Dzikie Pogranicze
-
- A poradzę, jak nie poradzę? A jełopów tu nie brakuje, co by ze mną poszli dla kilku złotników… No, chyba że Wy chcecie.
-
– I tak chcę się wyrwać z tego miasteczka jak najszybciej, więc przy okazji moglibyśmy Tobie potowarzyszyć. Ale najpierw trzeba uzupełnić zapasy i, no wiadomo, ustalić ile z tego dostaniemy.
-
- Ta… Ale dziś to już nie ma co iść, zanim tam dojdziem to będzie ciemno, a noc po środku tych stepów to mnie nie kręci, nie wiem jak Was. Wyruszymy jutro o świcie, jak odpoczniem, uzupełnim zapasy i w ogóle, Zgoda?
-
– Nie myśl, że zapomnę o negocjacjach. – powiedział to z uśmiechem na ustach. – Znajdźmy karczmę, Ty załatwisz pokoje, a ja z Leifem kupimy prowiant.
-
Zgodził się bez wahania, więc chyba nie miał zamiaru zrobić Was w chuja, bo gdyby tak, to mógłby wykręcać się czymś. Tak tylko odszedł jedną z ulic miasta, z toporem na ramieniu i wesołym gwizdaniem na ustach.
- Ufasz mu? - zapytał Leif, gdy tylko Krasnolud odszedł na tyle daleko, że można było mieć pewność, że nie będzie tego słyszał. -
– Nie, nie ufam. Będę musiał pomyśleć i wziąć pod uwagę wszystkie możliwości, jakie się wiążą z tym wszystkim. Ale przede wszystkim trzeba się dowiedzieć wszystkiego o tej przesyłce.
-
- Jeśli masz tyle złota i na tyle twardą głowę, to spróbujemy go wieczorem upić, żeby się rozgadał. Inna kwestia, że to my możemy się upić, a nie on, i nie będziemy w stanie nawet zleźć z łóżka, a co dopiero znowu wracać na te sawanny i stepy.
-
– Prędzej my się upijemy, niżeli on. Wypiłem trochę tego krasnoludzkiego świństwa i myślałem, że mnie zetnie od razu, a oni takie rzeczy normalnie piją…
-
- No to ja nie mam już innego pomysłu, jak wyciągnąć z niego jakieś informacje. Bo przecież nie zapytamy wprost, a jeśli, to i tak albo nic nie odpowie, albo powie coś, co nie musi być prawdą.
-
– Albo spróbujemy pić zupełnie co innego. My jakieś piwo, a on ten swój spirytus.
-
- No i to jest plan, ale chyba mamy teraz coś innego do załatwienia, nie?
-
Przytaknął i zaczął poszukiwać jakiś straganów z jedzeniem. Zależy mu głównie na sucharach, suszonym mięsie, ale również na warzywach czy też owocach, które mógłby jeszcze dzisiaj zjeść.
-
Jeśli chodzi o warzywa i owoce, to było ich niewiele, nie było tu warunków do uprawy roślin, ale gdy już jakieś znalazłeś, to mogłeś przyznać, że nie widziałeś takich wcześniej na oczy. Prowiantu podróżnego w postaci suszonego czy wędzonego mięsa bądź sucharów było pełno, miasteczko było tylko przystankiem dla grup handlarzy, najemników i innych, więc wielu lokalnych kupców zarabiało ładne pieniądze, sprzedając taki podróżny prowiant.
-
Kupił trochę owoców, suchego prowiantu na przynajmniej tydzień oraz mięsa, aby nie dostać bzika od wcinania samego pieczywa. Po załatwieniu tych wszystkich spraw, dał wszystkie rzeczy Leifowi, aby on je dźwigał, i ruszył w kierunku karczmy.
-
Nie protestował, Ty zaś znalazłeś jakąś gospodę, raczej niewielką, w której pełno było nawianego pyłu oraz wypchanych zwierząt w ramach ozdoby, a nad kontuarem wisiał rozdziawiony łeb sporego Orka, być może łup samego karczmarza, bo choć nie był już on w sile wieku, to widziałeś po jego posturze, że wciąż potrafiłby solidnie zdzielić, nie miał też dwóch palców u lewej dłoni, a twarz szpeciły rozmaite blizny. Reszta klienteli nie wyglądała równie ciekawie, to najemnicy, kupcy i awanturnicy z Verden i Nirgaldu, widziałeś więc, że na Dzikim Pograniczu naprawdę łączą się wpływy i kultury obu tych miejsc.
-
Podszedł do kontuaru i zapytał barmana:
– Przyszedł tu chwilę wcześniej Krasnolud? -
Zaprzeczył, kręcąc głową.
- A widzisz tu jakiegoś? - zapytał, a zapytał słusznie, bo w lokalu nie widziałeś żadnego niskiego gbura z brodą i toporem. -
Przecież ten Krasnolud miał znaleźć jakąś karczmę i wynająć pokoje, a on gdzieś polazł i go nie ma…
– No nic, poczekamy. Trzy kufle piwa, z czego jedno musi być naprawdę mocne. -
Może zawieruszył się po drodze albo Was wystawił? Mógł też szukać miejsca w innej karczmie, nie miałeś przecież pewności, czy są tu wolne pokoje, w końcu panował tu spory tłok. Karczmarz bez słowa spełnił Twoją prośbę, stawiając przed Tobą trzy kufle, wszystkie takie same, ale widać, że zawartość jednego była o wiele ciemniejsza niż w pozostałych, więc to pewnie to było tym mocniejszym, jak chciałeś.
- Dziesięć złota za wszystko. - odparł karczmarz. - Coś jeszcze? -
Jeżeli wystawił, to trudno. Jeżeli zawieruszył się gdzieś, to pójdzie go potem poszukać. Jeżeli zawędrował do innej karczmy, to też go poszuka. Teraz chce chociaż na chwilę odpocząć, bo walka i marsz potrafią zmęczyć. Wyciągnął dziesięć monet i zapłacił karczmarzowi za piwo.
– Na razie nic. – już miał odchodzić z kuflami piwa, ale w ostatniej chwili się zatrzymał. – Mam pytanie. Ile dni zajęłoby nam, aby dostać się do najbliższego miasta?
