Związek Radziecki

ZSRR

Tura XX Czwarty tydzień Sierpnia 1966 Roku

> Wydatki
All right. After we finish these missions, you should go back to pursuing your own ambitions.

Prywatne wiadomości.

> Werbunek
We will curb the enemy with our superior firepower! Hahaha!

Prywatne wiadomości.

> Ruchy wojsk
Let us join hands and lay waste to our enemies — using my methods, of course!

Prywatne wiadomości.

> Dyplomacja
Prywatne wiadomości.

> Handel
Nic.

> Podsumowanie
Prywatne wiadomości.

// Tak. //

//Ja już raczej nie mam tutaj nic do ogarnięcia. Post z mojej strony i time skip do początku podróży?//

Widząc nóż nad sobą, Morzywał wiedział, że albo teraz-już coś zrobi albo zaraz ten nóż zatrzyma się głęboko w jego piersi. Nie zamierzał zginąć, nie teraz. Miał przewagę, miał dwie sprawne ręce! Prawą chwycił Norda za gardło i ścisnął z całej siły, a lewą zakleszczył na jego nadgarstku, chcąc powstrzymać nóż przed uderzeniem.

— To se znajdź większą łódkę…— Mruknęła cicho pod nosem, ale przebrała się faktycznie w kajucie, wciśnięta w kąt, po czym przejrzała się w lustrze.

— O to się nie martw, wyglądają na tyle przyznanych że raczej z własnej woli bym do nich nie podszedł. — Odmruknął, uciekając wzrokiem w drugą stronę. — Jaki oni mają problem?

Może i nie postępował rozsądnie, ale nie miał zbyt wiele do stracenia. Śmierć przynajmniej sprawiłaby, że z pewnością nie dostałby się ponownie w ohydne łapska Wampirów. Zdecydował się podejść na tyle blisko, żeby jakiś wartownik, w wieży obserwacyjnej lub jakimkolwiek obiekcie strzegącym obozu był w stanie go usłyszeć. Jeśli ten plan się powiódł, to dość głośno do niego zawołał:
- Jestem Wilkołakiem! Chcę wam pomóc!
Pozostawało mu liczyć na swoje dotychczasowe szczęście. O ile w tej wyklętej, przez pradawnych prowincji istniało jeszcze coś takiego jak szczęście…

Po odkażeniu rąk wziął do lewej ręki dzbanek samogonu i tym, co tam zostało, polał ranę tajemniczego człowieka. Gdy to zrobił, wziął od sołtysowej igłę z nicią i przystąpił do szycia rany.

Czyli mają zdobycz na widoku, ale nie mogą jej dostać. Patowa sytuacja.
— Który z was to najlepszy strzelec?

Lue po prostu siedział, sztywny jakby na chodniku ktoś pozostawił marmurową figurę. Kiedy w Australii wsiadał do samolotu, inaczej to sobie wyobrażał. Chciał zatrzymywać bandytów napadających na banki. Chciał zwracać staruszkom skradzione torebki i ratować ludzi stojących na drodze pędzącego samochodu. W jego wyobrażeniach nie było miejsca na mordowanie niewinnych ludzi, rozlew krwi i osiem trupów w ciągu kilku sekund. To… to nie tak miało wyglądać.

//Sorry za monotonne odpisy ale Lue ma teraz emotional momento //

Postanowił tam skierować swoje kule. Nawet jeżeli istniało ryzyko postrzelenia któregoś z obrońców, to wiedział, że ma o wiele większe szanse trafić w hordę nieumarłych. A skoro i tak Ci na murze raczej nie wyjdą stamtąd żywi, to do cholery, trzeba pomóc im zabrać przynajmniej kilka wampirzych pomiotów z sobą!

Nie odpowiedziała od razu. To było trudne pytanie. Z jednej strony, była pełna nadziei na to, że jakikolwiek plan przygotowali tamci tajemniczy goście, to rzeczywiście zadziała i pozwoli wszystkim odetchnąć z spokojem. Już nie byli tylko losową grupką bandytów i wykolejeńców, teraz mieli wsparcie. Z drugiej strony, po tym co się dzisiaj wydarzyło, Naczelnik nie odpuści. Być może nawet zaangażuje w swoją sprawę Armię Oczyszczenia - przeciwko niej nie mieliby szans.
— Tak myślę. Uda się nam i im. — Uśmiechnęła się, chcąc dodać otuchy przyjaciółce. — Daliśmy radę wcześniej, to dlaczego miałoby nie wyjść później? Z taką ekipą i takim medykiem jak ty musi wyjść. A Liwiusz i spółka… Znasz ich. Coś wymyślą, ukryją się, może zbiegną gdzieś, gdzie jest bezpiecznie. Naczelnik i tak woli nas od nich. Więc… Będzie dobrze. Jestem tego pewna.

/ moja twarz kiedy
M. Bison "Yes Yes!" Widescreen HD reupload – 00:06
— Rubba

W środku zastałeś jedynie Hobgoblina i trójkę krasnoludzkich braci, co z jednej strony pozwala ci myśleć, że może do żadnej walki nie dojdzie, a z drugiej, gdyby już doszło, to sam przeciwko tej czwórce masz spore szanse, a przynajmniej dużo większe, niż gdybyś zastał tu zbirów Czarnego Słońca. Nikt nie odezwał się na twoje przybycie, nikt nawet nie ruszył się z miejsca. Hobgoblin najpewniej wiedział o wszystkim, co się wydarzyło, od swoich popleczników, ale widocznie czekał teraz na twoją wypowiedź.

Ludzi miałeś sporo, wszystko zależało od tego, kto według twoich wampirzych standardów był “lepszy do wyssania”.

Skinął głową, notując twoje zamówienie. David, Walter i Louis ograniczyli się do whisky z lodem, Arthur nie zamówił nic, podobnie jak Paul. Kelner zanotował również ich zamówienia i odszedł.
- Ekhem. - odchrząknął twój rozmówca. - Co myślisz?

Nikt nie zaatakował was po drodze, mijaliście tylko piesze lub konne patrole Nordów, choć jeden rzut ok wystarczył, abyś mógł stwierdzić, że jeźdźcy z nich żadni, a konie najpewniej zabrali z chłopskich obejść, bo na bojowe rumaki nie wyglądały. Zresztą, ciężko byłoby spotkać po drodze kogokolwiek, Nordowie splądrowali okolicę doszczętnie, zauważyliście po drodze wiele spalonych wiosek czy pojedynczych chat, na przydrożnych drzewach nie brakowało powieszonych w ofierze Tempusowi, a sądząc po dużej ilości wron, kruków i innych ścierwojadów, niedaleko znajdowało się pole bitwy lub miejsce, w którym inni nieszczęśnicy zostali ścięci przez barbarzyńców.
W końcu dotarliście na miejsce. Gród, jakkolwiek się nazywał, rzeczywiście był najważniejszym w okolicy, a jeśli nie, to przynajmniej najlepiej umocnionym. Na wzgórzu znajdował się ostatni punkt obrony, złożony z jedynych kamiennych budynków w okolicy. Główna bryła to zapewne siedziba lokalnych władz, mniejszą mogły być budynki mieszkalne, uzupełnione okrągłą basztą i otoczone murem. Poniżej wzgórza znajdowała się zwykła zabudowa: przede wszystkim ceglane kamienice, ale poza nimi głównie drewniane budowle. Nie miałeś zbyt dobrego wglądu w tę część grodu, ale z doświadczenia wiedziałeś, że pewnie jest tam targ, kuźnie, sklepy, warsztaty rzemieślnicze i tym podobne. Całość była otoczona murem, kamiennym u podstawy, na szczycie wykończonym drewnem i ostrokołem, z wieloma wieżami dla strzelców. Poza obrębem tych murów widziałeś wiele krytych strzechą, prostych, chłopskich chat oraz jeszcze więcej typowo wiejskich i gospodarskich zabudowań. Ta część również była chroniona przez kamienno-drewniany mur, taki jak poprzednio, wzmocniony dodatkowo palisadą, wałem ziemnym i suchą fosą. Póki co dostrzegłeś tylko jedno wejście do grodu, była nim wkomponowana w wysoką, kamienną wieżę brama, zamknięta na cztery spusty, dodatkowo zabezpieczona spuszczoną kratą. Nic dziwnego, że Nordowie nie byli w stanie wziąć miasta szturmem, ale zatknięte na włóczniach ustawionych na murach głowy ich wojowników udowadniały, że próbowali. Sami Nordowie obozowali licznym, dużo liczniejszym od poprzedniego, obozie. Również składał się z prostych namiotów, ziemianek i szałasów, otoczony był ostrokołem i niewysokim wałem ziemnym. Obóz był rozbity dość daleko od miejskich murów, ale leżące na ziemi niczyjej między nim i miastem wielkie głazy dawały ci wskazówkę, dlaczego tak było: machiny miotające, najpewniej katapulty, poza zasięgiem których rozbito obóz.

Nie musiałeś szukać, karawana osadników była już niemal gotowa do drogi, więc wszyscy zatrudnieni do jej ochrony trzymali się w pobliżu, żeby nie przegapić wyjazdu, bo w końcu mężczyzna, z którym rozmawiałeś, zapewniał, że nie będą czekać na spóźnialskich, a raczej niewielu najemników chciałoby gonić was przez Wielkie Równiny samotnie.
Poza tobą była ich czwórka. Niewielu, ale i więcej nie potrzeba, osadnicy byli uzbrojeni i wiedzieli, jak posługiwać się bronią, a podróż (przynajmniej w teorii) nie powinna obfitować w niebezpieczeństwa. Staruch wyglądał na najbardziej doświadczonego, inna kwestia, czy na pewno wytrzyma całą podróż. Chociaż musiałeś mu przyznać, że wydawał się zaskakująco sprawny jak na swój wiek, tak przynajmniej mogłeś ocenić po tym, jak szybko i pewnie rozłożył swój karabin na części, wyczyścił go i złożył z powrotem. No i błysk w oku, żądny przygód, zupełnie jak u ludzi trzydzieści lat młodszych. Drugi najemnik wydawał się typowym rewolwerowcem, spluwą do wynajęcia, bardziej zainteresowany podrywaniem waszej towarzyszki broni, niż całą tą misją. Nie żeby szło mu szczególnie dobrze, kobieta wydawała się bardziej zainteresowana swoim rewolwerem i butelką whisky. Ostatni mężczyzna był równie wielki i postawny, co śmierdzący i zapuszczony. Słowem: traper. Poznałeś kilku w życiu, ten pewnie będzie podobny, czyli małomówny, opryskliwy, niewychowany i może lekko walnięty, ale w bitwie lub po zagubieniu się na prerii nie ma lepszego towarzysza od takich jak on.

Republika Rodezyjsko-Afrykanerska

Do Federacji Arabskiej
Jeśli Federacja poprzez rozwiązanie problemów rozumie wejście RRA w drogę, to możemy zapewnić, że Federacja padnie kolejną ofiarą “neokolonializmu”.

Tura 20

1966.08.22

Tura 20

1966.08.22

//Na przyszłość dla ciebie i innych: Jak dodajecie nowe tematy i posty w nich, to dajcie mi znać, bo ja nie dostanę powiadomień z takiego tematu, dopóki w niego nie wejdę i nie zaznaczę, że chcę go obserwować.//
No cóż, jest to jak najbardziej do zrobienia i wiele zależy od tego, jakiego kalibru jest to przedsiębiorca. Jeśli to jeden z miejscowych gigantów, to zapytanie kogokolwiek o drogę wystarczy. Jeśli to raczej mniejszy przedsiębiorca, to trzeba się będzie bardziej natrudzić, aby go odnaleźć.