— Dobra… Powiedz mi jeszcze, jak się nazywasz?

Eeee… AAA! To jest jeszcze bardziej złożone niż myślała! No i jak tu się zachowywać naturalnie, kiedy trzeba mieć na kogoś dobry wpływ i nie się pewności, czy jest się dobrym wzorem do naśladowania, kiedy jest się sobą?! AAAAAAAAAA Izabela spojrzała się trochę zdziwiona w kierunku Jonii, jakby nie była pewna, czy to do niej, po czym odpowiedziała kiwnięciem głowy do przodu i powiedziała bezpośrednio do niej: -…Od razu mówię, że jeśli mamy się porozumiewać w ten sposób, to po prostu się odezwij jak człowiek. Chyba, że jesteś niema, to ups. - rzekła zupełnie poważnie, choć chwilkę po tym, zaśmiała się z ostatniego zdania swojej wypowiedzi.

Oj tak… Te kosmiczne szumowiny poznają co to znaczy obrazić majestat Homeworldu. -D-dobrze! - odpowiedziała przejęta, ale posłuszna, mocno zaciskając swoje drobne rączki na blasterze, a następnie podążając za swoją Agat. Po chwili dość szybkiego biegu, obie dotarły do hangaru. A w każdym razie, do korytarza, za którego rogiem jest od razu hangar. Jeśli wierzyć monitoringowi, są tam ci przeklęci piraci. Trzeba to mądrze rozegrać.

Rzeczywiście - zgodnie z ostrzeżeniami jej wymuszonego towarzysza, na podłodze leżą odłamki różnego rodzaju kamieni szlachetnych. Chyba nie trzeba wyjaśniać, co Ultron zrobił z mieszkańcami tej bazy, kiedy już pozyskał od nich potrzebne informacje.

Zarówno zegarek naścienny w jej pokoju, jak i czas na jej telefonie jasno wskazują na to, że jest godzina 16:39.

Trudno znaleźć jakikolwiek sposób określenia tego, co właśnie przeżywa Arrow. Olimpiada bólu to chyba najlepszy splot wyrazów do opisania tego, ponieważ przez ostatnie pół godziny jedno źródło bólu i cierpienia fizycznego prześciga drugie, nie dając Denverowi ani chwili wytchnienia w jego agonii. Lecz… Udało mu się. Zrobił to. Zrobił z cholernego pręta zbrojeniowego improwizowany kręgosłup. Normalnie wyłby z bólu, ale teraz… Teraz chyba przestał już czuć cokolwiek pod względem fizycznym. Jego mózg po prostu nie potrafi przyjąć więcej bodźców. Ani pozytywnych, ani negatywnych. Chwilę po przymontowaniu do siebie pręta, usłyszał intensywne syknięcie. Coś takiego, pomiędzy gwałtownym parowaniem wody, a odgłosem schładzanego rozgrzanego do czerwoności żelaza. I mimo, że najprawdopodobniej wygląda teraz jak ostatnia abominacja, poczuł, że może spróbować się chociaż minimalnie podnieść.

Wszy… Wszyszgie graty, z tego co widać, dalej ma na szczęście na swojej kupie. No… Nie stracił swoich caceniek. A o ile na jego post-apokaliptycznej dupie udało mu się usiąść, to proces siedzenia idzie mu już gorzej… Tak go mdli, że chyba zaraz się przewróci.

A jeśli jest to coś na tyle strasznego, że Biała Perła woli tego nie mówić przy reszcie Pereł, to… To jest już właściwie potwierdzenie tego, że podomek owego Galaktusa nie wziął się z niczego. Jeśli już teraz dzieją się takie rzeczy, to aż strach się bać myśleć o tym, jakie kosmiczne dziwactwa przyniesie przyszłości. -W porządku. Będę tutaj, a potem porozmawiamy w ogrodzie. - odrzekła mu, po czym usiadła obok Czarnej Perły. Perełki na chwilę wyrwane z rytmu wzajemnego przekazywania sobie plotek na temat nowego gościa gwałtownie odwróciły się w kierunku Billa i mało przekonująco pokiwały głową na “Tak”. No nic… Nie trzeba się za bardzo martwić, bo przynajmniej jest z nimi Biała Perła.

Stalowy uścisk tej wielkiej kupy mięcha wystarczyłby aż nadto, ale nie mógł trzymać Cię cały czas, więc pozostali skrępowali Ci ręce za plecami, a także nogi, wiążąc solidne marynarskie supły, przez które nie zdołasz wyślizgnąć się łatwo z lin. Potem postawili Cię na krześle w kapitańskiej kajucie i wszyscy odeszli, zostawiając Was samych, a kapitan usiadł naprzeciwko Ciebie. - Nie masz już jak uciec, więc może wreszcie zaczniesz mówić prawdę? //Ogółem to polecimy tu z kilkoma postami i przewijam akcję do następnego dnia, żeby dać nieco akcji pozostałym, a potem już prosto do Archipelagu.//

Skinął głową, nie miał więc nic do dodania i mogłaś się swobodnie oddalić.

Klepnął ją i pokiwał głową z uznaniem. - Noo, łup ładny. Ale co za rycerzyki? I powiedz no, że wszystkich żeście tam utłukli? Bo utłukliście, nie?

Również Krasnolud Was poparł, więc tamci dwaj zostali w mniejszości i nawet nie próbowali się spierać. Orkowie nie prowadzili pościgu, przynajmniej do czasu. Dopiero po jakiejś godzinie, gdy uciekliście daleko od wieży, dostrzegliście na horyzoncie kilka sylwetek jeźdźców na Wargach i jednego na Wielkim Wkurwie, gnających w Waszą stronę. Obiecane przez strażników miasto również było widoczne, ale nie macie co liczyć, że zdążycie do niego dobiec, nim tamci Was dopadną. Jesteście też w szczerym stepie, nie ma gdzie się ukryć, pozostaje tylko walka.

- Nigdy nie miałem tyle odwagi, aby przyjrzeć się jego paskudom z bliska, ale uwierz, że to nic urokliwego ani przyjemnego.

- Zawsze można jakoś pomóc szczęściu i zadbać o to, żeby żaden inny łowca jej nie odnalazł. - odparł, doskonale zdając sobie sprawę, że nie wzięłabyś takiego zlecenia, na co on tym bardziej nie miał ochoty.

Udało Ci się zabić lub chociaż ciężko zranić, a przez to wyeliminować z dalszej walki, kolejnych przeciwników i otworzyć sobie drogę ucieczki, jednak Koboldów było wiele, za wiele, do tego zdawały się otaczać Cię z każdej strony i teraz przystanięcie choćby na chwilę to wyrok śmierci, musisz jak najszybciej uciekać, jeśli chcesz przeżyć to spotkanie i ewentualnie tu powrócić, aby dokonać zemsty.

Taczka: Po trwającej jakiś czas podróży, która nie była krótka czy przyjemna, ale jakoś obyła się bez pościgu Goblinów, zdołałaś wraz z przedziwnym psem powrócić do swojego nowego domu, do Łaków i do ich pana, Maga, który zlecił Ci to zadanie.

- Ale… To nie będzie nic złego, prawda?

Byli to Czerwoni, na pewno, aż obnosili się z typowymi dla Was emblematami, ale za cholerę nie wiedziałeś, skąd ich wytrzasnęli. Wszyscy byli postawni, doskonale zbudowani, po ich samej postawie wiedziałeś, że od dawna wąchali proch i byli weteranami walk z Zombie, a może i starć z innymi ludźmi. Na dodatek posiadali rozmaite, choć bardzo dobrej jakości, wyposażenie po rosyjskiej armii, od pistoletów, przez broń automatyczną wszelkiej maści, na kamizelkach, hełmach i bagnetach skończywszy. Mieli też elementy pancerzy, chroniące głównie nogi i ręce, czasem też karki i szyje, miejsca najbardziej narażone na pogryzienie.

- Jeśli jesteś to w stanie naprawić, a cały wypad okaże się sukcesem, to mogę Ci go oddać. - odparł, a Ty nie miałeś pewności, w jakim stopniu było to podyktowane szczerością i hojnością, a w jakim chęcią pozbycia się rzęcha, który może nie nadawać się do naprawy, a jeśli, to po krótkiej przejażdżce eksploduje razem z kierowcą.

- Wyruszamy od razu czy dostaniemy trochę czasu na odnowienie? Na arenie straciłem zbroję, włócznię i jednego idiotę, który nie słuchał rozkazów, to jest Keriona. Reszta albo już zdrowa, albo lekko ranna. - Podzielił się swoimi problemami. Szczerze nie obchodził go cel, mógłby nawet wybrać się na misję do stolicy Stalowych. Był wojskowym, nie ważne jaki był cel, musiał doprowadzić go do spełniania za wszelką cenę. A z takimi lukami w sile, raczej tego nie widzi.

Spałeś dość spokojnie, choć nie wiesz ile dokładnie. Obudziłeś się dość gwałtownie, gdy na równe nogi postawił Cię przeraźliwy dźwięk syreny alarmowej, aż za dobrze znany z pierwszych tygodni apokalipsy, gdy świat się jeszcze trzymał i najczęściej taki dźwięk zwiastował przybycie fali żywych trupów.

Przeszukiwanie rzeczywiście było szybkie, bo choć była to szatnia, a w niej kilkanaście szafek, gdzie mogło być coś przydatnego, to szybko zdałeś sobie sprawę, że wszystko z nich rozkradziono lub nie miało absolutnie żadnej wartości.

Poharatali to dość łagodne określenie, bo z jednego została krwawa papka, przynajmniej z głowy, szyi i klatki piersiowej, za co musi być odpowiedzialna eksplozja granatu i odłamki. Drugi miał nieco lżejszą śmierć, widziałeś krew sączącą się z jego głowy, gdzie właśnie trafiły owe odłamki. Został jeszcze trzeci, a sądząc po cichych przekleństwach, wciąż jeszcze żył.

- W pełni rozumiem Twoje zainteresowanie tym bezbożnikiem, ale pamiętaj, że ciekawość to też pierwszy stopień do piekła. Jeśli uznam to za stosowne, pozwolę Ci się zapoznać z resztą informacji. A teraz możesz odejść.

- Od razu na okręt? - zapytał Cię Twój towarzysz. - Nie sądzisz, że moglibyśmy najpierw spróbować dowiedzieć się czegoś o tym kapitanie?