżeli oczywiście ktoś mógł widzieć jakoś dobrze jego tors).
– Witamy w Naszym banku! – zakrzyknął, siląc się na entuzjazm, aby przełamać tę ciszę. – Zapraszam Panów do okienka! Jakaś pożyczka? Założenie lokaty? Kredyt? – zgadywał, chcąc zwabić ich do siebie, jakoś zainteresować. Dłonie rzecz jasna dalej pod ladą; jedna na kuszy, druga z nożem (jeśli mógł go oczywiście dobyć). -
Abby:
Podróż trochę trwała, ale Elfy musiały nad tobą rzeczywiście czuwać, bo ani razu nie miałeś żadnej nieprzyjemności, ani bandytów, ani potworów, ani dzikich zwierząt. Dzięki temu pojawiłeś się pod miejską bramą w jednym kawałku i z całym dobytkiem.
- Imię, nazwisko, miejsce pochodzenia i cel przybycia do miasta? - zapytał jeden z kilku pełniących wartę pod bramą strażników, wygłaszając typową formułkę.
Wiewiur:
Wynik z rzutu kości był niewiele mniejszy od twojego, wszystko zależało od tego, jak ułoży się ostatnia, ile oczek wypadnie… I, rzecz jasna przypadkiem, wypadło tyle, że tamten przegrał dosłownie o włos. Może to, jak i fakt, że nie gracie o wielkie stawki, sprawiło, że jedynie machnął na to ręką i oddał kości kolejnemu graczowi, nie wszczynając żadnej awantury.
Max:
Mógłby, jak najbardziej, inna kwestia, czy będzie to w ogóle potrzebne, choć lepiej założyć, że tak, będziesz w ten sposób gotów do konfrontacji, a jeśli ta nie nastąpi, to chociaż się przyjemnie zdziwisz.
Tamci spojrzeli po sobie i Goblin wraz z Gnollem ruszyli w twoim kierunku, pozostali zostali pod drzwiami, nie ruszając się wiele z miejsca.
- Nieeee, szefuńciu, my to co innego… Skoro macie tyle złota, to pewnie jest ono bezpieczne, nie? I da się schować w takim bezpiecznym miejscu co innego, niż monety? I ile by to kosztowało? -
— Aramis de la Espoir, pochodzę z okolic tego miasta i przybyłem na handel.
Chyba nie zostało mu zbyt dużo do przehandlowania, skoro z własnej głupoty w sumie zaprzedał tym leśnym diabłom. -
Ferled
Wolał już nie ingerować, zresztą na razie, by nie wzbudzać żadnych podejrzeń. W związku z tym i przy ruchu następnego gracza wolał poddać się przypadkowi.
//W sumie to mógłbyś to w jakiś sposób przyspieszyć? -
Hmmm… Póki co nie brzmiało to nad wyraz dziwnie, ale podstęp dalej węszył. Skoro nie pieniądze, to co takiego? Jakiś artefakt? Skradziony? Poszukiwany przez innych? Drogocenne kamienie, minerały? Mogło to być dosłownie cokolwiek, zdobyte dowolną, możliwą drogą.
Odstąpił od kuszy, a nóż schował do kieszeni, starając się go jak najlepiej ukryć. Nie strzeli co prawda, ale obroni się na wszelki przed napastnikiem.
– Przepraszam, ale pracuję tu od niedawna. Do tego ruch nie jest jakoś spory, więc nie miałem wcześniej styczności z podobną sytuacją – odparł dość szczerze. – Zresztą, decyzja i tak należy do właściciela. – Spojrzał na hobbita pytającym wzrokiem. -
Abby:
- Jaki dokładnie handel? - zagadnął cię podejrzliwie strażnik.
Wiewiur:
//Do momentu wyjścia z karczmy nic nie planuję, dopiero wtedy możemy zacząć coś ciekawszego.//
Graliście jeszcze jakiś czas, ale w końcu twoi kompani wykruszyli się, czy to przez brak czasu, czy to chęci, czy może pieniędzy. Biorąc pod uwagę, ile musiałeś celowo stracić i postawić na sam początek, to po odliczeniu tych kosztów wyszedłeś dwadzieścia złotników na plus.
Max:
- Zależy o jakim przedmiocie mowa. - odparł tamten. - Ten bank ma dobrą reputację i nie zamierzam jej tracić, przechowując tu coś, co może zirytować straż miejską, żołnierzy lub Paladynów.
- Niieeee, no gdzie tam. - odparł Goblin. - Błyskotki i inne takie. Nic ciekawego. Nie mamy komu tego sprzedać, a łazić z tym nie wypada. To co, szefuńciu? Zgoda?
Po chwili namysłu Hobbit pokiwał głową, a tamci wyszli, nadmieniając, że nie mają owego dobra przy sobie i muszą je tu jeszcze przynieść.
- Chodź no na słówko. - zagadnął cię Niziołek, gdy tamci wyszli. -
Przełknął ślinę. Czy w ogóle miał czym handlować? Miał ze sobą zioła, które zebrał przed drzemką?
-
Elfy nie zabrały ci nic z tego, co miałeś przy sobie lub w końskich jukach, więc tak, nie było tego wybitnie wiele, ale dostatecznie dużo, aby nie wzbudzić podejrzeń żadnego ze strażników.
-
Ferled
Młodzieniec był nieco zdziwiony faktem, że tym razem skończyło się bez żadnych awantur i innych burd. Rzadko kiedy miał okazję tak spokojnie opuścić lokal, co rzecz jasna planował zrobić teraz. Wstał, obrócił się w stronę Witolda, skinął mu delikatnie głową, licząc że ten go obserwuje i wyszedł na ulicę. Próbował wypatrzeć wśród tłumu, albo gdziekolwiek na ulicy Selenę, by razem z nią i Witoldem omówić czy powinni już wracać, czy odwiedzić kolejny lokal. Fakt faktem, że nie zarobił tu tak dużo jak oczekiwał, ale nie chciał kusić tu losu.
-
Więc klejnoty czy inne luksusowe dobra materialne? Hm. Tyle dobrego, szkoda że nie podali źródła, a “łazić z tym nie wypada” było zbyt ogólne. Dlatego też kiwnął właścicielowi głową i poszedł za nim.
-
Przygryzł na moment wargę i spróbował nie parsknąć na wspomnienie tego, co podsunął mu umysł, to jest handlu ciałem. Idiotyzm. Poprawił ubranie i uśmiechnął się.
— Ziołami. -
Max:
Widziałeś, że Hobbit jest zdenerwowany, bo przebierał palcami tak, jak zawsze robił, gdy miał podjąć jakąś ważną, i niekoniecznie dobrą lub pewną, decyzję.
- Posłuchaj… To mi śmierdzi, jasne? Ja im nie ufam, mogą coś kręcić. Rozumie się, wolałbym, żeby nie, ale chcę mieć pewność nim mi tu coś podrzucą. Nie chcę, żeby straż wsadziła mnie do więzienia albo na szafot czy coś. Dostaniesz wolne i premię… No, sto złotników, zgoda? Sto złotników za to, żeby sprawdzić całą sprawę. Sam jestem… potrzebny tutaj, drugi bankier też, bo bez niego sam nie wyrobię z interesem, najemnik też jest mi tu potrzebny. Także zostajesz ty i ufam, że masz do tego predyspozycje.
Abby:
Przejrzał jeszcze owe zioła, jakby spodziewając się znaleźć tam jakieś zakazane substancje w rodzaju narkotyków, jak Błękitny Proszek, ale rzecz jasna nie wykrył nic, tak więc skinął ci głową i przepuścił, życząc udanego pobytu.
