Galera "Czarny Jastrząb"
-
— Jakich, do cholery, artefaktów?! A tego Ponurego Napoju nawet nie znam ani próbowałam! Ja tutaj przyszłam tylko po moje pieniądze z kart! Nie moja wina, że odpłynęliście ze mną, mogliście poczekać, kurde. — Odgryzała się, nie mając zamiaru kłamać dla uciechy kapitana szajbusa.
-
- Nim wrócimy do Gilgasz minie wiele miesięcy… Przez ten czas nawet Tobie rozwiąże się język. Zabrać ją! - powiedział, ucinając dyskusję, a dwóch marynarzy wróciło do jego kajuty, zabierając Cię pod pokład, niedaleko ładowni pełnych zapasów czy towarów lub pustych, czekających na wypełnienie innymi łupami. Gdziekolwiek się kierowaliście, to kapitan nie kłamał i naprawdę była to długa podróż. Niemniej, Ciebie wprowadzono do niewielkiego pomieszczenia, gdzie znajdował się jedynie stół, trzy krzesła i kilka lamp oświetlających wszystko. Były też trzy mikroskopijne cele, przynajmniej z punktu widzenia człowieka, Ty mogłaś cieszyć się ze swoich gabarytów, bo przynajmniej będziesz miała w miarę komfortowe warunki, nie licząc rzecz jasna ciasnych więzów.
-
I co, mają ją zamiar tutaj trzymać?I pewnie tylko o chlebie i wodzie! O nie, ta wizja nie odpowiadała Tissaen. Na razie nie będzie niczego próbowała, nie w towarzystwie tych chacharów, ale później od razu się stąd wywinie.
-
Niestety, nie mieli zamiaru Cię zostawić, bo gdy tylko jeden z nich otworzył drzwi celi, a drugi Cię tam wrzucił, zamknął je z powrotem i zabrał kluczyk, obaj zasiedli do partyjki kart w pomieszczeniu obok celi, rzucając Ci stale czujne spojrzenia.
-
Karty.
Źrenice Tissaen rozszerzył się.
Karty. Coś, w czym jest dobra.Podpęłzła do krat. Zaczęła uważnie obserwować ich grę.
-
Widać, że nie grali dla pieniędzy, bardziej dla rozrywki, a w sumie to do zabicia czasu, nim zmienią ich inni, żeby Cię pilnować.
- A Ty co? - zapytał jeden z marynarzy, gdy zakończyli kolejną partię, a jego kompan tasował karty do następnej. -
— Weźcie dajcie zagrać. Chociaż jedno rozdanie. — Poprosiła, wskazując głową na karty.
-
- Zamknij się. - odparł krótko i rozdał karty dla siebie i swojego kompana, wznawiając grę.
-
— Prymityw. — Odgryzła się, a po tym położyła się pod kratą.
-
Radio:
Nic na to nie odpowiedzieli, a Ty po kilku godzinach, pomimo warunków, w jakich musiałaś spędzić ten czas, zasnęłaś.
Vader, Max, Zohan:
Kolejny dzień przyniósł doskonałą pogodę: Czyste niebo, sprzyjający wiatr, sute i smaczne śniadanie, a także plotki o jakiejś Goblince, która miała się zakraść na okręt i spróbować okraść, a może i zabić, kapitana. Spekulowano, po co właściwie przyszła, kim była, co ją z kapitanem łączyło i kto ją nasłał. Jednak kapitan zabronił komukolwiek się z nią widywać, a zmieniający się co kilka godzin wartownicy milczeli jak zaklęci, dobrze wiedząc, że od tego, czy będą milczeć, zależy ich dalsza praca na tym okręcie.
Dopóki nie dopłyniecie do pełnego dzikich zwierząt, potworów i agresywnych tubylców Archipelagu Sztormu nie macie wiele do roboty, a przynajmniej w teorii. W praktyce, wszystkich spośród Was wysłano na główny pokład, ponieważ już godzinę temu dostrzeżono jakiś okręt, który płynął za Wami. Oczywiście, mógł to być tylko przypadek, ale równie dobrze okazja do niezłej rozróby.
Radio:
Obudziłaś się nad ranem, pomimo snu zmęczona, obolała od spania na samych deskach, głodna i spragniona. A ponadto związana i uwięziona, co na pewno było najgorszym, co mogło Cię spotkać i nie zanosi się, aby szybko się to zmieniło. -
//Dwa odpisy w jednym poście, czuję się uhonorowany. //
Gorzkie wspomnienia tego, jak wczoraj wrobiła samą siebie w przymusowy pobyt na okręcie, szybko oblazły jej umysł. “Jesteś z siebie zadowolona, Tiss?”
Przewróciła się na drugi bok, by nieco rozluźnić obolała stronę ciała. Przy okazji spojrzała w kierunku stołu, przy którym wcześniej siedzieli marynarze. Wciąż tam byli?
-
Szeth “Kotal” Aogad
Z cichym pomrukiem zadowolenia, że w końcu coś się dzieje, Szeth ruszył na głowę, zakładając przy okazji hełm na głowę i poprawiając maskę. Następnie, już na górnym pokładzie, sprawdził dla pewności swój młot, a następnie zerknął, jaki to też okręt za nimi podąża. Miał nadzieję, że ktoś da mu jasne instrukcje, gdyż szczerze wątpił, że będą tak po prostu czekać. Chociaż, wszystko mu było tak właściwie jedno. Nie mógłzabić Goblinki, to pozabija piratów. Jeżeli są to piraci. -
//Odpisuję, gdy wszyscy odpiszą, tak dla jasności.//
-
Tak coś czuł, że tej Goblince nie można ufać. Tak coś czuł… Ale to nie jego sprawa, póki siedzi zamknięta i nie ma z nią do czynienia. Wyszedł na pokład i właściwie to czekał na jakieś rozkazy albo coś w ten deseń.
-
Trochę żałował, że nie mógł się spotkać z goblinką. Zabawa z piratami jednak może być niezłą zabawą! Stanął koło kolegi (Zohan).
- Wiadomo coś więcej o tym statku? -
– Jest z drewna, ma żagle i płynie sobie. – zażartował sobie. – Ja nic nie wiem. Może są to piraci, może jacyś kupcy, może jacyś najemnicy.
-
- Wszystko przyniesie zysk, więc mi pasuje. No, metody mogą być inne, ale to szczegół.
-
– Nie da się mówić o zysku, kiedy jest się martwym.
-
Vader, Zohan, Max:
Im bliżej okręt się zbliżał, tym większy ruch panował na pokładzie, marynarze otrzymywali wydawaną ze zbrojowni przez kwatermistrza broń, szykując do walki dwuręczne kusze, łuki, oszczepy, piki, jednoręczne miecze i toporki, tarcze, sztylety i tym podobne wyposażenie. Mogło to być tylko przygotowanie lub prężenie muskułów, aby odstraszyć napastnika, ale jeśli tak, to zdało się na niewiele, bo po chwili okręt zwiększył jeszcze prędkość, wystawiając po dwa rzędy wioseł z każdej burty i zaczął gnać ku Wam. Dopiero wtedy dostrzegliście detale w budowie jednostki, jak choćby murowana wieża na rufie pełna łuczników, kuszników i oszczepników, dwie platformy dla niewielkich katapult i rząd skorpionów na każdej z burt. To właśnie z katapult spadły pierwsze pociski, jeszcze niecelne, choć niewiele brakowało. Okręt tymczasem wciąż przyspieszał, a Wy nie mieliście wątpliwości, że kimkolwiek są, to nie mają pokojowych zamiarów. Po jakimś czasie zbliżyli się na tyle, że widzieliście nawet poszczególnych członków załogi, głównie ludzi, ale też i Mroczne Elfy, Orków oraz Gobliny.
Radio:
Monotonię Twojego więzienia i gry pilnujących Cię marynarzy przerwało uderzenie czegoś w taflę wody niedaleko okrętu, a później kolejne. Cokolwiek to było, wzbudziło niepokój marynarzy, którzy od razu sięgnęli po miecze, zostawiając karty.
- Zostań z nią, ja to sprawdzę. - polecił jeden z nich drugiemu i ruszył na górny pokład. -
Szeth “Kotal” Aogad
- Chronić i służyć, do cholery… - rzucił Aogad, po czym zaczął wytwarzać kule ognia, które natychmiast wystrzeliwał w kierunku wrogiego okrętu. Celował głównie w górny pokład, jednakże nie omieszkał spróbować swoich umiejętności i trafić w łuczników. Mógł jeszcze na chwilę obecną użyć swojej magii, jednakże zorientował się, że samą walkę będzie musiał odbyć na broń białą. Ryzyko pożaru byłoby zbyt duże.
