Podbiegła do niego, żeby dotrzymać mu kroku i uśmiechnęła się do niego, jak tylko ją zauważył.

Nieopodal Gór Srebrnych, gdzie Srebrna Struga traci swój rwący nurt i rozlewa się powoli powstały wielkie bagniska. To odludne miejsce, bowiem ludzie wybierali się tu rzadko, właściwie tylko po to, aby zdobyć torf i nic więcej, wierząc, że żyją tu złe duchy i straszliwe potwory, które tylko czekają, aż jakiś głupiec wkroczy do ich królestwa. Prawda to czy nie, po przybyciu Vladimira Valescu zalęgły się tu rzeczywiście rozmaite okropieństwa, stworzonego przez niego lub jego nadwornego Alchemika. Jedne uciekły i się tu zadomowiły, inne wypuszczono tu celowo, a jeszcze inne przybyły tu same z siebie. Stąd każdy rozsądny chłop, mieszczanin czy nawet rycerz ze zbrojnym pocztem się tu nie zapuszcza, a bagna utraciły swoją nazwę Wielkich (choć rzeczywiście są spore), aby teraz wszyscy mówili o nich jako o Przeklętych Bagnach. Nad bagnami zawsze unoszą się mgły, które nigdy nie opadają, jedynie są gęstsze w nocy i wieczorem, co jeszcze bardziej utrudnia poruszanie się tu. Teren jest grząski i zdradziecki, idąc tam, gdzie jest woda trzeba mieć na uwadze, że choć sięga do kostek, to zaraz niespodziewany spadek może pochłonąć wędrowca bez ostrzeżenia. Stąd tak ważne są większe i mniejsze wysepki, gdzie rośnie rzadka trawa, krzewy i karłowate drzewa. Niektóre są tak małe, że człowiek ledwo się na nich mieści, gdy stoi, na innych zaś z powodzeniem można wybudować całe wioski, choć oczywiście nikt tego nie próbował. Do czasu. Pragnące uciec przed swoimi krasnoludzkimi prześladowcami, Gobliny, które zdołały wyrwać się na powierzchnię najtłumniej skryły się właśnie tu, wykorzystując ludowe przesądy, oddalenie od siedzib wszelkich ras i utrudnione podejście. Nie żałując potu i krwi wycięły wiele drzew z pobliskich lasów, z których na większych wysepkach zaczęły budować swoje siedziby, mając nawet w planach połączyć je mostami i kładkami, są bowiem znacznie od siebie oddalone. Jednak to, co trzymało do tej pory ludzi z daleka od bagien nie dało też spokoju Goblinom, ich wojownicy nieustannie krążą i zabijają tyle monstrów, ile się da, a żaden rozsądny Goblin nie wybiera się poza swoją chatkę sam, nie chcąc ryzykować porwania w odmęty bagien na zawsze.

Wielki Wódz Ragnheidr Napiął mięśnie i skupił na niej wzrok, milknąc, niby w przestrachu, jednak tak na prawdę wyobrażasz sobie gdzie postawi nogę i gdzie zbliży się by móc wymierzyć idealny cios zaraz po uwolnieniu. Musiał trafić w szyję albo w oczodoły, by móc jednocześnie zabić ścierwo po cichu i przyciągnąć do siebie jej ciało by upewnić się, że zdechła i przeszukać ją w poszukiwaniu kluczy lub czegoś co pozwoli mu otworzyć lub wyłamać zamek. Uznał, że najlepszym momentem będzie ten próby strzyknięcia mu substancji. Gdy ta tylko złapie go za rękę czy brzuch które będzie chciała ukłuć, jeśli się uda , przygniecie jej rękę swoją lub plecami i jednocześnie wyzwoli się i wymierzy morderczy cios. Z takim planem i gotowością do działania przygotował się na wszystko czekając na odpowiedni moment. Dawno nie czułem takiego zagrożenia

- Szczerze to niedawno wróciłem z tundry i chciałem się zatrzymać w mieści na dzień. Przed wyprawą na te lodowe pustkowia lepiej być wypoczętym, mieć przygotowane zapasy i tak dalej. Poza tym zlecałbym białą szatę jeśli nie chcesz rzucać się w oczy na śniegu.

Im więcej uzbrojonych w kusze i arkebuzy ludzi się pojawiało na murach, tym większy stres ogarnął Mormoga, wiedząc, że cała banda może zostać wytępiona w ciągu zaledwie kilku salw przy jednym, fałszywym ruchu. Gdy jednak przypomniał sobie o tym, iż posiadał przy sobie ten glejt, umożliwiający podróżować po terenie Cesarstwa, nieco się uspokoił. Wyciągnął więc ów glejt i pokazał go oficerowi. - Ja i moi chłopcy chcielibyśmy wejść do środka, jeśli to jest możliwe. - odparł neutralnie Kar’koończykowi.

- Och, czyli w tych stronach żyły kiedyś krasnoludy?

Bardzo wymowna nazwa, bowiem wszelka nadzieja, której iskierki mogą się w kimś tlić, gaśnie na progu tej podziemnej fortecy. Dostać się do niej można kilkoma ukrytymi wejściami, z czego jedno, jedyne znane komuś poza Vladimirem Valescu, którego Kres Nadziei jest siedzibą, znajduje się w podziemiach Czarnego Zamku. To właśnie tam, po pokonaniu tunelu i długiego, podziemnego korytarza, staje się przed wielkimi wrotami, nad którymi z kości i skór zabitych wrogów Wampira (w tym wielu Kapłanów, Paladynów i szlachciców Cesarstwa, którzy polegli w czasie Wielkiej Wampirzej Wojny) wywieszono napis, aby wszyscy, którzy przestąpią ten próg, wyzbyli się wszelkiej nadziei, opuściła bowiem to miejsce. Z racji tego, że trafiło tu wiele osób na przestrzeni wieków, ale też przez długą listę potencjalnych wrogów Wampira, skór i kości starczyło, aby zapisać tę frazę w języku ludzi, Elfów i Krasnoludów. Jeśli ktoś nie mieszka tu przynajmniej kilka lat lub nie ma przewodnika, to zgubi się prędzej czy później w plątaninie tuneli, korytarzy, komnat, ukrytych przejść, niewidocznych drzwi i tym podobnych. Ba, zdarza się, że niektóre pomieszczenia zupełnie zmieniają swój układ, idąc bowiem z jadalni do jednej z komnat sypialnych można zauważyć, że ta znajduje się nad głową wchodzącego. Nie jest to jednak problemem dla domowników, żyją tu bowiem jedynie kreatury stworzone bezpośrednio lub pośrednio przez Vladimira i jego najbardziej zaufane Wampiry, należące do tak zwanego Zakonu Prawdziwej Krwi. Poza nimi nie ma tu wstępu żaden inny krwiopijca (chyba że po to, aby przyjąć go w szeregi tej organizacji), a tym bardziej śmiertelnik, więc nawet najbardziej zaufany i zasłużony Drow zostanie przyjęty nie tu, ale w Czarnym Zamku. Jedynym wyjątkiem są jeńcy. Niegdyś brani po to, aby wymuszać posłuszeństwo lub jako gwarant pokoju, czasem brano ich w niewolę tylko po to, aby tu cierpieli męki. Podobno najtwardsze z Elfów i Krasnoludów wciąż wrzeszczą z bólu w ciemnych i zimnych lochach Kresu Nadziei… Jednakże po swojej porażce w wojnie z Cesarstwem Valescu zainteresował się podziemiami, choć nikomu nie zdradził, czego szuka. Stąd sprowadzano tu niewolników, aby wespół z Nieumarłymi kopali tunele lub wykonywali bardziej skomplikowane prace. Wszystkiego doglądali nadzorcy, Krasnoludy i Mroczne Elfy, aby jednak nie łamać za bardzo zasad, które panowały tu do tej pory, były to Krasnoludy i Drowy, które uprzednio przemieniono w Wampiry i włączono w szeregi Zakonu. Budując tę siedzibę Valescu bez dwóch zdań inspirował się krasnoludzkimi Karakami, czyli miastami-twierdzami, rozsianymi po świecie, które są ostatnimi, niemymi świadkami dawnej potęgi brodatego ludu, gdy ten kontrolował każdy pojedynczy szczyt i każde górskie pasmo. Kres Nadziei nie jest jednak tak obronny jak Karaz-a-Deron, mimo to stanowi wyzwanie dla każdego atakującego. Poza podziemnymi poziomami, które stanowią wyłącznie obronne fortece, nie brak tu też komnat sypialnych, kuchni, jadalni, salonów, lochów, zbrojowni i tym podobnych. Za dwa najciekawsze miejsca w Kresie Nadziei uchodzą te w centrum, otoczone innymi poziomami. Tę rozległą przestrzeń zajmują w większości wielkie pracownie alchemiczne i magazyny rozmaitych składników, a niewielką jej część stanowią prywatne komnaty Vladimira Valescu, w których to zaszył się jak zwykle, ale zamiast je opuścić i wrócić do zarządzania swoją domeną, ten niespodziewanie umarł, o czym świadczy fakt, że wskrzeszeni przez niego Nieumarli rozpadli się, na szczęście dla innych krwiopijców na krótko. Nikt nie wszedł do jego komnat, te bowiem można otworzyć tylko od wewnątrz tak jak normalne drzwi. Aby wejść doń z zewnątrz… cóż, właściwie nikt nie wie, jak otwierał je Valescu, mówi się o odrobinie jego czystej krwi wsiąkającej w kamień, zaklęciu, haśle i wielu innych (Wampiry pod postacią mgły nie były w stanie się tam wślizgnąć, a i Magowie Ziemi nie byli w stanie nic z nimi zrobić), jednak do dziś nie złamał tej łamigłówki i być może tajemnica ta zaginie na zawsze, wraz z truchłem hrabiego po drugiej stronie kamiennych drzwi.

Rodowa siedziba hrabiów z rodu von Drak, po ich wykorzenieniu stała się oficjalną siedzibą nowego władcy, Vladimira Valescu, który przechrzcił ją z Zamku Drak na właśnie Czarny Zamek. Pierwotnie określenie to tyczyło się budowy fortecy, stworzonej z granitu i czarnych głazów, jednak z czasem stało się jeszcze bardziej wymowne, gdy coraz więcej cudzoziemców w czerni przybywało do Eldham na wezwanie Vladimira, a także wtedy, gdy czerń i mrok zasnuły te krainę… Czarny Zamek stoi na wysokim na ponad sto pięćdziesiąt metrów, stromym wzgórzu, idealnie więc nadaje się do obrony, zwłaszcza, że wtoczenie pod jego mury wież i taranów wydaje się niemożliwe lub co najmniej bardzo trudne. Zarówno wzgórze, jak i jego okolica w promieniu pięćdziesięciu metrów są puste, nagie. Nie tylko dlatego, że lasy i krzewy karczuje się w okolicy większości zamków, aby mieć lepszy widok na przedpole, ale też ponoć przez mroczną Magię Valescu, który to sprawił, że wokół nie rośnie nawet trawa, a wszystkie zwierzęta, nawet ptaki i owady, omijają je z daleka. Poza naturalną osłoną jakie daje wysokość i strome podejście, wzgórze i wszystkie ścieżki prowadzące na szczyt są usiane wilczymi dołami i innymi pułapkami. Po wejściu na szczyt, każdy atakujący może stracić ducha, musi bowiem zmierzyć się z grubymi, wzmocnionymi wampirzą Magią Valescu murami, która utrzymuje się w kamieniach do dziś, nawet po jego śmierci, wzmocnioną stalowymi okuciami i spuszczaną kratą bramą, a jakby tego było to jeszcze musi sforsować to pod ciągłym okiem łuczników i kuszników kryjących się za blankami na murach oraz balist umieszczonych w wieżach. Dziś, po śmierci Vladimira, nie jest to już tak ważne miejsce. Ba, nigdy nie było, bowiem to Kres Nadziei stanowił główną siedzibę Wampira, gdy ten odsłonił przed ludźmi swoje prawdziwe oblicze. Wciąż jednak roi się tu od Nieumarłych, Wampirów, Mrocznych Elfów i rozmaitych paskudnych kreatur, stąd też koordynuje się wszelkie wysiłki zbrojne i wypuszcza armie walczące przeciwko ludziom, Elfom, Krasnoludom, Nordom i wszystkim innym. Najprostszą trasą wiodącą do zamku jest ta, która prowadzi przez Mroczną Puszczę, inne są znacznie dłuższe, prowadzą przez wyżynne tereny, gdzie również roi się od rozmaitych sług dawnego władcy tych ziem. Niewielu śmiertelników z Eldham, ba, nawet niewielu krwiopijców czy Mrocznych Elfów zdaje sobie sprawę z tego, że głęboko w podziemiach, w ukrytej komnacie, znajduje się przejście do prawdziwej siedziby Valescu i osób z jego najbliższego otoczenia.

Trzeba przyznać, że miał niewielki wybór, bo gdy zaczęła się strzelanina, każdy władający bronią człowiek był potrzebny przy odpieraniu ataku stróżów prawa, nie zaś przy pilnowaniu ciebie. Blady partyzant nie spojrzał na ciebie ani razu, wpatrując się tępo w okno w ścianę. Ożywił się dopiero wtedy, gdy usłyszał jakiś dźwięk, który i ty dosłyszałaś, jakby szczęknięcie metalu o metal. Podszedł do okna, w którym widziałaś wcześniej ludzi, próbujących się tu włamać (albo tak ci się tylko wydawało), otworzył je i wyjrzał, rozglądając się uważnie. Gdy skończył, podszedł szybko do ciebie i szmatami zakneblował ci usta, do czego jakoś nie kwapił się wcześniej. Nim zrozumiałaś cokolwiek, co to miało w ogóle znaczyć, w oknie ponownie ukazała się zamaskowana twarz. Mężczyzna wszedł do środka, a po nim dwaj kolejni, od razu wymierzając w ciebie lufy swoich rewolwerów.