Wyszła ze swojej kryjówki i rozejrzała się po okolicy, czy gdzieś nie znajdują się wysokie budynki, z których dobrze widać miasto.

- Tak jak mówiłam, nasze służby porządkowe i funkcjonariusze Agencji radzą sobie dobrze. - powtórzyła, z nieco większym naciskiem. - Ale jeśli potrzebowaliby pana pomocy, na pewno by się odezwali.

Twoi ludzie weszli zaraz po tobie, biorąc na muszki albo przerażony tłum, albo dwóch ochroniarzy, którzy akurat znajdowali się w recepcji.
- Spokojnie. - powiedział właściciel, unosząc ręce do góry. - Tylko spokojnie. Na pewno się jakoś dogadamy, prawda?

Cóż, wszystko było sprawne, gotowe do drogi i zabijania. Do systemu doszły też dane wysłane przez zleceniodawcę, zawierające całą masę szczegółów, które powinny przydać się w wykonaniu tej misji.

Pokiwał głową.
- Jest jeszcze coś, czym mógłbym się zająć?

ENIAC II / Zegarmistrz
Z wagonów pociągu wychodziło wiele podróżnych, niemalże każdy z nich miał jakiś bagaż. Podróżnicy, mieszkańcy Omska, ludzie, którzy zajmowali się swoimi sprawami. Z jednego z wagonów wyszła jednakże maszyna w skórzanym płaszczu. Przyciągała wzrok miejscowych, jednakże jakoś nikt nie miał odwagi podejść i zapytać się, o co chodzi. Trzymali się w pewnej odległości, nawet jeżeli maszyna nie zwracała na nich najmniejszej uwagi.
Zegarmistrz ruszył w stronę centrum miasta, po cichu zastanawiając się, czy jego obliczenia były poprawne. Miał znaleźć Kołczaka, lokalnego przedsiębiorcę. Był mu w tej chwili najbardziej potrzebny, zwłaszcza jeżeli miał dalej ruszyć w podróż po Rosji. A musiał, takie bowiem było jego zadanie. Nie zastanawiało go, jak ironiczne było to, że miał znaleźć Kołczaka w mieście, w którym kiedyś mieściła się siedziba Białych. Historia taka bywa.

Jako organizacja, która nie tylko jest zwalczana przez większość światowych rządów, Ogólnoświatową Agencję Bezpieczeństwa i rozmaite organizacje zrzeszające superbohaterów (z Ligą Herosów na czele), ale mającą też, łagodnie mówiąc, skomplikowane bądź chłodne relacje z większością innych organizacji, stojących teoretycznie po tej samej stronie barykady, Czarni Rycerze jak nikt inny potrzebują bazy, której nie da się wykryć, a gdyby do tego doszło, powinna być łatwa do obrony, ewakuacji lub, w najgorszym razie, zniszczenia.
W związku z tym Czarni Rycerze zbudowali swą bazę… pod wodą. A dokładniej na dnie Morza Północnego, z dala od jakiegokolwiek fragmentu stałego lądu, wyspy czy nawet uczęszczanego szlaku morskiego. Sprawia to, że wykrycie jej graniczy z cudem, ponieważ mało jaka jednostka tędy pływa, a gdyby już to zrobiła, musiałaby wiedzieć, czego szukać, o co ciężko, gdy położenie bazy jest ściśle tajne i znane jedynie członkom tej organizacji. Poza tym w poszyciu bazy wykorzystano materiały utrudniające jej wykrycie przy pomocy sonarów, więc koniecznie byłoby zejście aż na samo dno. Samo takie położenie sprawia, że jest ona łatwa do obrony, szturmowanie podwodnego obiektu nie może być przecież proste. Ale gdyby do niego doszło, jest tylko kilka wejść do bazy, których łatwo byłoby bronić od wewnątrz. Ponadto baza dysponuje różnymi zaawansowanymi systemami obronnymi, od sieci kamer i czujników, przez laserowe siatki mogące przeciąć człowieka w pół, na automatycznych wieżyczkach skończywszy.
Baza ma segmentową konstrukcję, przez lata była rozbudowywana, w związku z rozwojem samej organizacji. Dziś przypomina ona nieco kształtem krzyż celtycki, tak jest też określana przez członków frakcji, ale nie wiadomo czy był to zabieg celowy, czy może przypadek, wynikający z ułożenia dnia. Dzięki temu, w razie potrzeby w centrum dowodzenia można wyłączyć zasilanie w jakimś segmencie, co stosuje się przede wszystkim w czasie napraw i modernizacji, ale pozwala też zalać jakąś część bazy wodą lub wpuścić tam trujące gazy, gdyby doszło do ataku. Segmenty bazy łączą się w większe fragmenty, każdy mający własne centrum dowodzenia. Fragmenty te są dostosowane do podróży podwodnych, nie osiągają wtedy zawrotnych prędkości, ale sam fakt, że są do tego zdolne, znacząco zwiększa możliwości dowódcy placówki. W obawie, że jakaś część mogłaby zostać zabrana, gdyby atakujący wdarli się do środka i opanowali pomniejsze centrum dowodzenia, wszystkie z nich są podległe temu głównemu, najlepiej bronionemu, i bez jego autoryzacji nie mogą dokonać żadnej poważnej operacji.
Jak to już zostało powiedziane, baza przypomina kształtem krzyż celtycki. Elementy łączące się w koło to główne korytarze oraz miejsce na kwatery szeregowych Rycerzy oraz wszystko, co potrzebne im do życia: zbrojownie, sale treningowe, stołówki, świetlice, toalety i tak dalej. Górną część krzyża zajmuje główne centrum dowodzenia i kwatery liderów organizacji. Prawe przeznaczone jest na kwatery dla pozostałych oficerów, laboratoria i miejsca, które w świadomości większości członków organizacji funkcjonują po prostu jako ściśle tajne. Lewa część krzyża to główna przystań dla małych łodzi podwodnych, wykorzystywanych do patrolowania okolicy, oraz większych, mogących działać jako samodzielne jednostki bojowe, transportują też Rycerzy na większe misje, na ląd, na pokłady statków i tak dalej, znajdują się tam też suche doki do ich naprawy czy budowy oraz rozmaite warsztaty, składy i magazyny. Dolną, największą, część zajmują głównie generatory, zapewniające bazie zasilanie i wszystko inne, oraz wielkie uprawy i farmy, a choć wielu rekrutów narzeka na wyhodowane w takich warunkach owoce, warzywa i inne płody rolne oraz mięso pochodzące z takich farm, to pozwalają one na zapewnienie bazie samowystarczalności, szczególnie ważnej, gdy chce się pozostać w ukryciu.

Gazeta nie informowała, gdzie zaginęły poszczególne ofiary, poza tym ogólnikiem, że na Manhattanie. Możesz spróbować poszukać szczegółowych informacji co do poszczególnych ofiar na ogłoszeniach, ale nie da ci to pełnego obrazu sytuacji, chyba że odnajdziesz wszystkie takie ogłoszenia odnośnie wszystkich ofiar.

Najbliżej była jedna z kilku publicznych bibliotek, ale wiedziałeś, że są tu też inne, naukowe, choć wejście tam byłoby problematyczne, chyba że twoje lewe dokumenty i z tym sobie poradzą. Samo miejsce było ciche i spokojne, jak to biblioteka, a przy tym pozbawione tłumów, masz więc idealne warunki do pracy.

Większość trasy pokonaliście bez problemu, teraz pozostało dostać się do środka kompleksu administracyjnego, co takie łatwe nie będzie: wejście doń było obstawione przez trzech napastników, czterech kolejnych kręciło się parami w okolicy, patrolując teren.

- Zajebiście, nie będzie nawet z kim zagrać w pokera. - mruknął i zajął swoje miejsce, zapinając się pasami bezpieczeństwa. Podobnie uczynił jego towarzysz, a po chwili dołączyli do was piloci i helikopter oderwał się od płyty lądowiska, lecąc ku kolejnej misji.
//Zmiana tematu. Zacznę ci niebawem w Kairze.//

Ogień ich karabinów skutecznie rozbił kilka drewnianych skrzyń w locie. Inne pociski nie trafiły, bo tamci zrobili unik, a w przypadku jednej z beczek wykorzystali schwytanego członka załogi, który oberwał, aby oberwać nie musieli bandyci. Piloci helikoptera, widząc co się dzieje, zaniżyli lot na tyle, aby ich kompani na pokładzie mogli chwycić za liny, co też część z nich zrobiła, reszta dalej zasłaniała się ludźmi i strzelała do ciebie. Strzelać zaczęła też załoga helikoptera, póki co z działek i kaemów, ale kwestią czasu może być użycie przez nich rakiet.

- Co? Ja jestem Rozkosz. Mam trzy tysiące lat i chodziłam po tym świecie zanim odlano brąz! - Odpowiedziała oburzona. - Nie dziwię się, że feminizm zbiera coraz większe żniwa. Poradzę sobie sama. - Powiedziała i poszła do ciała strażników. Poszukała kluczy do kajdanek oraz bransoletki.

Największy, zaraz po Moskwie, ośrodek gospodarczy, kulturowy i naukowy Rosji, pod względem odwiedzin turystów z kraju i zagranicy przewyższa nawet stolicę. To położone w delcie rzeki Newy miasto miało burzliwą historię, równie burzliwą, jak historia państwa, w którym leży. Dziś, przynajmniej na pierwszy rzut oka, jest tym, czym być powinno, a więc wielkim ośrodkiem miejskim, ważnym z punktu widzenia krajowego i zagranicznego, przeciągającym turystów, pełnym zabytków. Jednak to tylko pozór. Dziś Petersburg znowu jest stolicą. Tak jak niegdyś był stolicą państwa carów, tak dziś jest stolicą przestępczego imperium Siergieja Araszko, noszącego pseudonim Ural, głowy całej rosyjskiej mafii. Mówi się o nim, że jest pierwszym, po Bogu, mieszkańcem tego miasta, któremu w drogę nie wchodzą ani przedstawiciele władz lokalnych, ani ludzie moskiewskiego rządu, ani nawet oficerowie z Zachodniego Okręgu Wojskowego, którego dowództwo mieści się w Petersburgu. Rzecz jasna, niemal żaden z nich nie widział go nigdy na oczy, ten przywilej ma tylko garstka ludzi spoza jego środowiska, spoza mafii, którą zarządza. Dysponując w zasadzie nieograniczonymi środkami pieniężnymi, mając wielu lokalnych notabli owiniętych wokół palca, Siergiej wykupił na własność kilka wysp spośród kilkudziesięciu, na których leży Petersburg. Wyglądają one jak zwykłe, integralne części miasta, są tam bloki mieszkalne i domy, są sklepy, kina, szpitale i wszystko inne. Jednak mieszkają tam i pracują ludzie Araszki, nie tylko jego cyngle, ochroniarze i zabójcy, ale też prawnicy, rozmaici eksperci, tłumacze i wielu innych, a także po prostu ludzie, którzy mają u niego jakiś dług czy tacy, którzy sami życzyli sobie jego protekcji, oraz rodziny ich wszystkich. Niewiele osób wie, że najbardziej luksusowy budynek w tej części miasta, zbudowane przez gangstera kasyno “Carskie Sioło”, jest też jego siedzibą, w której podejmuje wszelkich gości z i spoza kręgu mafii, ma jednak kilka nie mniej ekskluzywnych domów na swoim terenie, służących do odpoczynku lub prowadzenia interesów, prywatne lotnisko oraz przystań dla jachtów kursujących po Newie i pobliskim jeziorze Ładoga. Chociaż stara się on nie rzucać w oczy miejscowym władzom, a ci nie zwracają na niego uwagi, czerpiąc z tego niemałe, choć lewe, dochody, to istnienie gangsterskiej stolicy w Petersburgu nie jest tajemnicą, wiedzą o tym doskonale władze z Moskwy, które jednak nic z tym nie robią, doskonale wiedząc, jak kosztowna i niebezpieczna byłaby wojna z Siergiejem. Mówi się nawet, że rosyjski prezydent i Ural dogadali się za plecami wszystkich i ten pierwszy obiecał gangsterowi, że jak długo jego ludzie będą trzymać z daleka od Rosji takie frakcje jak Niewidzialna Ręka czy Szkarłatny Kolektyw, tak długo mogą nie tylko siedzieć w Petersburgu, ale i działać na terenie całego kraju. Choć to tylko domysły, ma się rozumieć.

Znane chyba na całym świecie centrum amerykańskiego hazardu, do którego co roku ściągają dziesiątki tysięcy (jeśli nie więcej) turystów z całego świata. Choć miasto kojarzy się też z wyszukanymi restauracjami, galeriami handlowymi i ekskluzywnymi hotelami, to przede wszystkimi znane jest ze swoich kasyn, w których można przegrać lub wygrać fortunę, choć najczęściej zdarza się to pierwsze. Z tego powodu od dekad jest to też miejsce niezwykle lubiane przez rozmaitych przestępców. W przeciwieństwie do takiego Los Angeles, dominują tu głównie gangsterzy w wyszukanych garniturach, podający się za przedsiębiorców, będący często właścicielami wielu interesów na terenie miasta i w okolicach, którzy jednak doszli do swojego bogactwa poprzez zastraszenia, szantaże, łapówki, wymuszenia czy nawet zabójstwa. Nie oznacza to jednak, że miasto jest bezpieczne, eleganccy kryminaliści wysługują się prostymi bandytami, wielu z nich działa też na własną rękę, dorabiając sobie na kradzieżach, włamaniach czy napadach na turystów bądź zwykłych mieszkańców. Jako że ich życie obraca się wokół hazardu, lokalni przestępcy wiedzą, kiedy ryzykować, a kiedy odpuścić. Tak było, gdy do miasta wkroczył Szkarłatny Kolektyw, oficjalnie biorąc w posiadanie jego półświatek. Niektórzy, głupi, odważni bądź uparci, stawiali opór, ten jednak został szybko zmieciony, pozostali chętnie poszli na współpracę, zwłaszcza, że Kolektyw zapewnił im środki na rozwój biznesów, nietykalność względem lokalnych władz, uniemożliwił interesy konkurencji spoza swojej grupy, a w końcu na dobre przejął miasto. Dziś wszyscy urzędnicy, sędziowie, policjanci, przedstawiciele miejskich władz i wszyscy inni, którzy w jakikolwiek sposób mogą zaszkodzić Kolektywowi, są albo przez niego przekupieni i przymykają oko na wszystko, albo za bardzo obawiają się o życie rodzin lub własne. Tym, którym sytuacja panująca w mieście nie pasuje (przynajmniej nieoficjalnie, bo oficjalnie wszystko jest w jak najlepszym porządku), Kolektyw zalecił się nie wychylać lub opuścić Las Vegas, co w większości zrobili. Garstka tych, która postanowiła w ten czy inny sposób zwalczać przestępczość, zniknęła w niejasnych okolicznościach, a zwłok większości z nich nigdy nie odnaleziono. Rząd USA próbował co prawda naprawić sytuację, ale naloty, w których brały udział jednostki policjantów i antyterrorystów z innych amerykańskich miast, nie przyniosły efektu, do więzień lub grobów trafiały płotki, ci, którzy kierowali lokalnymi strukturami Kolektywu pozostali nietknięci i szybko zwerbowali nowych ludzi na miejsce tych, których stracili. Z kolei zwalnianie urzędników, sędziów czy kogokolwiek innego nie zmieniało sytuacji na długo, nowi przedstawiciele władz albo dawali się zastraszyć czy przekupić, albo rezygnowali ze stanowiska, kilku zginęło za to, że postanowili się jednak postawić. Z racji tego, że Agencja oraz Liga Herosów i Liga Młodych muszą sprawować opiekę nad całym światem, nie skierowali oni większych sił do Vegas, dobrze wiedząc, jak trudnym zadaniem jest oczyszczenie go z ludzi Kolektywu, zdawano sobie też sprawę z potencjalnych strat, a także liczono się z najczarniejszym scenariuszem, w którym wszystko to pójdzie na marne, bo Kolektyw i tak wróci, wykorzystując przestępcze możliwości miasta. Stąd żadna z Lig nie ma tu chwilowo swoich ludzi, a Agencja ewakuowała swoją placówkę, gdy wysyłani na patrole lub przepustki żołnierze nie wracali, choć wciąż posiada swoich agentów, zakamuflowanych w cywilu, których zadaniem jest monitorowanie sytuacji. Ze względu, że realną władzę ma w tym mieście Czerwona Maska, stało się ono rajem dla superłotrów wszelkiej maści, od początkujących, do doświadczonych, od szukających miejsca na odpoczynek, do tych, którzy liczą na znalezienie lepszego sprzętu czy zatrudnienia. Każdy, kto w przyszłości nie pomagał Ligom lub Agencji oraz nie był wrogiem Kolektywu, jest tu mile widziany, a czarny rynek wprost kwitnie, dostarczając przestępcom, tak z mocami, jak i bez, dostęp do najlepszej broni, amunicji, pancerzy i sprzętu, a innym oferując narkotyki, rozmaite skradzione dobra z całego świata, a nawet ludzi.

Niemiecka stolica, jedno z najważniejszych miast w Europie, największe miasto Unii Europejskiej. Poza tym to ważny węzeł komunikacyjny (lotniczy, kolejowy i drogowy) Niemiec i Europy, a przy tym ośrodek naukowy, kulturowy i artystyczny. Będący na uboczu wielkich wydarzeń dzisiejszego świata (przynajmniej jeśli chodzi o wszystko, co związane z ludźmi mającymi supermoce), był jednym z tych miast, w których można było zapomnieć o Szkarłatnym Kolektywie, Ogólnoświatowej Agencji Bezpieczeństwa (która jednak ma tu swoją placówkę) czy superbohaterach. Zmieniło się to kilka dni temu, gdy Berlin trafił na pierwsze strony gazet z całego świata, a nazwa ta nie schodziła z ust dziennikarzy, reporterów i polityków niemal każdego kraju Europy i nie tylko. Miastem wstrząsnęły bowiem eksplozje ładunków wybuchowych, które miały miejsce na jednym z berlińskich lotnisk, w pobliżu siedziby Bundestagu oraz w lokalnej siedzibie OAB. Dziesiątki osób zginęło, kilkaset zostało rannych, ponadto wielu agentów i żołnierzy OAB zginęło, gdy próbowali pomóc niemieckim służbom w niesieniu pomocy poszkodowanym, głównie przez ogień snajperów, których nie udało się uchwycić. Z tego powodu miasto zostało otoczone kordonem policji, wojska i sił Agencji, a na miejsce skierowano jej ludzi i członków Ligii Herosów, mających zbadać tę sprawę oraz schwytać zamachowców, ponieważ do ataku nie przyznała się jeszcze żadna organizacja.

Stolica państwa o tej samej nazwie, odpowiadająca za niemal 1/3 produkcji przemysłowej tego kraju, jeden z największych ośrodków finansowych Ameryki Łacińskiej, w którym znajduje się jedyna w tym kraju giełda. Pełne filharmonii, muzeów, teatrów i zabytków, miasto na pierwszy rzut oka wydaje się rajem dla turysty. Wrażenie to mija, gdy spędzi się w nim więcej czasu. Od wielu zmaga się ono bowiem (tak jak cały kraj) z problemem w postaci karteli narkotykowych, bogatych, wpływowych i potężnych organizacji, których żołnierze potrafią dać się we znaki nie tylko policji, ale i regularnym oddziałom meksykańskiej armii. Nic dziwnego, że w walkę z nimi zaangażowało się wielu bohaterów, tak z Ligii Herosów, jak i działających na własną rękę. Sytuacja w mieście ostatecznie się uspokoiła, ale tylko na chwilę. Kilka lat temu wybuchła kolejna wojna między kartelami i rządem państwa, w której te pierwsze często walczyły też między sobą. Był to raj dla najemników i łowców nagród oraz poligon Trupiej Kompanii. Walk tych nie zakończyła ani armia meksykańska i policja, ani superbohaterowie, ani nawet Ogólnoświatowa Agencja Bezpieczeństwa. Ku zdziwieniu wszystkich, porządek w mieście zaprowadził Szkarłatny Kolektyw i pokój na ulicach był rzeczywiście trwały. Jednak pół roku temu na jednym z miejskich placów odnaleziono zmasakrowane zwłoki jednego z herosów, którzy mieli pilnować porządku w mieście. Oczywistym było, kto tego dokonał, jasnym też się stało, że kartele nie uciekły z miasta ani nawet się nie zaszyły, czekając na lepsze czasy i liżąc rany, a zostały po prostu podporządkowane organizacji Czerwonej Maski. Obecnie wszystko w mieście zdaje się być w porządku, ale wrażenie to mija, gdy tylko wejdzie się na jedną z ulic w centrum, patrolowaną przez żołnierzy meksykańskiej armii i policjantów. Na przedmieścia zapuszczają się tylko przy szczególnych okazjach i w dużych grupach, często przy asyście bohaterów, bowiem te rejony należą już de facto do karteli, a więc do Kolektywu.