//najbliżej wioski Marwo są właśnie Pionki, więc może to dobre miejsce by rozpocząć poszukiwania @Wiewiur

@Burgełełe - podobno okoliczni chłopi skarżyli się tu kasztelanowi na grasującego potwora tak rozbestwionego, że wchodzi do zagród u domów - idealne miejsce na twój start

- Dzięki. - odpowiedział i również zaczął patrzeć na scenę.

Bez większych przeszkód byłeś w stanie dojść, bo jednak w takim tłumie bieg nie był możliwy, właściwie pod samą bramę, wysoką jak trzech chłopa i zbudowaną nie ze zwykłego drewna, a z kamień i stali oraz grubych, dębowych pali. Pytanie tylko, gdzie chcesz udać się dalej i co zrobisz.

— No dobrze. Kobieta wstała i ruszyła do drzwi. — Akurat jest ładna pogoda na spacer.

Ta ostatnia uwaga zamknęła twoją wypowiedź taką klamrą, że chłopak cały rozpromienił się i zaczął dalej strzelać, tymczasem do ciebie podszedł z kierunku zamku niejaki Trójewit, zausznik kasztelana. Śliski typ o drobnych, zawsze rozbieganych błękitnych oczkach i posturze i dłoniach, które wskazywały, że nigdy nie trzymał w rękach broni ani narzędzi, odezwał się do ciebie swym niskim barytonem, przyjemnym dla ucha i zupełnie niepasującym do tej parszywej gęby. - Pan Pomir wzywa cię do siebie, byś stawił się przed nim jak najszybciej. Powiedział że to sprawa pilna i ważka -

Delvanja się zgadza.

Nie wiedziałeś, czy mieli do ciebie szacunek, bali się pamiętając dawne porządki czy coś pomiędzy, ale mimo, że gdy mówiłeś Boromir coraz bardziej bladł, a Świergomir czerwienił się, nie zaprotestowali ani nie zaczęli próbować negocjować, a jedynie skinęli bez entuzjazmu głowami, mruknęli pod nosami zgodę i opuścili salę, szurając nogami po klepisku. - Wezwać teraz Łamiświerka, panie? - zapytał Alaryk. W jego uśmiechu mogłeś chyba odczytać aprobatę co do twojego sposobu poradzenia sobie z tą sprawą.

Wszedł do środka i od razu uderzył go świeży zapach trawy i kwiatów. Słyszał szum sztucznego strumyka i chrupot żwiru pod jego butami.

Na 12

Matriarchat Północny Beatrycze stanęła na podeście. Wyciągnęła ręce w górę. Podobnie poczynili poddani stojący przed nią. — Chwała! Chwała Matce! Śmierć niszczycielom! Niech ziemia płodzi dobro, zło niech będzie przebaczone skruszonym, a tym upartym dany będzie miecz! Słyszała najróżniejsze głosy, dzieci, starców, kobiet, mężczyzn. Uklękła, uderzyła się w pierś i wstała. — Dzieci Shimy nie działają pochopnie. Niegodziwych dosięgnie kara, a Matka i tak się odrodzi! Czeka ją dużo, dużo pracy. Uśmiechnęła się do promieni słońca i dziękowała Shimie za dobro, które im wyświadcza. Werbunek: Nieupoważnionym odczyt wzbroniony. Wydatki: Nieupoważnionym odczyt wzbroniony. Ruchy wojsk: Nieupoważnionym odczyt wzbroniony. Handel: Wymiana 25 żywności na 25 drewna z Republiką Piracką Wymiana 25 żywności na 25 kamienia z Kalifatem Wymiana 25 żywności na 25 stali z Querglathanar Sprzedaż 50 żywności za 500 złota Imperium Rodu Fergonów Dyplomacja: Nieupoważnionym odczyt wzbroniony. Podsumowanie: Nieupoważnionym odczyt wzbroniony. Księgi wieczyste bezpieczne u mistrza Vadera za piecem.

Imię: Natasza Nazwisko: Łupaszenko Pseudonim: Brak Płeć: Kobieca Rasa: Ludzka Wiek: 19 Narodowość: Jedyna słuszna, Imperialna! Przynależność: Panveleradzki Związek Wszechimperialny Typ armii i pełniona funkcja: Imperialowik Ranga: Szeregowy Oddział: Brak jako takiego Charakter: W grze Biografia: Iwan był prostym farmerem, który pracował poczciwie na farmie. Jego żona, Alina właśnie gotowała się do rozpoczęcia pracy naukowca. Niestety, plany mężczyzny pokrzyżowało pojawienie się korporacji rolnej, która szybko zagarnęła sobie okoliczne pola i ten chcąc nie chcąc, musiał do niej dołączyć. Za to plany kobiety zostały zniweczone przez niechcianą ciążę, która nadeszła znikąd. Wiedziała też, że to oznacza koniec jej, nawet nie zaczętej, kariery. Mimo wszystko urodziła jednak dziecko. Na tym oczywiście problemy się nie kończą. Tak jak wcześniej normalna praca Iwana w zupełności wystarczała rodzinie by się utrzymać, tak dziecko, nawet jedno, generuje znacznie większe koszty. W związku z tym mężczyzna zaczął brać nagodziny i przyjmować na swe barki coraz cięższą pracę, by zapewnić swojej rodzinie godne warunki. W tym czasie w domu, Alina musiała zajmować się dzieckiem, które zniweczyło jej karierę życiową. Co prawda obdarzała małą miłością i uwagą, jednak doprawiała to czasem monologami o zniszczonym życiu. Po roku Alina pogodziła się już ze swoją sytuacją i próbowała podejść do dziecka normalnie, na chłodno. Nie zawsze jej wychodziło, ale grunt że się starała, prawda! I tak w sumie upłynęło Nataszy dzieciństwo. Oczywiście jak już nieco podrosła to, ku zdziwieniu matki, zaczęła interesować się nie lalkami, a samochodzikami. Nadeszły dla młódki czasy szkolne i rozwój różnych zainteresowań. Matka przybrała teraz inną strategię, chciała by to jej córka osiągnęła w życiu sukces, który jej odebrała. Próbowała zarazić małą pasją do nauk ścisłych, co po części jej się udawało. Wynik w szkole jednak jasno wskazywały, że jej najulubieńszym zajęciem jest w-f i imperialny. Wśród chłopięcej części społeczności wiodła prym, prawie nie istniejąc w tej damskiej. W późniejszych szkołach nawet jej dokuczano, jednak ojciec podtrzymywał swą pociechę na duchu, praktycznie całe jej życie. Co prawda w domu bywał rzadko, ale kiedy już był, udowadniał na każdym kroku jak bardzo swoją córeczkę kocha. Po szkole średniej przyszedł czas na studia, a jako iż miała ona zadowalające wyniki, to z dostaniem się na nie, nie miała problemu. Wbrew prośbom matki, wybrała się na wojskowość. Pech jednak chciał, że w tym czasie ogłoszono mobilizację. Natasza starała się być na to obojętna, miała w końcu studia do skończenia. Wybuch wojny sprawił, że szybko zapomniała o swej nauce i ruszyła zapisać się do armii, patriotyzm wygrał nad rozsądkiem. Nie spodziewała się, że roczne szkolenie będzie dla niej takie męczące. Najchętniej od razu ruszyła na pierwszą linię, stąd też każdy dzień dłużył jej się niemożebnie. Zwłaszcza, że trochę już o wojskowości wiedziała, a i na sprawność fizyczną nie miała co narzekać. Nie mniej, rok upłynął, czas iść na front! O dziwo, nie zniosła tego tak źle jak myślała. W porównaniu do członków z jej oddziału, dla których stała się jedynym stabilnym ramieniem i raz po raz wyciągała ich z wojennej depresji, starając się być mimo wszystko radosną i uśmiechniętą. Jedyny promyk radości wśród okopowej depresji. Rodzina: - Matka – Alina Łupaszenko - Ojciec – Wina Łupaszenko Mocne strony: + Jak każdy żołnierz – wysportowana, wytrzymała, zręczna + Od siebie może jeszcze dodać to, że ma całkiem celne oko + Z cechą powyżej idealnie łączy się też fakt, że skutecznie opanowuje swój oddech i drżenie rąk, co tylko sprzyja skutecznemu oddawaniu strzałów + Stosunkowo szybko i sprawnie przeładowuje i i rygluje karabin Słabe strony: - Jest zbyt słaba na używanie broni ciężkiej - W związku z tym, w walce z bliska też często może być na przegranej pozycji - W związku z powyższym miewa też nieco problemów z granatami – zwyczajnie nie zawsze dolatują tam, gdzie dolecieć miały - Ciężko u niej też z kontrolą odrzutu przy dłuższych seriach broni automatycznych Specyfikacje: Zabijanie nie sprawia jej żadnej trudności, ani nie obciąża psychiki w sposób negatywny – zwyczajnie sprawia jej to nieco radości. Przy tym brak jej jakichkolwiek innych cech psychopaty czy innej niezrównoważonej psychicznie osoby. Ilość żołdu: 1 705 imperialików Wyposażenie: Karabi - Helther M1895 z bagnetem (1250 imperialików) 10 łódek z amunicją (100 imperialików) Pistolet - Samsonow-Wiegitariow M1901 (100 imperialików) 5 ładowników (60 imperialików) Nóż - NDWW-10 (20 imperialików) Granaty - RFPF-1914 “Botilijka” sztuk 4 (200 imperialików) Maska przeciwgazowa - TLR-15 (400 imperialików) 4 filtry (200 imperialików) CH-1915 “Kierenyj” ( 500 imperialików) Pokrowiec zwykły ( 300 imperialików) 4 racje żywnościowe(3 darmowe i 1 kupna(80 imperialików)) 2 bandaże (20 imperialików) Jedno opakowanie tabletek odtruwających (20 imperialików) Latarka (30 imperialików) 3 opakowania baterii (15 imperialików) Umundurowanie: Standard Wygląd:

//Czyli możemy już iść do tej grupy?//

Mógłby je tak po prostu wystrzelać z pistoletu maszynowego, ale narobi to takiego hałasu, że po tych kilkunastu zjawi się kilkudziesięciu albo i więcej. Zajęcie się nimi za pomocą broni białej na otwartym terenie jest ryzykowne. Można wejść do jakiegoś budynku i wpuszczać po jednym albo dwóch i się z nimi rozprawiać albo… po prostu ich olać i truchtem obczaić to miasto. — Wolicie się z nimi ponapierdalać czy ich olać i sprawdzić jak najszybciej miasto? — zapytał chłopaków.

Rozmowy po krótkiej chwili umilkły i ktoś wsiadł do windy. Zmiana tematu

Otarł czoło dłonią i zaczął jak najszybciej ładować skrzynie na pakę.

— Nie daj się zabić. No i nie idź tam do tego krzyżyka, kurwa. — pomyślał, gdy zobaczył ów napis na kartce. Teraz musi sobie obrać jakieś miejsce za cel i tam pójść. Musi być ono blisko miejsca, w którym mają się spotkać, ale i daleko od tego, w którym wcześniej spał. Nie chce trafić na księżulka i jego modły. Na wampiry też trafić nie chce. Ruszył, gdy wybrał sobie miejscówkę na mapie.

No masz ci babo krowi placek. Najpierw Mantikora, a teraz ci dzicy Orkowie na Wargach. Walczyć nie ma chyba jak i nawet po co, bo od razu padnie. Trzeba uciekać i im uciec albo gdzieś się ukryć. Odwrócił się i zaczął biec w stronę, z której wcześniej szedł.

A to chujek jeden, mieczem go po girach tnie! W czasie gdy przyjmował ciosy na tarczę, wybrał odpowiedni moment, aby uderzyć w niego tarczą na tyle mocno, aby stracił równowagę, a wtedy spróbował go powalić.

//pierwsze co robię po zdobyciu archipelagu to zmiana nazwy na archipelag shiroyamy #iWillFuckingDoIt

- A kto by chciał zrobić coś takiego? Masz wrogów z tak długimi rękami? No i po co? Spodziewasz się ataku czy co?

Wyrwał nóż w ostatniej chwili, krew buchnęła, a on bezceremonialnie uderzył ją pięścią aż zza pleców, aż upadła na podłogę wraz z krzesłem, do którego była przywiązana.

- Oh tak racjaaa - powiedziała porozumiewawczo. - Chętnie napije się czegoś, a karczmarz chyba nie będzie miał nic przeciwko kolejnej okazji do zarobku. Chodźmy. - Weszła do karczmy, zamówiła piwo i oczekując na zamówienie rozejrzała się po tym pomieszczeniu.

Uśmiechnął się pod nosem i wyciągnął jedną monetę. Przyłożył wolną rękę do ust i gestem poprosił innych o spokój, w najgorszym wypadku by się wydarł. Kiedy nastała cisza, kontynuował: - Zrobimy taki mały konkurs. Ten tu oto człowiek - wskazał obłąkańca - przeżył spotkanie z pewnym bardzo niebezpiecznym ptakiem, dużym czarnym, zapewne wiecie już o jakiego mi chodzi. Ten, kto wyciągnie od niego informacje na jego temat, dostanie tę oto monetę. Ważne jest to, aby się nie płoszył i mógł mówić spokojne. Interesują mnie szczegóły: jak doszło do spotkania, kiedy, jak to się stało że przeżył, czy wie o nim coś, czego inni nie wiedzą. Jeśli któryś z Was go spłoszy, nikt nie dostanie monety, A, wiadomo oczywiście, że i ja muszę zrozumieć to co mówicie, więc miło jakbyście nie mówili naraz. No, do roboty! - zakrzyknął na koniec i błysnął parę razy monetą z pomocą słońca. Uwielbiał prosty lud.