Sylvia
-
Sylvia jest jedną z największych planetoid w Pasie Asteroid i domem dla jednej z jego najbardziej stabilnych społeczności. Znajduje się ona w Grupie Cybele, odosobnionym i dość niebezpiecznym regionie, przez co oba jej księżyce zostały zamienione na platformy obronne, podczas gdy na głównym ciele niebieskim funkcjonuje wiele farm i wytwórni zapewniających dostatek mieszkańcom. Jest więc ona rzadko odwiedzana przez najeźdźców a częściej przez handlarzy i różnorakich gości z obu stron Układu.
-
Sępi Pazur obrał pozycję, a raczej stałe tempo orbity wokół Słońca, paręset tysięcy kilometrów od Sylvii. Z tej odległości asteroidę dało się dostrzec jako plamkę na niebie, nieodróżnialną od tysięcy gwiazd upiększających nieboskłon.
“Znajdujemy się obecnie w punkcie L1 między Sylvią a Jowiszem.” Archer najwyraźniej dobrał się do systemów nadawania, gdyż jego głos dało się usłyszeć na całym statku. “Wszelkie statki handlowe zmierzające stąd do Imperium i vice versa będą musiały przelecieć niedaleko. Wyłączamy silniki i zbędne systemy aby uniknąć detekcji. Nie wyrzucać nic w stronę Sylvii bo wylecimy z Pasa. Nie wyrzucać nic w przeciwną stronę, bo spadniemy na nasz cel. Nie nadawać sygnałów radiowych. Żadnych wyjątków.”
-
- Ahoj, kapitanie. - parsknął pod nosem Plag, słysząc słowa swojego oficera. Nie mając chwilowo nic do roboty, opuścił kajutę i przeszedł się po statku, szukając pilotów i załóg swoich myśliwców zwiadowczych. Najwyższa pora, aby wtajemniczyć ich w cały plan i rozesłać wici.
-
Wtajemniczeni byli gotowi do przyjęcia rozkazów, o ile owe rozkazy były w miarę precyzyjne. Bo właśnie, jakie Plag dawał im instukcje?
-
Cóż, ich misja nie różniła się wiele od tego, co robili na zwyczajnych korsarskich i pirackich rajdach. Wykorzystując fakt, że myśliwce były spore, zapewniały minimum komfortu i mogły zabrać sporo paliwa czy zapasów, a ich nadajniki miały daleki zasięg, najzwyczajniej w świecie miały szukać celów wartych napadnięcia, w końcu kosmos jest spory i ciężko mieć pewność, że jest się w odpowiednim miejscu i czasie, a to zwiększało szanse. Z tym, że tym razem mieli dodatkowo wypatrywać jednego konkretnego statku.
-
Po otrzymaniu rozkazów myśliwce wyruszyły, zataczając sferę wokół asteroidy. Mało prawdopodobne było, żeby jakikolwiek statek przeleciał w pobliżu bez wykrycia przez skanery któregoś z pojazdów.
-
Skoro to miał z głowy, wrócił do swojej kajuty, tam spędzając czas na rozkładaniu broni, czyszczeniu jej i ponownym składaniu do kupy, aby była gotowa do użycia w każdej chwili. Następnie zrobił zwyczajowy obchód po okręcie.
//Jeśli nic nie planujesz, to możesz śmiało przewinąć do jakiejś ciekawszej akcji.// -
W trakcie obchodu widział, iż załoganci trzymali się stanowisk, choć nie byli zbytnio skupieni na swoich zadaniach. To ostatnie zmieniło się dość szybko gdy ogłoszono stan gotowości.
“Mamy wizualny namiar na zmierzający w naszą stronę statek,” Padło ogłoszenie przez głośniki. “Wieloosobowy, niska prędkość, brak danych co do klasy lub uzbrojenia. Jeśli ktoś nie jest na swoim miejscu, zajmijcie je w tej chwili. Nie otwieramy ognia bez rozkazu kapitana.”
-
Już w połowie komunikatu oderwał się od obchodu i ruszył w kierunku mostka, a gdy ten już wybrzmiał, przyspieszył. Zajął swoje miejsce na kapitańskim fotelu, czując się wreszcie w swoim żywiole, tuż przed konfrontacją, a może i bitwą lub abordażem.
- Meldujcie gotowość, zaraz zaczynamy zabawę. -
“Odbiór, cel jest w dalekim zasięgu,” Padł komunikat przez jeden z głośników, sygnał pochodzący od jednego z myśliwców. “Całkiem duży statek, chyba jakiś transportowiec. To zdecydowanie nie to czego szukaliśmy, ale sam wrak może być sporo wart. Otworzyć ogień?”
-
//To tak dla pewności: Pilot jednego myśliwca pyta, czy może otworzyć ogień, tak? A czy mój okręt jest w zasięgu, żeby wspomóc go swoją bronią czy coś?//
-
//Tak, i byłbyś w stanie zapewnić wsparcie ogniowe, acz duża odległość oznacza średnią celność dla ciebie i możliwość uników dla wroga jeśli strzelasz czymś wolniejszym od światła.//
-
- Czekaj na nas i monitoruj sytuację. - polecił pilotowi myśliwca, a później odwrócił się do innych członków załogi: - Cała naprzód, zmniejszamy dystans. Wszyscy artylerzyście na pozycje, przygotować się do walki. Postawcie na nogi zespół abordażowy, chcę mieć też jedną eskadrę myśliwców gotową do startu, ale z wylotem mają czekać na mój rozkaz.
-
“Pozwolenie na prowadzenie zespołu szturmowego?” Zapytał Sanders, odrywając się od swojego monitora. “I w sumie zapytam się najpierw, czy chcesz osobiście złożyć im wizytę?”
“A wiecie kim dokładnie są oni?” Wtrącił się jeden z operatorów dział, jakiś Faun z psimi uszami którego imienia Plag nie mógł sobie w tej chwili przypomnieć. Chyba jeden z tych co przyszli jako uzupełnienie załogi po ostatniej ciężkiej bitwie. “Znaczy słyszałem co właśnie powiedzieli, ale wiemy co chyba atakujemy, prawda?”
-
- Dzisiaj chyba najwyższa pora się rozerwać. - odparł oficerowi i odwrócił się w kierunku innego załoganta. - Wiemy, że to transportowiec, a transportowce i frachtowce zawsze oznaczają dla nas szansę zysku. Nie mówię, że ich zaatakujemy, bo zawsze może okazać się, że odbije się nam to większą czkawką niż to warte, ale lepiej być gotowym. Widzicie jakieś symbole czy cokolwiek, co pozwoliłoby zidentyfikować ten statek? - powiedział. Ostatnie zdanie skierował do załogi myśliwca, która znalazła frachtowiec, będącej najbliżej i mogącej to ocenić.
-
“Nie mają oznaczeń korporacyjnych, więc nie możemy…” Pilot po drugiej stronie zamilkł na chwilę. “Zaraz, specu z tylnego siedzenia mówi mi że pancerz tego czegoś jest nadzwyczaj gruby. Takie jednostki robi się tylko w Pasie żeby latały po Pasie. Nie wiem czy to w czymś pomaga, ale proszę.”
-
- Jakieś widoczne uzbrojenie lub cokolwiek?
//Nie będę pisać tego co post, ale w domyśle okręt ciągle się zbliża, chyba że w jakimś poście napiszę w końcu coś innego.// -
//Jasne//
“Raczej nie… a w każdym razie nie widzimy. Pancerz jest naprawdę gruby, ale może to dla amortyzowania przypadkowych zderzeń. A skoro już o tym mówimy, statek zmierza w naszą stronę z przyśpieszeniem. Możliwe że już nas widzą. Odbiór.” -
//Przez “naszą” ma na myśli, że leci w kierunku myśliwca, nie mojego okrętu, tak?//
-
//Powiedzmy że tak//
-
- Zawracajcie powoli w naszym kierunku, gdyby próbowali was wywołać sprzedajcie im jakąś bajeczkę, dopóki nie znajdziemy się na tyle blisko, żeby was wesprzeć. Postarajcie się też ich nie prowokować dopóki nie mamy pewności, że rzeczywiście są nieuzbrojeni. Jeśli pójdzie dobrze, to poddadzą się bez jednego wystrzału z naszej strony.
-
“Spróbujemy, ale zawrócenie z naszą obecną prędkością zajmie trochę… o nie.” Tutaj nastała kolejna niekomfortowa pauza. “Chyba próbują się z nami kontaktować radiowo. Jak nic nas tu widzą. Przekazać wam mikrofon, czy samemu coś wymyślać?”
-
Odetchnął cicho z ulgą, bo gdy tylko usłyszał “o nie” to już myślał, że jednak są uzbrojeni i zaraz będzie musiał pożegnać się z załogą myśliwca.
- Daj mi ich i leć dalej w naszym kierunku. -
“Zrozumiano,” Transmisja przerwała się na chwilę, podczas której myśliwiec zapewne przekierowywał sygnał gwałtownie zawracając. Chwilę później, głośniki uruchomiły się znowu.
“Halo, halo?” Odezwał się nieco przytłumiony, żeński głos. “Pytam się ponownie; Kim jesteście i czemu stacjonujecie w tym miejscu?”
-
- Biorąc pod uwagę, że to wy wpadliście na nasze terytorium, sam chciałem zadać wam to pytanie. Tak czy siak z grzeczności i wrodzonego szacunku dla kobiet odpowiem, że nazywam się Cryst, jestem kapitanem zmodyfikowanego frachtowca “Sen Jowisza”. Pracujemy jako najemnicy i przeczesujemy okolicę w poszukiwaniu piratów na zlecenie właściciela jednej firmy transportowej. Zostałem przez niego upoważniony aby rewidować każdy statek, jaki napotkam po drodze, więc jeśli chcecie tego uniknąć i kontynuować podróż bez opóźnień natychmiast powiedzcie kim jesteście, co tu robicie, jakie są wasze intencje i ładunek, bo wyglądacie mi na statek handlowy.
Rzecz jasna kłamał jak z nut, za każdym razem podobnym do tego wymyślając inną bajkę. Czasem się udawało, a jeśli nie, to przynajmniej dawało piratom czas na zbliżenie się do ofiary i lepsze przygotowanie do ewentualnego starcia. I tak to, co wymyślił dzisiaj nie było takie złe, kiedyś na poczekaniu wymyślił całkiem urzekającą historię o wędrownym cyrku. -
“…zgadza się, panie Cryst.” Padła odpowiedź po chwili. “Lecimy z transportem handlowym na waszego imiennika. Spodziewaliśmy się że w okolicy mogą czyhać piraci, lecz nie słyszeliśmy o patrolach. Kto dokładnie was wynajął?”
Przez ułamek sekundy na mostku trwała cisza. Po ów ułamku sekundy każdy obecny członek załogi zaczął podawać nazwy firm i korporacji, z których przynajmniej połowa brzmiała jak coś prawdziwego a parę Kyllan rozpoznawał. ExoMeni, Rhea Industries, DSEC i podobne giganty.
-
- Jestem pewien, że mój pracodawca wolałby pozostać anonimowy, ale chyba wolno mi zdradzić, że pracuje on dla ExoMeni. - odparł i postanowił od razu przejść do ofensywy, aby nie dać tamtej czasu na roztrząsanie szczegółów: - Ale to ja tu powinienem zadawać pytania, nie pani. Powiedzcie lepiej jaki przenosicie ładunek, to może obejdzie się bez wejścia na wasz pokład. Poza tym, że mi za to płacą, a was ta szczegółowa kontrola będzie kosztować sporo cennego czasu, to mam prawo konfiskować każdy ładunek, który uznam za podejrzany, więc radzę współpracować i nie łgać.
-
“No dobrze,” Odparł Kyllanowi pomruk. “Jesteśmy załogą statku kupieckiego Korund. Ładownie mamy zapełnione kontenerami z gazami, głównie tryt i oganeson. Plus żywność, dość na rejs w obie strony. Czy z czymś jest problem?”
-
- Według mnie nie. - odparł i zrobił pauzę na kilka sekund po czym podjął. - Jednak mój pracodawca uczulił mnie, że podobno przemytnicy lubią ukrywać różne mniej lub bardziej legalne substancje właśnie w żywności, zwłaszcza, jeśli jest jej sporo. Więc o ile nie mam zastrzeżeń do głównego ładunku, to obawiam się, że musimy sprawdzić wasze zapasy. Zgadzacie się na to? Macie prawo odmówić, ale wtedy wolno mi użyć siły bez martwienia się o konsekwencję. Oczywiście nie musicie martwić się o życie, nie jestem przecież jakimś barbarzyńcą, ale wciąż możecie stracić czas i ładunek, radziłbym więc współpracować.
-
Tym razem pauza była dłuższa. Przez chwilę w ogóle nie było sygnału audio, co sugerowało iż po drugiej stronie toczyła się jakaś dyskusja.
“Macie pozwolenie na wejście na pokład,” W końcu padła odpowiedź. “Widzimy już wasz statek, więc możemy podlecieć i zsynchronizować śluzy. Jeśli potraficie dość skutecznie manewrować kooperujcie, jeśli nie ustabilizujcie obrót i czekajcie aż przylecimy.”
-
- Standardowa procedura wygląda nieco inaczej, ale nie zapowiada się długa kontrola, więc niech będzie. Zatrzymajcie statek, opuśćcie osłony i wyłączcie silniki, a my się z wami połączymy. Żeby poszło szybciej i sprawniej, a na tym chyba nam wszystkim zależy, proszę zebrać wszystkich swoich załogantów i pasażerów, jeśli tacy są, do kontroli przed śluzą.
-
“Mamy paru pasażerów, którym zapewne konieczność inspekcji się nie spodoba,” Odpowiedziano Kyllanowi. “Niemniej dla prostoty zgadzamy się na te warunki. Będziemy oczekiwać waszego przybycia.”
W tym momencie połączenie uległo terminacji.
-
- Dobra, jeśli to zadziała, to robimy tak cały czas. - powiedział po części sam do siebie, po części do reszty załogi, licząc na to, że rzeczywiście się uda. - Dobra, plan jest taki: Zbieram zespół abordażowy i idziemy do nich, w miarę możliwości spróbujemy ich otoczyć i zmusić do tego, żeby się poddali, może zrobimy to bezkrwawo. Ewentualnie od razu wrzucimy im do środka granaty błyskowe i hukowe, a potem wejdziemy jak do siebie.
//Piraci jak rozumiem biorą jeńców dla okupu albo po to, żeby sprzedać ich jako niewolników? Czy niewolnictwo nie jest generalnie nigdzie praktykowane?// -
//Niewolnictwo jest jak najbardziej praktykowane, choć musisz znaleźć kogoś naprawdę nadzianego kto kupuje dla trofeów albo sprzedawać naprawdę tanio, gdyż siła robocza super droga nie jest w tych czasach//
“Z otaczaniem może być ciężko,” Sanders skomentował. “Będziemy musieli nacierać z jednego korytarza, a raczej zorientują się co się kręci jak tylko nas zobaczą. Ale granaty… chyba mamy wciąż parę ogłuszaczy.”
-
- No to mamy plan. Bierzcie zabawki i ruszamy. Pójdę razem z drużyną abordażową, wy zadokujcie i czekajcie na rozkazy. - powiedział i opuścił mostek. Wrócił do swojej kajuty, skąd wziął całe uzbrojenie, a następnie udał się do śluzy, czekając na resztę piratów.
-
Załoganci entuzjastycznie zareagowali na rozkaz i zbierali się dość szybko. Tak naprawdę zostać na statku chciało się tylko tym bezpośrednio odpowiedzialnym za pilotowanie oraz nudziarzom jak Archer, którzy woleli trzymać się z dala od walki i grać rezerwę. Kiedy Kyllan zjawił się przy śluzie, zespół uderzeniowy był już prawie zebrany,
-
- Jeśli naprawdę łyknęli moją gadkę na mostku, to weźmiemy ich z zaskoczenia. - poinformował kamratów. - Jak tylko otworzą się drzwi to wrzucamy do środka granaty błyskowe, a jak te zrobią swoje, wchodzimy i w miarę możliwości staramy się ich wyłapać, ogłuszyć i tak dalej. Wstępnie weźmiemy ich żywcem, później się zobaczy. Tylko nie trzymajcie się tego za bardzo, jak któryś spróbuje uciec, żeby wezwać pomoc, odłączyć nasze statki albo sięgnie po broń to nie wahajcie się strzelać tak, aby ich zabić.
Odpuścił sobie dalsze tłumaczenia, bo w większości byli tu z nim ci, którzy na abordażach znali się równie dobrze jak on, nowicjuszom z kolei już nic nie wyjaśni, a i tak teoria z czegoś takiego jest bez sensu, to trzeba zrobić osobiście i nie dać się zabić. -
Załoganci wydali pomruk zrozumienia, po czym większość z nich zakręciła się nieco gdy statek nagle wyhamował obrót. Najwyraźniej znalazł stosowną pozycję do dokowania.
-
Skoro tak, to całą operację zostawił w zdolnych rękach załogi mostka i sam udał się do swojej kajuty, skąd wziął całe swoje uzbrojenie, wszystko jeszcze dla pewności sprawdził, naładował i odbezpieczył, zabierając też ze sobą amunicję, gdyby walka na pokładzie miała się przedłużać. Po tym przygotowaniu poszedł w kierunku śluzy, aby nie spóźnić się na abordaż.
-
Ekipa uderzeniowa była zebrana przed włazem do śluzy, uzbrojona zgodnie z instrukcjami, włączając w to granaty gotowe do rzutu. Z wyciągniętymi spluwami czekali oni przy drzwiach gdy te się otwierały, każdy łącznie z Kyllanem na swoim miejscu i gotowi do akcji.
Kiedy jeszcze właz był rozwarty na zaledwie parę centymetrów, granat poleciał przez szparę. Od drugiej strony. Tuż pod stopy jednego z piratów. Mała rzecz, lecz potencjalnie zabójcza, a Kyllan był zaledwie parę metrów dalej i z może paroma sekundami na reakcję.
-
Jednocześnie przeklinając, na czym galaktyka stoi na to, że łatwy skok zmienił się w coś takiego, nie tracił czasu na wydawanie rozkazów, a zamiast tego skoczył w kierunku granatu. Szansa na to, żeby celnie go odkopać była niewielka, bo i właz nie otworzył się do końca, więc podniósł go i cisnął w szparę, licząc na to, że tak uda mu się trafić i odrzucić granat nadawcy.
-
Dzielnie skacząc w kierunku granatu, Kyllanowi udało się podnieść granat. Był już niemal gotowy do rzutu, kiedy ów niepozorny przedmiot eksplodował rażącym światłem. Przez ułamek sekundy pirat usłyszał głośny huk, po czym wszelki sygnał się urwał.
Kiedy Kyllan się obudził, wszystko wokół niego było rozmazane jak jakieś dzieło sztuki abstrakcyjnej. Z dźwiękiem nie było wiele lepiej, gdyż poza piskiem w uszach słyszał tylko jakieś wystrzały dochodzące ze wszystkich stron i krzyki które może zawierały jakieś słowa, może nie. Zmysł czucia podpowiadał mu za to więcej - leżał na podłodze i miał chyba wszystkie części ciała, choć dłoń którą chwycił granat bolała go niemiłosiernie.
-
Klnąc w myślach że nie udało mu się odrzucić go w porę, ale i dziękując losowi za to, że nie było to coś bardziej zabójczego, co urwałoby mu łeb, otworzył oczy i rozejrzał się wokół. Postarał się zrobić to dyskretnie, dla bezpieczeństwa wciąż udając, że jest ogłuszony, oceniając, jak wygląda sytuacja, ilu jest jego ludzi, ilu napastników, kto wygrywa oraz czy ma przy sobie swoją broń.
-
Sytuacja wyglądała tak że sporo kul świstało nad jego ciałem, lecących to w jedną to w drugą stronę, a przynajmniej to sugerowały różnice w głośności wystrzałów. Niewyraźnie widział sylwetki dookoła siebie, które tylko po głosach rozpoznawał jako swoich ludzi. Najwyraźniej bronili wejścia na statek, choć nie dało się stwierdzić jak dobrze i przeciwko komu konkretnie. Dobra wiadomość była taka, że najwyraźniej nikomu nie chciało się wejść w pole ognia tylko po to, żeby zabrać Kyllanowi broń - wszystko było na miejscu i chyba nieuszkodzone.
-
Sięgnął po pistolet, wyciągnął go z kabury i odbezpieczył, licząc na to, że powolne ruchy nie zwrócą niczyjej uwagi. Jednocześnie, korzystając z drugiej ręki i nóg, usiłował wypełznąć z tego miejsca i znaleźć osłonę gdzieś pośród swoich ludzi, jego nagłe zagrzewanie ich do boju i próba ostrzelania wrogów skończyłby się pewnie szybką śmiercią, gdyby poderwał się tu i teraz, wprost na lecące ze wszystkich stron pociski.
-
Ciężko było stwierdzić czy go zauważono czy nie - parę pocisków trafiło w podłogę w jego pobliżu, ale mógł być to przypadek. Na szczęście zanim jakiś zdołał ubić Kyllana, silne ręce chwyciły go i zaciągnęły go za ścianę.
“Plag, cholero jedna, żyjesz?” Sanders potrząsnął Kyllanem mocno. “Znaczy widzę że się ruszasz, ale mózg ci musiał wysiąść żeby łapać granat ot tak.”
-
- Dobrze, że to nie był odłamkowy, bo kto by was wtedy ocalił? - odparł i zaśmiał się, choć raczej ponuro. - Liczyłem, że zdążę go odrzucić, taki odruch, wrodzona brawura albo jakieś braki o tutaj. - dodał, pukając się lekko w czaszkę. Ponownie zabezpieczył i schował pistolet do kabury, korzystając z bezpiecznej osłony, po czym dobył strzelby i wychylił się zza ściany dwukrotnie. Raz, aby ocenić sytuację i namierzyć wrogów, drugi raz aby oddać w kierunku każdego z nich kilka strzałów.
-
“Znaczy, może nam to trochę pomogło, bo twoje ciało zasłoniło większość blasku. Gdyby wszystkich nas ogłuszyło, pewnie wrogowie już byliby na pokładzie. Teraz…”
Łypiąc zza osłony, Kyllan zobaczył szereg opancerzonych ludzi idących przez śluzę w stronę piratów. Mieli ciężkie pancerze, tarcze - fizyczne antypociskowe tarcze, choć zapewne mieli też pola ochronne - i naturalnie broń, na szczęście jedynie w postaci kinetycznych pistoletów. Ogólnie byli jednak dość dobrze uzbrojeni, a w tak ciasnym korytarzu byli osłonięci ze wszystkich stron. Pociski jakie Kyllan wystrzelił tylko odbiły się od tarcz.
“Skurwiele były przygotowane lepiej od nas.” Sanders skomentował. “Nie wiedziałem co zrobić, więc kazałem strzelać zaporowo, kupować czas. Możemy oddać śluzę i bronić się na pokładzie, albo… w sumie nie wiem co innego można zrobić, chyba że chcemy oderwać się od ich statku i wylecieć w próżnię razem z nimi.”
-
- Z takimi pukawkami niewiele zdziałamy, poślij kilku co szybszych ludzi do zbrojowni, niech skołują granaty, odłamkowe i błyskowe, ewentualnie większe spluwy. I niech się pospieszą, bo jeśli się spóźnią, to ci goście będą ich najmniejszym problemem. Reszta zostaje tu, strzela i kupuje czas tamtym, aż wrócą. A, i niech wezmą komunikatory, w razie gdybyśmy rzeczywiście musieli się wycofać.
Gdy skończył, wychylił się ponownie i ocenił sytuację. Później schował się i zastanowił, czy ma szanse oddać taki strzał, aby zrykoszetował i zabił albo chociaż ranił któregoś z napastników.
“Miało być tak miło i gładko, a wyszło jak zawsze.” - mruknął ponuro w myślach, licząc na to, że to tylko konkurencja lub najemnicy chroniący statek, a nie specjalne oddziały antypirackie, bo wtedy dopiero mogą mieć problem. -
“Słyszałeś szefa!” Sanders krzyknął w kierunku pobliskiego pirata, który czym prędzej odwrócił się i pobiegł mniej więcej w stronę zbrojowni. “Przy odrobinie szczęścia w zbrojowni będzie ktoś skłonny pomóc z tachaniem broni. Więcej ludzi nie chcę delegować, bo wiesz…”
Kyllan musiał się schylić nieco przedwcześnie z racji że wrogi żołnierz wycelował prosto w niego i omal nie trafił. Wroga formacja była już blisko, na tyle że nie mieli większych problemów ze strzelaniem celnie, ale najwyraźniej nie mieli odwagi wyjść ze śluzy. Albo bojaźliwi albo zwyczajnie ostrożni, różnicy jeszcze się dało stwierdzić. Rykoszetowanie było jakąś opcją, ale mogło sprawić że obrońcy statku, kimkolwiek byli, poczuliby się zmuszeni do wznowienia natarcia.
